STOMMEL! STOMMEL! Geschrokken stopt de docent met z'n verhaal over pleinvrees. De hele klas draait zich om, als één hoofd op één nek, en staart naar wie er zo laat 't lokaal binnen komt stommelen. Ik dus. Buiten adem. En met een rood hoofd van het rennen. Dat nog roder wordt omdat iedereen naar me kijkt.
"Sorry, bus gemist, trein vertraging, tram eigenwijs," mompel ik verontschuldigend, terwijl ik in paniek rondkijk naar een lege stoel. Oh daar! Ik schuifel er naar toe, trap op talloze tenen, ("Au!" "Sorry!"), en struikel over m'n losse veters (geen tijd gehad om ze vast te maken). Plof, daar beland ik bij M. op schoot. Hij van de dreads en jazzgitaar. Ik kan wel door de planeet zakken van schaamte.
Waaaah! Waarom val ik altijd zoveel op? Waarom ben ik niet onzichtbaar? Want al die vage gebeurtenissen in m'n leven, die waren nooit gebeurd als ik wat minder opviel. Als ik niet op de Buitenlandbeurs had rondgelopen met een megagrote strik en een rokje met poedeltjes (gewoon, omdat het zo'n leuk rokje is!), dan was ik nooit geïnterviewd voor tv. Dan kon ik gewoon rondlopen door de supermarkt in plaats van dat iedereen tegen me zegt, ergens bij de diepvriesspinazie: "Hee, jij zei gister op "Nederland is zo saaaai!" Of als ik in de treingewoon aan m'n iPhone frummel in plaats van poppetjes en landschappen en stripjes te tekenen. In een oud boek. Zodat iedereen je aanstaart. Dan had ik nooit en te nimmer die heel enge date gehad met die biseksuele rechten-bal die eruit zag als de liefdesbaby van een paspop en een engel uit een oud schilderij. (Hij sprak me aan op m'n tekening van een Noors sprookje.) Dan was ik gewoon een onzichtbare OV-zombie, net zoals iedereen.
Als ik onzichtbaar ben, niet opval, dan ben ik nooit de enige die een eigen verhaaltje voorleest bij een feestje van Engels. Of een praatje houdt. Dan lees of zeg ik helemaal niks. Want die aandacht, die vind ik helemaal niet tof. Ik word er helemaal bibberig en klappertandig van. En als ik in groep 8 van de basisschool niet constant verhalen had verteld, terwijl niemand anders dat deed...dan was ik nooit gepest. Dus. Ik ga voortaan heel onopvallend doen. Ik ga schitteren door onzichtbaarheid. Want opvallen, da's iets goeds...toch? Als je iets diep wegstopt, heb je er nog steeds wat aan...toch?
"Sorry, bus gemist, trein vertraging, tram eigenwijs," mompel ik verontschuldigend, terwijl ik in paniek rondkijk naar een lege stoel. Oh daar! Ik schuifel er naar toe, trap op talloze tenen, ("Au!" "Sorry!"), en struikel over m'n losse veters (geen tijd gehad om ze vast te maken). Plof, daar beland ik bij M. op schoot. Hij van de dreads en jazzgitaar. Ik kan wel door de planeet zakken van schaamte.
Waaaah! Waarom val ik altijd zoveel op? Waarom ben ik niet onzichtbaar? Want al die vage gebeurtenissen in m'n leven, die waren nooit gebeurd als ik wat minder opviel. Als ik niet op de Buitenlandbeurs had rondgelopen met een megagrote strik en een rokje met poedeltjes (gewoon, omdat het zo'n leuk rokje is!), dan was ik nooit geïnterviewd voor tv. Dan kon ik gewoon rondlopen door de supermarkt in plaats van dat iedereen tegen me zegt, ergens bij de diepvriesspinazie: "Hee, jij zei gister op "Nederland is zo saaaai!" Of als ik in de treingewoon aan m'n iPhone frummel in plaats van poppetjes en landschappen en stripjes te tekenen. In een oud boek. Zodat iedereen je aanstaart. Dan had ik nooit en te nimmer die heel enge date gehad met die biseksuele rechten-bal die eruit zag als de liefdesbaby van een paspop en een engel uit een oud schilderij. (Hij sprak me aan op m'n tekening van een Noors sprookje.) Dan was ik gewoon een onzichtbare OV-zombie, net zoals iedereen.
Als ik onzichtbaar ben, niet opval, dan ben ik nooit de enige die een eigen verhaaltje voorleest bij een feestje van Engels. Of een praatje houdt. Dan lees of zeg ik helemaal niks. Want die aandacht, die vind ik helemaal niet tof. Ik word er helemaal bibberig en klappertandig van. En als ik in groep 8 van de basisschool niet constant verhalen had verteld, terwijl niemand anders dat deed...dan was ik nooit gepest. Dus. Ik ga voortaan heel onopvallend doen. Ik ga schitteren door onzichtbaarheid. Want opvallen, da's iets goeds...toch? Als je iets diep wegstopt, heb je er nog steeds wat aan...toch?
Log in om te reageren.
