Aanraking

In gedachten verzonken, zit ik
- stil en luist'rend -
naar een woord mij geschonken
waar mijn ziele van leven kan.

Ik hunker naar zijn tegenwoordigheid,
mijn gedachten verpozend,
totdat ik daaronder die stemme bespeur
van mijn Bruidegom, die 'k zo innig bemin.

In een woordeloos schrijven
schrijf ik mijzelve leeg
todat ik voel dat die hand op me drukt
van die Vriend, die 'k zo lang reeds begeer.

Dan spreek ik me uit, zij 't met staam'lende woorden:
'O Meester, 'k heb zo lang reeds gewacht
totdat ik zou horen uw stemme;
mij mocht koest'ren in uw tegenwoordigheid'.

Dan bid ik mijn Heer, dat de tijd blijve staan
in die momenten dat ik uw stem kan verstaan;
dat ik niet met onheilige handen grijpe
wat zich slechts woordeloos laat verstaan.

Mijn Meester, ik bid U:
'Neem mij aan als uw kind,
dat slechts daarin zijn vreugde steeds vindt
om te zijn in uw tegenwoordigheid'.

Nog even gloeit na, mijn verwond'ring
van die aanraking, zo zacht en zo teer.
En ik fluister met staam'lende lippen:
- Nog even wachten - 'Kom spoedig, mijn Heer'.