Dromen

Hij laat al een tijdje op zich wachten. We hadden hier afgesproken om een biertje te doen, zoals wel vaker. Maar het weer was lekker. Nou ja, lekker. Eigenlijk was het van dat semi-goede weer waar mensen een week later nog met allerlei superlatieven naar verwijzen bij een tekort aan het echte werk. Mijn hengel hing in het water evenals een kratje bier en ik in mijn zwembroek, terwijl de zon mijn gezicht een facial gaf. Ik begreep ineens waarom de oude Egyptenaren de zon aanbaden. Dat doen we nu eigenlijk nog steeds. Kijk maar eens naar de gemiddelde strandbezoekster. Die aanbidden de zon tegenwoordig zoals de priesteressen van de oude Egyptenaren de stiergod Apis aanbaden(vruchtbaarheidsgod, werd aanbeden met een soort van vleesbuffet). Puur genieten dus. Totdat een vermanende broeder mij erop wees dat dit zondig was. Ik vraag me echter nog steeds af of het zondig is om ervan te genieten, of dat deze vrouwen zondig zijn vanwege hun vrijgevochten lichaamsdelen. De filosofische discussie tussen de kip en het ei, christenen en moslims, Nederlanders en Surinamers. De Dolle Tina’s. 'Lieve Tina, ik ben 14 jaar maar mag van mijn vader niet topless zonnen op het strand. Hoe overtuig ik hem? Liefs, Alysha D. uit Rotterdam.'

Ik ga dus tegenwoordig elke zomer in pak naar het strand, met kruizen gemaakt van oude bielzen. U moet zich voorstellen dat ik daar met boordje, over het strand sjok met zo’n donkerbruin gevaarte op mijn rug. En elke keer als ik een dergelijk schaars geklede vrouw tegenkom gooi ik mijn juk op haar. Pure symboliek en als zij dan, meestal met behulp van enkele omstanders zich ontdaan heeft van haar kastijding, gaat dat shirtje meestal vlug aan. Dan is het natuurlijk tijd voor vergeving, want zij heeft zich afgekeerd van haar zondige wegen. Dus dan haal ik mijn met wijwater gevulde waterbommen tevoorschijn om deze op haar buste te smijten teneinde deze te heiligen.

Enkele broeders en zusters wezen mij er echter op, dat het effect van dit soort christelijke dienstbaarheid wel eens averechts kon werken. Ik heb het resultaat nog eens goed bekeken en moest toegeven dat dit inderdaad zo was. Daarom lig ik tegenwoordig met pak in de zomer te bidden op het strand terwijl de brullende leeuwinnen om mij heen dartelen. Maar wel op mijn buik.

Dat terzijde, terug naar het weer. Het was eigenlijk net zoals verkering. Verkering met een christelijk meisje. Je wil, je verheugt je, je kan niet wachten tot het zover is. Maar elke keer verschuilt zij zich achter wolken van dikke wol en regens van ‘Nee!’s’ (Dit is geen spellingsfout, dit overigens wel). Dus na verloop van tijd geven je benen en andere delen aan dat het misschien tijd is om te kijken wat de wereld nog meer te bieden heeft. En ineens nodigt zij je uit voor een avondje met een film op de bank. Ze blijkt ineens wél te kunnen koken, het jurkje is wat bloter, de okseltjes geharst, het bloed wat warmer en je handen hebben ongeveer een halve centimeter meer bewegingsvrijheid. Na zo’n avond genieten zit de roze bril er weer stevig op. Dus neem het ervan, want daarna is het weer tijd voor de hongerwinter. Honger maakt wol zoet. En dat proces duurt weer een aantal weken. Als u gereformeerd bent, een aantal maanden.

Neen, dit heb ik gehoord van een gereformeerd persoon. Ik heb het dus uit eerste hand. Dit is dus beeldspraak. Alleen geen handige.

Juist ja, het weer. Een zon die je als je gaat zitten welkom heet, maar net als je ontspannen de warmte je huid voelt doordringen verdwijnt achter de wolken. Daar blijft hij dan terwijl net te koude zuchtjes wind een licht kippenvelletje veroorzaken. Om op het moment dat je op wil staan en besluit de spulletjes maar weer in te pakken in rap tempo achter de wolken vandaag te komen en op haar allerverleidelijkst haar goedheid over je uit stort. Zulk weer dus.

