Hier zit ik dan. Het is vrijdagmiddag…Morgen moet mijn column online staan. Als jij deze zin leest, is het zaterdag en is de column af. Deadlines, deadlines, deadlines! Maar zoals ik altijd zeg: onder druk presteer ik het beste. Dus ik doe mijn best!
Ik zit in Louter, een café bij mij om de hoek. Ik had net een zakenlunch en ben nu aan het werk. Het voelt hier als een huiskamer, dus ik besluit nog even lekker door te gaan met werken en bestel een uur draadloos internet aan de bar. “Hè fijn, daar kan ik weer even mee verder”, denk ik.
Ik typ lekker door, terwijl er telkens mensen komen en gaan. Buiten is het guur en regenachtig. Iedereen die binnenkomt is blij binnen te zijn. Een glimlach op het gezicht van iemand die totaal verregend binnenkomt, is aandoenlijk! Ik wil iedereen één voor één een knuffel geven en zeggen: “Welkom thuis! wat wil je drinken?”
Gelukkig mag ik lekker blijven zitten. De vriendelijke barman vraagt wat de mensen willen drinken en schenkt het nog voor ze in ook. Het wordt ineens een ultieme huiskamer: een man die de drankjes verzorgt, ze inschenkt en de tafel opruimt. De barman heeft het niet zo druk, dus hij pakt zijn schroefboormachine erbij en doet wat klusjes aan stoelen in de kroeg. De barvrouw is ondertussen lekker aan het soppen en zegt dat ze de was even op gaat hangen.
Ik geniet, droom weg en stel me voor dat dit allemaal bij mij thuis gebeurt…Een man die drankjes voor mij inschenkt, terwijl ik lekker aan het werk ben. En als ik even niets hoef te drinken, neemt hij zelf het initiatief om wat te klussen in het huis. Gewoon omdat ‘ie dat leuk vindt. Ondertussen wordt de was voor me gedaan. Ik hoef alleen maar achter mijn computertje te zitten, mijn emailbox opschonen.
Dan is het vijf uur, einde dag, column verstuurd. Tijd om naar huis te gaan, waar er geen huisman op me wacht en de was nog gedaan moet worden. Het is weekend!!!
Ik zit in Louter, een café bij mij om de hoek. Ik had net een zakenlunch en ben nu aan het werk. Het voelt hier als een huiskamer, dus ik besluit nog even lekker door te gaan met werken en bestel een uur draadloos internet aan de bar. “Hè fijn, daar kan ik weer even mee verder”, denk ik.
Ik typ lekker door, terwijl er telkens mensen komen en gaan. Buiten is het guur en regenachtig. Iedereen die binnenkomt is blij binnen te zijn. Een glimlach op het gezicht van iemand die totaal verregend binnenkomt, is aandoenlijk! Ik wil iedereen één voor één een knuffel geven en zeggen: “Welkom thuis! wat wil je drinken?”
Gelukkig mag ik lekker blijven zitten. De vriendelijke barman vraagt wat de mensen willen drinken en schenkt het nog voor ze in ook. Het wordt ineens een ultieme huiskamer: een man die de drankjes verzorgt, ze inschenkt en de tafel opruimt. De barman heeft het niet zo druk, dus hij pakt zijn schroefboormachine erbij en doet wat klusjes aan stoelen in de kroeg. De barvrouw is ondertussen lekker aan het soppen en zegt dat ze de was even op gaat hangen.
Ik geniet, droom weg en stel me voor dat dit allemaal bij mij thuis gebeurt…Een man die drankjes voor mij inschenkt, terwijl ik lekker aan het werk ben. En als ik even niets hoef te drinken, neemt hij zelf het initiatief om wat te klussen in het huis. Gewoon omdat ‘ie dat leuk vindt. Ondertussen wordt de was voor me gedaan. Ik hoef alleen maar achter mijn computertje te zitten, mijn emailbox opschonen.
Dan is het vijf uur, einde dag, column verstuurd. Tijd om naar huis te gaan, waar er geen huisman op me wacht en de was nog gedaan moet worden. Het is weekend!!!
Log in om te reageren.
