Proost!

Verlammend is het. Wat zo vreemd is, want het is háár verlegen blik. Waarschijnlijk loopt ze gewoon in haar ponnetje door het huis, maar in mijn ogen is het een elfje gehuld in dun, bijna doorzichtig zijde. Haar ranke voetjes maken een eigenwijs, doch lieflijk rumoer van leven door de kamers. Of ik thee wil. 'Nee, doe maar een biertje!' De plichtsmatige melding dat het nog maar rond enen is. 'Joa, kan wel een keertje.' Een ontkennend jaja uit de keuken.

Geborrel van de waterkoker. Ik buiten in de zon, als zijne majesteit die zijn huis bewaakt. Binnen treft zij de voorbereidingen om zich lekker naast mij te nestelen. Zo hoort het ook. Ze zegt soms dat ik een verkeerd beeld heb van vrouwen. Niet mee eens, ik geniet met volle teugen van d'r. Ik heb een heel positief beeld van vrouwen, grotendeels door haar.

Ik krijg mijn biertje alvast geserveerd. Genot, comfort, verzorging... En zo'n kort zuchtje dat je doet beseffen wat geluk is. Ik geef er geen snars om wat andere dames denken of vinden, ik laat mezelf af en toe lekker verwennen. Daar hoort dit bij.

Het getrippel komt weer terug. De thee is klaar. Zachte zuchtjes wind doen haar japon wapperen. Even worden haar vormen wat beter zichtbaar. Van die momenten dat ik overtuigd ben van God's liefde. Het kopje thee wordt op het tafeltje gezet. 'Zo!', verklaart ze triomfantelijk, terwijl ze tegen mij aan kruipt en een deken ordentelijk over mij en haar spreid. Ze legt haar hoofd op mijn schouder, haar handen om mijn middel heen. Koude vingers, een mannelijkheidstestje... en... en... volbracht. Ik neem een slok en merk vanuit mijn ooghoeken dat ik word bekeken.

Langzaam tovert ze er een glimlach mee op mijn gezicht. Als ik me naar haar omdraai, kijken twee bruine ogen me aan. Ineens, als een verlegen hertje draait ze haar hoofd weg, tegen mijn borst aan, kirrend van binnen. Ik vraag haar wat er is. 'Je bent zo lief...'

'k Heb er niks voor hoeven doen. Even hef ik mijn glas naar de hemel en knipoog. Proost heren!