Verlangens van Ooit. --vervolg--

Ze bleef naar het hout van de tafel staren. Het was te moeilijk nu en hij moest haar tenminste dát toestaan. Ze voelde zich naakt, onbeschermd. Het was zijn verontwaardiging. En zij was het niet gewend kritiek te krijgen, noch zich in een positie te plaatsen waar zij de wind van voren kon krijgen. Het waren van die kleine dingen die haar duidelijk maakten hoeveel voordeel haar schoonheid haar altijd had gebracht. En hoeveel ze het had misbruikt.

'Ongelooflijk ben je...', mompelde hij. 'Werkelijk, waar haal je het lef vandaan? Of heb je dan totaal geen idee van wat je wel en niet kan maken?' Ze kromp ineen, maar niet aan de buitenkant. Ze wist nu wat er ging komen. Een tirade en zijn tong zou als een mes zijn. 'Berekenend tot op het eind. Eerst de bloemetjes buiten zetten, je totaal niet storen aan anderen maar enkel het prinsesje uithangen. Een show geven met als enige doel het vleien van jouw ego. Heb je enig idee hoe dom je er uit zag, met die aap? Hoe mensen over je spraken toen je zwanger was? Niemand ziet die kleine van jouw goed terecht komen, weet je dat? Dan te bedenken dat ik je ooit als een engel zag.' Ze wist niet hoe lang ze dit vol ging houden. Ze was zo op zoek naar een verademing, naar iemand die haar vast zou houden en zeggen dat het goed komt. In plaats daarvan kreeg ze dit. Hij zag het aan haar.

'Laat maar, je bent niets veranderd. Het enige wat jij je nu afvraagt is hoe snel dit over is en jij je zin krijgt. Je zit in de shit, de mannen met centen gaan achter jongere blaadjes aan en jij weet niet hoe je het moet redden. Dus bel je mij, want misschien kun je uit mij nog een laatste stukje goodwill persen.' Ze kneep in haar trui, wilde niet snikken. Waarom moest hij nou zo hard zijn? Zag hij dan niet dat ze verdriet had? 'Wat een kleuter ben je ook.'

Hoe moest ze dit stoppen, in goede banen leiden? Ze kon niet stil blijven zitten en alles over zich heen laten komen, dat zou hem alleen maar bozer maken. Ze móest iets doen, iets zeggen wat hem in ieder geval deed pauzeren. 'Stop alsjeblieft...', verzuchtte ze. Dat was het dan, het slechtste wat je kon zeggen, maar toch had ze dat eruit gegooid. Ze gebaarde met haar hand, het werd haar teveel. De tranen vochten zich naar buiten. De eerste snik vocht zich uit haar borstkas. Ze kreeg een zakdoek aangereikt. Bedankte met een zucht.

'Ik moest maar eens gaan.', zei hij: 'Dit heeft geen zin zo.' Ze schudde haar hoofd, sloeg haar armen weer om zich heen. Ook hij schudde zijn hoofd. 'Luister, ik wilde je toen je jong en mooi was en ik wilde je voor mijn hele leven en voor mij alleen. Je bent met nota-bene zo'n figuur gegaan, hebt dat in je lichaam toegelaten, je hebt zijn bimbo gespeeld en je werd ook nog eens zwanger van hem. Dus alles wat je te bieden hebt geef je aan het laagste van het laagste en zodra dat je in de steek laat ben ik wel weer goed genoeg? Precies waar in jouw gedachten schat je mij op waarde? Precies waar ben ík de man die de eer verdient om jouw te hebben?' Hij stond op, de stoel schoof over de vloer. Hij was duidelijk niet van zins dit tot een goed einde te laten komen. Hij dacht aan het verleden, niet aan het nu.

'Weet je waarom ik hier ben?', vervolgde hij: 'Omdat ik altijd zo stom ben om de loser te zijn die lief en aardig de rotzooi achter mooie meisje aan opruimt. Omdat ik aardig ben, wordt ik als zwak gezien. Zelfs als je wist dat wat je deed verkeerd was, maakte je gebruik van mij. Hij doet het toch wel. Alles om niet van je paard te vallen. Nou schat, het is heel simpel. Die tijd is voorbij, je bent niet jong en strak en mooi meer. Dat heb je me dus niet te bieden. Bovendien heb je jezelf gegeven aan het soort mens dat ik veracht. Dus je bent wat mij betreft vervuild. Daarnaast heb je ook nog eens je eerste kind daarvan. Zie je mij al meehelpen de beste genen van mijn liefde, genomen door dát stuk vreten, op te voeden? Denk je nou écht, dat ik de zoveelste blanke domme zak ben, die zich laat naaien door een hoer in de naam van de emancipatie? De zoveelste die zichzelf opoffert? Nee pop, nu is het mijn tijd. Bovendien heeft het ook geen zin. Je zou er niets van leren en die kleine van jouw zal hetzelfde pad op gaan. En ik hád van jou kunnen zijn, maar jij wilde liever toegeven aan de verleiding. Nou, hier is je rekening!'

Hij greep zijn jas. Ze voelde zich gesloopt, helemaal kapot. Ze had nooit geweten hoe erg woorden konden vernederen. Niet toen zij het deed in ieder geval. Ze stond bibberend op. Hij was al in de gang en liep naar de deur. Ze wilde de deur voor hem openen, maar slofte op hem toe. Toen ze voor hem stond wist ze het niet meer. Er viel niets meer te zeggen. Hij stond daar voor haar in zijn pak, zijn overhemd. Nee, hij was niet die jongen meer. Maar nu hij voor haar kon zorgen, had ze alles verspild. Voor het eerst wenste ze dat ze naar haar moeder had geluisterd. Dat ze alles over kon doen. Ze voelde dat er iets brak in haar. Ze kroop tegen zijn borst aan en huilde. Ze greep zijn overhemd vast. Huilen als een klein kind, niets terughouden. Haar tranen op zijn overhemd. Haar schouders gekromd. Ze wist het niet meer. Alles speet haar en de hemel kwam op haar neer. Ze was 35 en haar leven was voorbij. 'Het spijt me zo erg allemaal...', snikte ze. 'Ik ben echt gemeen geweest.'

Haar borst schokte, toen de zon even weer achter een wolk vandaan scheen te komen. Ze voelde zich even warm en veilig. Ze zuchtte en haalde met schokken adem, maar ze hoefde niet meer te huilen. Een ontzettende moeheid overviel haar. Hij had zijn armen om haar heen en hield haar vast.