Bezoek van een Vreemdeling .........

Ik zit in de huiskamer ..........
't Is 's avonds om een uur of elf.
Ik heb net de hond uitgelaten.
M'n vrouw is al naar bed gegaan.

Voordat ik nu ook zelf ga slapen,
wil ik nog even verkeren in de aanwezigheid van God.

Ik zit nog even aan de tafel en ........
zonder dat ik er erg in heb dat er iemand het huis binnenkomt........... gaat de deur van m'n kamer open.

Nu dringt het tot me door ....... en, ik schrik even.
Ik kijk naar de deuropening, daar staat een man ......
een man in gewone burgermanskleding.

In een fractie van een seconde flitst het door me heen:
'Maar ......... dat is Jezus!'

Even weet ik niet zo gauw hoe ik moet reageren.
't Is wat rommelig in de kamer.
Ik wil me verontschuldigen,
maar de bezoeker kijkt me begrijpend aan
en heeft een glimlach op z'n gezicht.
De hond, die anders altijd woest tekeer gaat
loopt kwispelstaartend naar de Vreemdeling.

Er gaan zoveel gedachten door me heen .....
't Is een mengeling van verwarring en geluksgevoel.
Ik wil eigenlijk mijn vrouw roepen,
maar iets in me weerhoudt me.

Jezus kijkt me aan
en ik weet niets anders te zeggen, dan:
'Maar, gaat U toch zitten'.

Het is zo'n ongeloof'lijke gewaarwording.
Even lijkt het wel of ik aan een zinsbegoocheling
onderhevig ben.
In fracties van seconden lijkt er zoveel te gebeuren.
Een scala van allerlei gevoelens wisselen elkaar af.

Ik ga nu ook zelf zitten op twee meter afstand
van de stoel waarin Jezus zit.
Een innige warmte die van Hem uitstraalt
neemt alle verwarring bij me weg,
terwijl ik me realiseer: 'Het is Hem écht!'

Heel gewoontjes vraagt Hij hoe het met me gaat
en informeert tegelijk naar vrouw en kinderen.
Nog nooit heb ik ervaren dat het praten me zo gemakkelijk
af ging.
Ik ervaar wèrkelijke interesse.
Een soort gevoel van sterke vriendschap, van herkenning.

Ondanks m'n verwondering dat Jezus daar zit,
- zo maar in gewone burgermanskleren -
durf ik Hem er niet goed naar te vragen hoe dat nou kan.
Het is nu ook niet meer zo belangrijk meer.

't Is zo'n merkwaardige ervaring allemaal.
In m'n hart vind ik het eigenlijk helemaal niet beleefd
dat ik zoveel aan het praten ben.
Maar de bezoeker moedigt me aan,
als het ware met een alles begijpende glimlach.

Ik vertel Hem over m'n werk
en over m'n relatie tot andere mensen,
de gewone probleempjes in de opvoeding van de kinderen;
en ook het huwelijksleven vind ik van belang.

Het wordt nu allemaal zo wonderlijk .........
Op élk ding wat ik Hem vertel
volgt een klaar en helder inzicht.
Wat tot daarvoor soms nog een groot probleem was,
zie ik nu duidelijk en scherp.
Ik kan wel huilen van blijdschap.
Ik wil uiting geven aan zoveel gevoelens van opluchting.
Ik dacht altijd, dat, als ik Hem zou ontmoeten,
ik misschien wel een examen af zou moeten leggen.

Maar 't is allemaal zo heel erg anders.
Ik geneer me een beetje nu m'n oogleden vochtig worden.
Maar ik wil m'n emoties toch ook niet tegenhouden.
Ik weet, dat Hij het niet gek zal vinden.

Terwijl ik naar de klok kijk,
zie ik dat het twee uur later is.
Ik wil Jezus nog iets vragen, maar ...........
Hij is er niet meer .......

Er is echter geen gevoel van teleurstelling.
Zachtjes echoën de woorden na in m'n hart:
'En zie, Ik ben met je, al de dagen van je leven,
tot aan de voleinding van de wereld'.