Mijn hengel ligt in het water. Ik heb het over een echte hengel. Opeens zie ik dat er aan mijn hengel wordt getrokken. Mijn hart springt op van vreugde, maar ik bedenk me dat ik niet te gretig moet zijn. Ik wacht rustig af tot er nog eens aan mijn hengel wordt getrokken om dan het zachte rukje te geven dat nodig is om het vissenmondje aan de haak te slaan. Nogmaals, ik heb het over een gewone hengel.

Dan binnenhalen die vis. Maar wat er boven water komt lijkt in eerste instantie op een bepaald figuur uit een bepaalde disneyfilm ®. Echter, zonder de twee paarse schelpjes en het groene vinbroekje aan. Ze draagt echter wel het badstoffen alternatief. Ja ik weet het, ook ik was teleurgesteld. Tussen haar vingers houd ze het haakje vast. ‘Je hebt beet!’, zegt ze en twee onschuldige bruine ogen kijken me aan. ‘O, Gij wrede God.’, schiet het door me heen. Ze lacht ondeugend, komt op me afzwemmen en hijst zich op de pier. ‘Zozo, wat hebben we hier? Een visser van mensen?’ Dan wordt ik achterover geduwd om vervolgens na enkele kusjes op mijn borst en buik een regen van haar heerlijke koele lippen te krijgen. Zo’n kus die je spieren in één keer allemaal ontspant, wat je hoofd er weer aan herinnert dat de ondergrond van je badlaken van hout is. Ze giechelt, maar vleit zich dicht tegen me aan. Het is geen probleem, ik heb een boxer onder mijn zwembroek aan. Het is zoiets wat ik in mijn pubertijd ontdekte. Sommigen vinden het onhygiënisch, ik vind het een kwestie van compassie. Vrouwen houden namelijk van mannen die zeker van zichzelf zijn. Ook als dat onterecht is. Dus houd ik rekening met het ego van mijn broeders.

Ze speelt met mijn borsthaar, plukt er een beetje aan. Ze is zo vertederend. ‘Auw, hé! Auw!, schreeuw ik. ‘Je moet het ook scheren.’, is haar zelfrechtvaardigende verwijt naar mij. Ik leg mijn hoofd maar weer neer en kijk opzij. In het water dobbert een waterslang. Ik kijk een tijdje gebiologeerd naar het dier, om tot de ontdekking te komen dat hij net zo gebiologeerd naar ons kijkt. Met twee rode oogjes die me bekend voorkomen. En een zwart sikje, wat vreemd is voor een slang.

Langzaam krijg ik het door. ‘Ach, zit het zo…’ Een vuil lachje speelt zich af achter de ogen van de slang, terwijl het zwartje tongetje de bekende beweging maakt. ‘Schat?’ Een kreun. ‘Ja?’ Een korte pauze. ‘Moest jij niet naar het toilet?’ Weer een korte pauze. ‘Nee…niet meer.’ Ook achter mijn ogen speelt zich een vuil lachje af, terwijl ik haar dichter tegen me aanduw.

‘Schat?’, hoor ik roepen uit de verte. Het is vreemd, want het lijkt niet uit mijn wereld te komen. ‘Schat, wordt eens wakker, wat doe je toch allemaal?’ Ik doe mijn ogen open. De televisie staat aan, er wordt een DVD afgespeeld. Oja, we waren samen een film aan het kijken. Sense en Sensibility. Gelukkig sliep ik. ‘Droomde je schatje?’ Ik knik met mijn hoofd terwijl ik tegen haar aanlig: ‘Heel mooi, het ging over jou en mij.’, laat ik weten. ‘Ja, was het een mooie droom?’, vraagt ze terwijl ze mijn hoofd streelt. Ik knik weer. ‘Haal je nu je wakker bent wel je hand daar weer even weg?’ Ik schrik op en merk waar mijn hand zich bevind. Hem terugtrekkend kijk ik haar een beetje verlegen aan. Ze lacht, pakt mijn gezicht en kust me. ‘En leg je hengel ook even aan de kant.’