Van die vreemde vragen.

Als ik haar bekijk en zij ziet me. Als ze dan vraagt waar ik aan denk.

Maar ook op het moment dat ze lacht met vriendinnen, over dingen die hen bezig houden en me vraagt wat ik er van vind.

Of als ze vraagt, hoe ik denk over blijkbaar heel donkerblauwe sokken onder een zwarte broek.

Dat ik bij mijn auto sta met een emmer met allesreiniger en een schrobbezem, omdat zij vroeg of ik alsjeblieft wat wilde doen aan die remsporen.

Deze is trouwens goed. We hebben net een heerlijke maaltijd genuttigd, die ikzelf natuurlijk liefdevol voor haar heb klaargemaakt. Maar als we kussen vraagt ze mij of ze niet naar knoflook stinkt.

Erger, nog veel erger is dit. Of ik seks belangrijk vind.

Of tijdens een boswandeling vragen waar God in mijn leven staat.

Of waar ik sta in het leven.

Wat buitenspel is.

Waarom ik naar haar beste vriendin verwijs bij mijn illustratie.

Mij vragen of er leven na de dood is en of we daar allemaal degenen tegen komen die we ooit tekort hebben gedaan. Terwijl ik net die wesp waar zij zo panisch op reageerde heb doodgeslagen.

Dat muggen misschien heidenen zijn, omdat God niet toestaat dat men bloed eet of drinkt.

Of ik het wel netjes vind om met een agent in discussie te gaan.

Of ik alsjeblieft zittend wil plassen, omdat dit ook een goed voorbeeld is voor eventuele toekomstige zoons.

Of ik een biertje lust.

Wat ik mooier vind, het krijtstreep mantelpakje, of het rode jurkje.

Waarom vrouwen hun benen altijd moeten scheren, terwijl mannen daar nooit aandacht aan besteden.

Wat mannen toch ín Angelina Jolie zien.

Of ik 'pride en prejudice' alleen maar met haar kijk, omdat zij dat zo'n mooie film vindt.

Maar deze spant de kroon:

Of ik nooit bij haar weg wil gaan!

Dan begin ik altijd over een zekere wesp. Die gewoon rondvloog op een lentedag, op zoek naar iets eetbaars voor het vrouwtje dat hij het meest lief had op deze aarde.