Verlangens van Ooit. --einde--

Ze was nog altijd even tenger, even fragiel bij haar schouders. Hij voelde haar tranen door zijn overhemd heen. Een ongecontroleerde gedachte of er nu mascara op zijn overhemd zou komen ging door hem heen. Niet netjes nu, corrigeerde hij zichzelf. Direct daarop verweet hij zichzelf zich toch weer meer te bekommeren om haar gevoelens op dit moment, dan zijn voorkomen. Alsof dat ooit andersom zo was geweest. Wederom wist hij zichzelf te verbazen met de onuitputtelijkheid van zijn zorgzaamheid voor anderen.

Ze was gestopt met snikken. Ze ademde nu, af en toe nog een huivering van het verdriet. Ze wilde duidelijk niet dat hij ging en het scheen hem toe dat ze dacht dat het moment zo kon blijven, als ze maar niet teveel bewoog. Ondanks alles, deed het hem pijn om haar zo te zien. Langzaam bekroop hem dat gevoel weer. Spijt om zijn woorden. Niet dat ze onterecht waren, maar omdat ze haar pijn hadden gedaan. Het moeilijkste voor een man, is mensen waar hij van houd pijn doen. Een schok ging door hem heen. Hij betrapte zichzelf op dat eeuwige woord. Hij stelde zichzelf de vraag, wat hij wilde met haar. Maar het antwoord beviel hem niet. Het ging tegen zijn trots in.

'Het spijt me zo.', werd er tegen zijn borst gefluisterd: 'Ik heb het fout gedaan. Ik weet het, wat je zei is waar.'

Hij besloot iets vanuit zijn hart. Hij vond het direct al geen goede beslissing, maar hij had haar al van de grond gelicht. Ze was wel zwaarder geworden. Hij liep met haar de huiskamer in en legde haar op de bank. Nam plaats naast haar. Vrijwel direct sloeg ze haar handen gevouwen neer en boog haar hoofd.

'Als ik wel veranderd zou zijn, zou je er dan over denken?' Hij zweeg, zuchtte diep. Toen stond hij op en liep naar het kabinet met een karaf. Veel te vroeg voor een borrel, zeker op een zondag. Hij schonk het glas toch maar in, hopende dat het cognac was. Ijdele hoop, zo bleek een slok later. Whiskey, natuurlijk. Ironie te over. Hij schraapte zijn keel. 'Ik blijf het moeilijk vinden.' Hij liet de drank ronddraaien in zijn glas. 'Het is verschrikkelijk oneerlijk om me te moeten realiseren dat je de beste jaren, het beste van alles aan die...' Hij voelde de kwaadheid in zich opwellen.

'Het is zo vernederend. Moeten toezien hoe je ging voor schone schijn. Voor de sociale status van een dandy. En dan krijg je een kind en dán komt de man weer in beeld die wel zorgt voor de zijnen. Typisch toch? Ik bedoel, steeds meer vrouwen schijnen vandaag de dag zo te denken. Een showboy voor de jongen jaren en dan later een verantwoordelijke man proberen te strikken voor de latere dagen in het leven. Prachtig ook hoe mannen altijd de klootzakken blijken te zijn. Begrijp met niet verkeerd, je weet hoe ik over hem denk. Maar je wist dondersgoed dat het zo zou gaan. Alles wat míj toekomt is weggegeven. Ik heb het gevoel dat je gewoon misbruik probeert te maken van mijn goedheid als man, met je tranen.'

Hij hoorde haar weer snikken achter zich. Licht piepend huilde ze. Het deed hem weer pijn. 'Vind je niet dat ik een vrouw verdien die voor mij gaat? Een vrouw die zich aan mij geeft, mijn kinderen baart, voldoening haalt uit het feit dat ze zich de mijne mag noemen?' Hij draaide zich om. Ze zat roerloos op de bank, haar handen voor haar ogen geslagen.

Ze veegde haar tranen af, haalde diep adem. 'Dan zou je weg zijn, dan zou ik je nooit meer kunnen hebben. Ik kan die gedachte niet verdragen, ook al weet ik dat ik je eigenlijk niet verdien. Maar de ellende is, dat ik gewoon niet weet hoe ik verder moet, alleen? Ik voel me zo waardeloos, ik voel dat ik zo gefaald heb. Het ergste is het nog voor haar, dat ze zonder vader op moet groeien. Ik ben altijd jaloers geweest op meisjes die een vader hadden. En nu heb ik alles kapot laten gaan.'

Ze sloeg haar hand weer voor haar gezicht. Hij zag dat ze het echt niet meer wist, echt niet meer zag zitten. Die momenten had hij ook meegemaakt. Maar ja, hij was een man. En mannen kunnen niet zomaar een vrouw strikken om hen verder te helpen, mannen mogen het zelf doen. Een uitstraling, dat het goed met je ging, dat maakte je interessant. Als het slecht met je ging, werd er niet naar je gekeken. En dan claimt men vandaag de dag dat er gelijkheid moet zijn. Onzin natuurlijk, die zou er nooit zijn.

De deur naar het trappenhuis ging langzaam open. Een klein blond gezichtje stak zich voorzichtig vooruit langs de doorpost en keek hem met grote ogen aan. Betrapt, constateerde ze en besloot toen maar de kamer binnen te lopen. Een bloemenjurkje en een panda als knuffel Ze keek naar haar moeder en naar hem. 'Hoe heet jij?', vroeg ze. Hij glimlachte en antwoorde. 'En jij?' Ze lachte terwijl ze de zoom van haar jurkje pakte en ermee zwaaide. 'Lisa', was het vastberaden antwoordt. 'Is mama verdrietig?'

Haar moeder richtte zich op. 'Schat, ga jij nog even boven spelen, kun je dat?' Ze schudde haar hoofd, het was hier natuurlijk veel interessanter met die meneer. Haar moeder zuchtte. 'Eten we weer patat?', vroeg ze. Bij het tegenvallende antwoord kneep ze haar lippen samen met een verstandige blik. Twee keer patat achter elkaar zou blijkbaar teveel geluk zijn geweest. 'Ga jij koken?', vroeg ze de mysterieuze bezoeker.

Hij glimlachte en sloeg de laatste slok achterover. 'Wat heb je in huis?

Niet begrijpend keek ze op. 'O, het één en ander.', en ze wees richting de keuken. Toen viel het kwartje. Hij stapte de keuken in, op de voet gevolgd door een nieuwsgierig aagje en opende de koelkast. 'Jij houd vast van sla, zo'n grote meid of niet?' Plichtsgetrouw werd er geknikt, hoewel niet heel overtuigd. 'Met patat. Kan jij koken dan?' Hij draaide zich om, de handen vol met ingrediënten. 'Jazeker... en tegen mij mag je u zeggen.', zei hij terwijl hij bedacht dat er maar beter direct mee begonnen kon worden.

Verwondert keek ze hoe hij een schort aandeed en de snijplank pakte. Toen rende ze de huiskamer weer in om melding te maken van het nieuws. Ze wees naar hem terwijl ze op hoge toon verklaarde: 'Mama, u kan koken!'

Even keek hij in de spiegeling van het raam. Hij zag zichzelf met een schort en zuchtte. Hoe hard hij ook zou rennen, nice guys finish last.