Exclusieve toewijding

Ze lag daar, uitgestrekt op de bank. Haar mondje een beetje open. De vitrage hield het felste zonlicht tegen, waardoor het in de kamer wat koeler was. Maar de vitrage gaf haar ook die serene witte waas. Alsof ze van porselein was. Ze had hem nog zo gesmeekt niet te gaan. Maar hij was toch gegaan. Op de vraag of hij echt moest, zou men verschillende antwoorden kunnen hebben kunnen geven. Hoe dan ook, of het een bevredigend antwoord is op de vraag of ze alleen achter had moeten blijven weet een man pas achteraf.

Haar lippen waren verbleekt. Was hij maar niet gegaan. Nog steeds was ze mooi, maar het mooiste aan haar, verdwenen. De kern, diep te vinden in haar ogen. Haar huppelende schaterlachje, korte salvo's van muziek. Hij knielde naast haar neer. Strelend over haar zachte wangen maakte het kind zich van hem meester. Iets wat je hebt gekregen en waar je geen idee van hebt waar het vandaan kwam, kan zomaar verdwijnen. Hij had nog zo in haar ogen gekeken toen ze hem vroeg niet te gaan. Ze had zoveel verlangen uitgesproken. Hij had het gevoeld. En nu lag ze hier. Hij vroeg zich af of ze vrede had. Elke dag was zo moeilijk voor haar geweest, ze had zoveel moeten vechten. Zoveel van haar jeugd, zoveel van haar omgeving, zoveel van haar hoop had ze moeten opgeven om te overleven. Totdat er niets meer over was geweest. En toen was hij in haar leven gekomen. Ze was in zijn armen gekropen als een klein meisje. Ze had zich om hem heen gevlochten als klimop, kusjes en zachte palmen. Ze had gefluisterd en gevraagd, verteld met haar gezicht in zijn nek, warme tranen over zijn zachte borst.

Toch was hij gegaan. Hij had haar gezegd zich geen zorgen te maken over deze dingen. En toen zij eindelijk zover was en deze zorg haar niet meer in zijn strik had gehouden vond hij dat het tijd was. Juist toen was hij gegaan.

Op weg naar haar toe was zijn hoofd leeg geweest, maar iets over al die afstand had zijn borst ingefluisterd dat ze leed. Dat ze hem miste. Toen hij eindelijk zover was om naar haar toe te gaan, verdween dat gevoel langzaam. Een leegte die hem schichtig als een hert maakte, kwam ervoor in de plaats. Hij had zich gehaast, zoveel hij kon.

Om haar zo te vinden. Alleen op de bank, een koude huid, gesloten ogen, bewegingsloos. Hij voelde spijt in zijn hart en een onmacht die als hij had geschreeuwd elk oorvlies had kunnen scheuren. Maar er kwam geen geluid uit hem. Het enige wat hij kon doen, was die koude bleke wangen strelen.

Hij bracht zijn mond aan haar oor. Voor een seconde bedacht hij zich, maar hij hoopte dat ze het zou horen. Hij haalde diep adem om toen met een zachte, licht trillende stem te zeggen: 'Schat... Lief? Ik ben weer thuis.'

Maar er komt niets terug. Hij weet waarom. Hij had ook beter moeten weten voordat hij zijn besluit nam. Dit was wat hem toekwam. Langzaam boog hij zich over haar, om haar nog één keer te bekijken. Toen stond hij op, draaide zich om en liep weg.



Maar achter zich hoorde hij: 'Hoe was het op je werk?'