Een rode blouse

De Gulden Dreack. Een Nederlands schip, met een trotse historie. De Spanjaarden kenden haar, de Britten meden de confrontatie. Ze stond erom bekend schepen die één of twee klassen groter waren zonder problemen naar de kelder te jagen. Licht beladen, zoals haar kapitein haar altijd bevoer, was ze snel, stijf en in staat met de minste wind scherp te manoeuvreren. Een schip dat met toestemming van de kroon, Britse, Spaanse en schepen zonder vlag plunderde.

Haar kapitein, de beruchte Timotheus de Tanende. Van een zeevaardersfamilie was hij, met een bemanning van het zuiverste zout. Een ware schrik op de zee.

Maar ook voor hen, kwam er een keer die dag, dat de donkere wolken boven hun toekomst samenpakten. Aan de horizon verschenen twee schepen, één kleine snelle oorlogssloep en een fregat derde klasse. De één te snel voor de Dreack, welke een brik was, de tweede, te groot en te zwaar bewapend. Tot hun grote schrik en angst, droegen deze twee een vlag met doodshoofd en rode musketten. Belgende piraten, gevreesd om hun wreedheid.

De bemanningsleden begonnen hun kapitein te vragen, wat hun kansen waren en wat te doen. De kapitein, standvastig als altijd, beval hen zich zwaar te bewapenen en vrouwe Fortuna te prijzen. Maar vooral om te vechten alsof een ieder van hen voor tien man telde. Daarnaast beval hij een matroos het volgende:

'Matroos, ga benedendeks, ga naar mijn kajuit. En breng mij mijn rode blouse.'

En zo geschiedde. Bij het enteren sloeg de bemanning middels een heldhaftige slag de piraten aanval af. De kapitein, vocht ondanks enkele wonden aan zijn torso alsof hij de leeuw van het vaderlandse wapen zelf was.

Die dag moesten de piraten de aftocht blazen. De bemanning feestte, ondanks enkele gestorven maten. De kapitein werd bezongen en geroemd. Het vertrouwen van de moedige zeemannen was sterker dan ooit.

Maar bij het ochtendgloren verschenen de twee vijandige schepen weer aan de horizon. Weer werd de bemanning angstig, want het werd hen duidelijk dat de piraten vastbeslotener dan ooit zouden vechten. En de kapitein, moedigde zijn bemanning aan, herinnerde hen aan de dag ervoor en dat zij met eenzelfde onverzettelijkheid ook deze keer zouden overwinnen. De bemanning bewapende zich, maar bij het naderen van de vijandelijke schepen gaf de kapitein één van zijn matrozen het volgende bevel:

'Matroos, ga benedendeks, ga naar mijn kajuit en breng mij mijn rode blouse.'

En zo geschiedde. De kapitein stond fier op het middendek bij het enteren en slachtte de ene zeerover na de andere af. Het bloed en het zoute water zorgden voor een luguber schouwspel. De bemanning, bemoedigd door de kapitein, weigerde de moed op te geven en onder een donkere hemel werd ook die dag de aanval afgeslagen. De piraten verdwenen als geslagen honden aan de horizon.

Het feesten op zee was sinds die avond nooit meer zo uitbundig. De kapitein werd vergeleken met alle mogelijk denkbare helden, de bemanning dronk, danste en zong. Tot een nadenkende matroos de kapitein de volgende vraag stelde: 'Kapitein, vertel ons, uw trouwe bemanning, waarom u tot tweemaal toe die rode blouse aantrok voordat de vijand ons enterde?'

De kapitein maande zijn bemanning tot stilte en vertelde. 'Mijn trouwe bemanning. De rode blouse trok ik aan, om de wonden aan mijn lijf en het bloed daarvan, te verbergen voor jullie. Ook ik ben verscheidene keren gewond geraakt, maar hadden jullie dat gezien, dan hadden jullie de moed kunnen laten zakken. Daarom heb ik, Timotheus de Tanende, dit als voorzorg gedaan!'

De bemanning was verrukt over de wijsheid van hun kapitein en gaf hem een driewerf hoera. De avond verliep met vriendschap en de grog.

Echter, de volgende ochtend verschenen de twee piratenschepen weer aan de horizon. Het fregat rookte en de sloep leek zo snel mogelijk weg te willen komen. De kapitein, die naar het achterdek geroepen was, nam de situatie in ogenschouw. Toen verschenen daar twee Britse monsters aan de horizon. Een warship, snel, laag en met vijftig kanonnen aan elke zijde. En een Man-o-War, een reusachtige 3-dekker met 120 kanonnen aan elke zijde, 12-ponders wel te verstaan. De piraten hadden geen schijn van kans. De sloep kon wegkomen, maar het fregat, toen het eenmaal was ingehaald streek haar zeilen om zich over te geven. Echter, de Britten schenen dit niet te accepteren. Met een salvo dat de hemel leek te scheuren, perforeerde de Man-o-War het piratenfregat waarbij elk stuk hout leek te versplinteren.

De bemanning van de Gulden Dreack juichte. Maar de kapitein zweeg. De Britten hadden hen namelijk ook waargenomen en draaiden bij om ook op hen de achtervolging in te zetten. Toen de bemanningsleden zich dit realiseerden vielen ze stil. Een stilte aanboord die de angst in ieders hart verraadde. Iedereen wist dat noch snelheid, noch het kanon, noch de sabel hen zou kunnen redden. Dit monster van de zee was sinds haar uitvinding nooit verslagen.

Terwijl de kapitein de orders ter voorbereiding gaf en de mannen zich met de moed der wanhoop weer wapenden om hun huid in ieder geval duur te verkopen naderden deze voorbeelden van Britse trots. De kapitein keek naar zijn bemanning die zwijgend hun lot afwachten. Hij riep een matroos, keek naar de gezichten van zijn mannen en zei:

'Matroos, ga benedendeks. Ga naar mijn kajuit...'

Hij draaide zich om, keek over het achterdek naar het naderende gevaar, kneep zijn ogen samen en boog zijn hoofd. Toen sprak hij:

'En breng mij mijn bruine broek.'