Hypocristi

Ik word er soms gek van. Mijn ervaring met het bevechten van het foute is dat het direct aangaan het beste werkt. Ik stoot daarbij wel eens mijn hoofd, maar volgens mijn moeder heb ik dan ook een heel hard hoofd. Volgens mijn vriendin is mijn hoofd niet de manier om mij te bereiken. Wat dus weer zou betekenen dat ik pas na het huwelijk bereikbaar zou zijn. Of ik heb haar weer eens niet begrepen. Of je moet er snel bij zijn, maar pas op! Deze hier heeft al een veeg ontvangen!

Recht op je doel af. Veel mensen zeggen dat dit vaak niet de beste manier is, dat je veel beter op diplomatieke wijze kan ingrijpen. Ik heb echter nog nooit een diplomaat zien ingrijpen. Dit zijn dan ook de mensen die zorgen dat ze zelf altijd buiten schot staan, maar vooraan applaudisseren bij de hommage van de overwinnaar, wie het ook is. Ze zien opkomen voor het goede, meer als goede zaken doen.

Aan de andere kant heb je van die Farizeeërs. Nee wacht, farizeeërs. Van die mensen die pretenderen dat wat verkeerd is te bevechten, maar ondertussen enkel zware boeken naar elke beeltenis van de duivel smijten. Het soort Don Quichot van het zuiverste soort. Mocht u de overeenkomst kwijt zijn beste lezer, Don Quichot betekent: Heer Blaaskaak. Van die mensen die in de middeleeuwen revolutionair gezinden op de brandstapel zouden hebben gezet, maar nu zeggen dat dit een 'foutje' was. Het grappige is dat Jezus zo duidelijk anders om ging met verdwaalde schapen. Neen, deze mensen komen dichter bij een aanbiddingsvariant van Molech.

Daar zie ik de katholieke kerk ook voor aan. Maar ook veel protestantse kerken. En hervormde kerken. Eigenlijk zo'n beetje alle kerken. Ze beweren allemaal anders te zijn, maar geen van hen gaat het kwaad rechttoe rechtaan te lijf. In plaats daarvan blijven ze heel erg druk met het op de vingers tikken van de eigen leden. Vooral de leden die dat wel doen. Ja de Heer werkt op mysterieuze wijzen, maar die andere is vooral doortrapt. Toch blijf ik het knap vinden, zeggen dat je iemand wil genezen door zout in de wonden te strooien. Soort van geestelijke kwakzalverij. Schiet me ineens een woordspeling door het hoofd.

Katholieke kwakzalverij.

Wie het weet mag het zeggen.

Kijk dé Kerk, dat is natuurlijk heel wat anders. Aardige lui, meestal niet helemaal 100% maar dat maakt het zo'n fijne bonte club bij elkaar. En op één moeilijk te verklaren wijze veel meer down-to-earth dan de rest van die paniekkippie's op deze planeet. Wat ik ook zo apart vind is dat deze partij mensen altijd een weg weet te vinden met elkaar. Op de hele wereld is dat altijd een probleem, zelfs met de kerken onderling en tóch blijven deze mensen bestaan. Het zout der aarde misschien, maar ook het brandhout van de maatschappij. Hoe dan ook, we zitten er in ieder geval altijd warmpjes bij.