Waar rook is, is vuur

We liggen weer zo heerlijk op de bank. Ver weg van de wereld, knus in de onze. Glaasje wijn, zalmrolletjes, eventueel een kaasje en wat kaarsjes. Die moest u misschien even overlezen. Grappig. Ja, je neemt een plak zalm, die je royaal insmeert met bressot, bursain of een andere variant roomkaas. In het midden een dikke asperge of enkele kleintjes. Kan ook. Heerlijk, vooral om zo'n pakketje bij je meisje naar binnen te schuiven. Dan gaan die oogjes dicht van genot. Van die momenten waarop het leven niets dan wijn en rozen is.

Of in uw geval misschien bier en pizza.

Enfin, op een gegeven moment heb je zo'n lekker plekje met elkaar ontdekt. Waarin je alle twee goed ligt. Of voor dat moment denkt te liggen. We praten met elkaar, dat wil zeggen, ik praat zij luistert. Na een tijdje heb ik dat in de gaten. Dan vraag ik waar zij aan denkt. Ik krijg een paar keelgeluidjes terug op de vraag. Dat betekent: 'Ik denk nergens aan, maar laat jouw lekker raaskallen. Zo krijg jij het van je lever en lig ik heerlijk te soezen in jouw warmte.' Maar ineens kruipt ze dichter tegen me aan en voel ik een paar tranen langs mijn borst gaan. Ik duw haar steviger tegen mij aan en kus haar hoofdje. Vraag haar waarom ze huilt. Ze haalt haar schouders op en duwt haar gezicht nog verder weg. Ik vraag het nog een keer. Dan mompelt ze zachtjes dat ze het niet kan zeggen. Ik dring aan. Ze antwoordt dat ze het niet kan zeggen omdat ze het niet weet. Ik vraag hoe het dan komt dat ze huilt, wat op zich dom is, omdat het in principe dezelfde vraag is. Inherent aan de vraag is mijn ongeduld dus merkbaar. Ze antwoordt dat het een emotie is.

Mag ik u even uit het verhaal trekken? Ik weet dat het boeiend is, ik heb het namelijk zelf geschreven. Maar ik wil hier toch even kort met u stilstaan bij een gewoonte die mannen COMPLEET GESTOORD kan maken. Kunt u hem raden?
Precies!

Dat is als je liefje huilt, maar je kan het niet verhelpen!

Het is namelijk al bij kleine jongetjes zichtbaar. Die gaan zich op een gegeven moment automatisch ontfermen over meisjes als ze huilen. Dan gaat de borst vooruit, de arm gaat eromheen, u kent dat wel. Het is namelijk zo, dat bij jongetjes van nature een rood lampje gaat knipperen als meisjes huilen. Allerlei soorten alarmsystemen laten zich gelden. Heeft u ooit een brandalarm gehoord dat maar niet stopte? Dat gevoel dus.

Als meisjes huilen is er namelijk iets mis. We weten nooit wat, dat is het probleem, maar er ís iets mis! En daar houden jongetjes van nature niet van. Dus dat willen we oplossen.

Meisjes niet. Die huilen soms gewoon, wegens emotionele redenen. Dus het alarm blijft rinkelen. En daar wordt je als kerel gek van. Zeker Nederlandse mannen. Als water bij ons iets doet wat ons niet zint, dan bewegen we letterlijk hemel en aarde om het zo te krijgen als wij vinden dat het hoort te gaan. De hele wereld bewondert Nederlanders daarom. Zelfs de Belgen huren ons er voor in. Onze vrouwen niet.

Dan wordt ik gestreeld. En ik streel haar. Haar armen gaan om mijn nek. Ik houd haart taille stevig vast, maak mijn handen zo groot mogelijk. Fluister dat ik van haar houd. Ze geeft me een klein kusje op mijn borst. 'Je komt zo dichtbij...', zegt ze. Ik vermoed dat ze het niet over onze huidige fysieke toestand heeft. Als u een vrouwelijke lezer bent die op dit moment zich verzucht over het mannelijke onbegrip, dan is dat volkomen terecht.

Ik houd haar maar vast. Ik heb mijn ogen dicht, maar in mijn hoofd zit ik in deze huiskamer, met haar op de bank en het brandalarm loeit. Overal om ons heen is rook. Ik bid... Ik doe een schietgebedje en vraag God of hij me wil helpen. Of hij een oplossing heeft.

Dan komt ineens Herman Finkers binnenwandelen. Met een hamer. Hij loopt op het alarmkastje af en slaat het compleet en algeheel aan diggelen. Het alarm sterft weg. Ik ben totaal perplex. Herman Finkers! Hij zet zijn handen in z'n zij en knikt mij toe. Ik stamel, maar weet uit te brengen:

'Maar het huis staat in brand!'
Hij antwoordt:

'Geeft niet, gaat wel weer uit...'