Overmand door schoonheid

Ze wandelen samen naar huis. Het is wat later op de avond en de zomerwarmte maakt dan snel plaats voor een wat koeler klimaat met plagende koude windvlaagjes. Alsof deze willen zeggen: 'Hup, ga eens gauw naar binnen jullie, het is al veel te laat.'

Binnen helpt hij haar uit haar jas en dan zichzelf. Ze kust hem. Kijkt hem kort aan met verlegen ogen. Omdat hij haar zo liefdevol behandeld.

'Ik moet zo gaan.', zegt hij. Ze knikt, maar vleit zich tegen hem aan en slaat haar armen om hem heen. Hij antwoordt en met zijn antwoord verdwijnt ze in zijn armen. 'Nog eventjes.', fluistert ze.

Hij kust haar hoofd.

Ze hangt en duwt en trekt hem naar de bank, waar ze hem berooft van zijn evenwicht. Hij ploft neer. Met een glimlach springt ze bovenop hem, als een klein kind dat enthousiast zijn nieuwe speelgoed grijpt. Ze houd van hem. Kruipt tegen hem aan. Hij houd van haar en wiegt dat kluwen van armen, benen en een mooi glimlachend hoofdje heen en weer. Zoveel als hij naar haar kan verlangen, zoveel meer kan hij van haar houden. Het gevoel van een zilverrug.

Ze kreunt, steunt, maakt allerlei geluidjes als hij haar streelt. Dan kruipt ze tegen hem op, gaat op zijn schoot zitten en slaat haar armen om zijn hals. Ze kust hem. Grijpt zijn lippen met de hare. Zachtjes streelt ze met haar tong over het veroverde rood. Totdat hij antwoordt, zich gewonnen geeft.

Hij gloeit, zijn hart op stand topsport. Zijn lichaam overigens ook. Zogezegd gaan er alarmbellen in zijn hoofd af. 'Achtung! Torpedo los!' 'Terrain terrain, pull up!' 'Attention! Meltdown eminent in two minutes.'

Maar het probleem is dat zij nu de kapitein is. De piloot. En all the experts die deze energiecentrale kunnen redden van een meltdown have left the building. Een mens heeft maar zes liter bloed en op dit moment is het iets te dun verdeeld in zijn lichaam voor bepaalde functies. Zij merkt het, aan meerdere dingen. En giechelt.

En op dat moment overvalt het paradijs hem. Hij waant zich in een bloeiende tuin, op een zachte ligbank. Zachte muziek, het geklingel van windxylofoontjes. Op hem dartelt de prachtigste hinde, giechelend. 'O God, geef me de kracht.' Maar hij meent het maar half.

Want de wil heeft hij niet. Een mens is namelijk in staat om te kiezen wel of niet te doen wat hij wil. Maar een mens kan niet kiezen wat hij wil. En hij wil haar. Heel erg en met heel zijn hart, ziel en geheel zijn lichaam. Hij wil haar. Maar bovenal zweert hij bij alles wat heilig is haar lief te hebben.

Hij begint haar te strelen, laat zijn handen over haar vormen gaan. Ze vlijt zich kreunend nog dichter tegen hem aan en beweegt haar vormen in zijn handen. Een kunstwerk van glooiingen en gevoelens, waar zelfs Dali het moeilijk mee zou hebben. Kleine geluidjes uit haar keel vertellen hem dat zijn aanrakingen heerlijk zijn. Ze begint nu te gloeien. Op sommige plekken wat meer dan op andere. Hij kan haar ruiken, haar zweet. Ze begint langzaam zoet en als was te worden. In zijn buik laat een hongerig roofdier diep vanuit zijn keel horen prooi te hebben gevonden. In zijn hart heeft hij het dartelende engeltje lief. Met zijn handen en lippen antwoordt hij. En met zijn hoofd... Ook daar was iets mee, maar dat zal zo wel weer komen.

Tegen deze opwinding valt namelijk niet op te PR-en. Van gezond verstand is al helemaal geen sprake. En opmerkingen over 'denken met...' kunt u laten vallen, want op dit moment wordt er helemaal niet meer gedacht. Op dit moment wordt er genoten. Geweldig genoten.

Zijn haar gaat volledig door de war. Who gives a .... Hij ruikt haar borsten, dat heerlijke parfum dat alleen vrouwen kunnen maken en ook alleen op die plek. Hij proeft haar zoete lippen, haar zout, haar zachtheid. Hij ruikt haar okseltjes. Het roofdier begint nu toch echt te grommen. De kleine alien wil eruit. Maar het zit niet in zijn borst.

Het begint te kloppen en zijn hoofd weet nog ergens een vaag SOS-signaal te sturen dat er iets niet klopt. Hij verkent met ongekende verkenningsdrang haar lichaam. Ze giechelt weer, terwijl ze op zijn schoot zit. 'Schatje...', zegt ze vermanend terwijl ze even afstand neemt en hem aankijkt. Hij snapt het niet, kan alleen maar naar haar kijken. 'Je hebt geen idee hoe mooi je bent.', verzucht hij: 'Je hebt echt geen idee...' En hij hijgt terwijl zijn hand over haar gezicht gaat.

Ze pakt zijn hand en kust zijn handpalm. Dan kijkt ze hem verlegen aan en zegt: 'Jawel, ik kan het voelen schat.'


Kent u dat geluid van een grammofoonnaald die van een LP afschuift?
Hij nu dus ook.


Hij schaamt zich. Betrapt op het onbeheersebare, op dat waar hij geen controle over heeft. Hij durft haar niet meer aan te kijken. Maar ze stelt hem gerust. Ze kust zijn gezicht en fluistert: 'Geeft niet.' Dankbaar slaat hij zijn armen om haar heen. Ze is te mooi, veel te mooi.

'Je moet zo gaan.' fluistert zij. 'Ik weet het...', fluistert hij terug. En ze duwt zijn hoofd dicht tegen haar borst aan. 'Nog eventjes?', vraagt hij. En ze kust zijn hoofd.

Diep in haar laat een leeuwin een rollend keelgeluid ontsnappen. Ze heeft prooi gevonden. En ze zweert bij alles wat heilig is hem lief te hebben.

Want tegen dit vuur helpt water alleen als ze er in verdrinkt.