Oui, c'est l'amour

Er zijn hier geen openingszinnen. Wel exclamaties. Gloria, of pure pracht bijvoorbeeld. Ik begrijp waarom Picasso het op een gegeven moment opgaf en zijn eigen imperfecte perceptie weer ging geven. Of waarom menig dichter, die als succesvol woordenkunstenaar werd gezien zonder vrouw stierf. Je moet er ook geen woorden aan vuil maken. Maar om één of andere reden proberen we het toch iedere keer. De zonde loert als je het doet, maar het niet doen is zonde.

Alsof er een briljante geest is opgestaan die het na al die duizenden jaren wel gaat lukken. En ik geef toe, iedere beschaving schijnt zijn interpretatie er van te hebben. Het honingzoete en de gratie, maar ook emoties als jaloezie en lust. Uiteindelijk doen we iedere keer een poging, om dan weer schitterend te falen. U vraagt zich ondertussen waarschijnlijk af waar ik het in hemelsnaam toch over heb. Ik zeg het eerlijk, ik weet het niet! Het ergste is echter dat ik het nooit zal weten! Dat kan namelijk ook niet, dan is het spel namelijk uit, de kous af. En er gebeuren veel wrede dingen in deze wereld, maar dat zal nooit lukken. Het onbeschrijfelijke.

Het is overigens wel het ultieme bewijs dat God bestaat en dat de atheïst een klein egocentrisch mensje is, dat zijn puberteit nog voor zich heeft. Of eigenlijk, nog steeds in zijn 'nee!'-periode zit. Ik heb niets tegen kleine egocentrische mensen, overigens. We zijn allemaal kind geweest. Maar het moet toch wel gezegd dat als men de tekst 'kijk onder een steen...' niet begrijpt, je dan tenminste de inspiratie van het Coca-Colaflesje als ultiem bewijs moet kunnen zien.

De inspiratie.

Overigens vind ik het daarom een beetje een loos gebaar om te zingen voor God. Het voelt een beetje als 'Hop Marjanneke' voordragen aan Frank Sinatra. Je staat zwaar voor geslachtsdeel en dat weet je, maar ja, je scoort wel die punten die je niet verdient. Hoe zou Idols er in de hemel uitzien?

Nee ik drijf af. Gods liefde voor ons. Zijn creativiteit om ons gelukkig te maken. Zijn majesteit en onmetelijke liefde is te zien in de werken van zijn hand en zijn geest. Ik heb daarom zo vaak het idee dat mensen die oprecht creatief zijn vaak veel dichter bij God staan. Net als kinderen.

Maar het zijn die stroken ebbenhout. De zachte verwarming op mijn gezicht onder die palmen. En de rode roosjes, terwijl zuchtjes warme wind over mijn gezicht en lichaam strelen. Die prachtige duinen, waar iedereen wel in wil verdwalen. Die wil ik natuurlijk voor mezelf hebben. Een geborgenheid in eenzaamheid en stilte terwijl de warmte voor je zorgt. Het gelach dat klinkt als ruisende golven en stjilpende meeuwen.

Er was ooit een Franse generaal, die naar een bekende Franse kunstenaar ging om hem een opdracht te geven. De opdracht was, of de kunstenaar de heldenmoed, de onverzettelijkheid, het lijden en de hoop van het Franse volk tijdens de Eerste Wereldoorlog zou willen weergeven in een beeldhouwwerk.

De kunstenaar stemde ermee in. Nederig als de generaal voor dit genie was, kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. De generaal vroeg hoe de kunstenaar in gedachte had dit te doen.

'Nou gewoon he, met een paar mooie vrouwenbillen.'

Vrouwen. Onbeschrijfelijk.