Je kunt er niet meer omheen… Valentijnsdag komt er aan! Zure mensen zeggen dat ze Valentijn haten en het een commercieel feest vinden. Stiekem zit iedereen te wachten op een kaartje. En eigenlijk ben je heel blij als iemand aan je gedacht heeft. Af en toe zou ik ook wel bij de zure mensen willen horen. Lekker makkelijk en geen teleurstellingen. Maar helaas ben ik zo’n muts die helemaal opgaat in Valentijn.
Drie jaar geleden was ik helemaal blij toen ik thuis kwam en er een pakketje voor de deur stond. Van een afstand kon ik al zien dat het bloemen waren. Ik was net single na een kleine twee jaar, dus ik had niet echt iets verwacht. Hoera! Iemand had aan me gedacht en vond me misschien zelfs leuk. De buurmeisjes waren net zo nieuwsgierig als ik. Ze hadden de bloemen al zien staan. Je had mijn hartslag moeten voelen. Gekkenhuis. Ha! Er stond een naam op. Dat anonieme gedoe is anders echt wel irritant. De bloemen waren van niemand minder dan *tromgeroffel* mijn moeder. Inderdaad, een domper. Tegelijkertijd ontzettend lief van mijn toffe mama dat ze aan me gedacht had. Toch maak ik me elk jaar weer zorgen dat ik niks krijg.
Ik heb gister de eerste hint gestuurd naar vriendlief dat Valentijn er aankomt. Ernstig he?! Soms hebben mannen gewoon zo’n hint nodig. Eigenlijk ben ik gewoon bang dat ik deze Valentijn vergeten ga worden. Ik voel me stom als ik word vergeten met Valentijn, ook al ben ik een hele sterke, onafhankelijke en zelfverzekerde vrouw, en heb ik zoiets commercieels als Valentijn helemaal niet nodig.
Blijkt vandaag dat ik mijn lief weer eens zwaar heb onderschat. Ik hoef me helemaal geen zorgen te maken om Valentijn. Ik kijk er eigenlijk zelfs naar uit! Vandaag is het voor mij persoonlijk weer eens een blue monday. En juist vandaag werd er een enorm pakket met bloemen en chocola bezorgd, van mijn vriend. Als mijn liefde zelfs aan mijn blue monday denkt, hoef ik me helemaal geen zorgen te maken om Valentijn. Kom maar door cupido!
Drie jaar geleden was ik helemaal blij toen ik thuis kwam en er een pakketje voor de deur stond. Van een afstand kon ik al zien dat het bloemen waren. Ik was net single na een kleine twee jaar, dus ik had niet echt iets verwacht. Hoera! Iemand had aan me gedacht en vond me misschien zelfs leuk. De buurmeisjes waren net zo nieuwsgierig als ik. Ze hadden de bloemen al zien staan. Je had mijn hartslag moeten voelen. Gekkenhuis. Ha! Er stond een naam op. Dat anonieme gedoe is anders echt wel irritant. De bloemen waren van niemand minder dan *tromgeroffel* mijn moeder. Inderdaad, een domper. Tegelijkertijd ontzettend lief van mijn toffe mama dat ze aan me gedacht had. Toch maak ik me elk jaar weer zorgen dat ik niks krijg.
Ik heb gister de eerste hint gestuurd naar vriendlief dat Valentijn er aankomt. Ernstig he?! Soms hebben mannen gewoon zo’n hint nodig. Eigenlijk ben ik gewoon bang dat ik deze Valentijn vergeten ga worden. Ik voel me stom als ik word vergeten met Valentijn, ook al ben ik een hele sterke, onafhankelijke en zelfverzekerde vrouw, en heb ik zoiets commercieels als Valentijn helemaal niet nodig.
Blijkt vandaag dat ik mijn lief weer eens zwaar heb onderschat. Ik hoef me helemaal geen zorgen te maken om Valentijn. Ik kijk er eigenlijk zelfs naar uit! Vandaag is het voor mij persoonlijk weer eens een blue monday. En juist vandaag werd er een enorm pakket met bloemen en chocola bezorgd, van mijn vriend. Als mijn liefde zelfs aan mijn blue monday denkt, hoef ik me helemaal geen zorgen te maken om Valentijn. Kom maar door cupido!
Log in om te reageren.
Haha ik ben het niet altijd met je eens maar je zet wel elke keer een column neer die mensen aan het denken zet, hulde!!!
