Na de zomervakantie voel ik me altijd dik en ongezond. Hierdoor krijg ik een even onnozele als onbedwingbare behoefte om te gaan hardlopen. Dan koop ik veel te dure hardloopschoenen en neem me voor om iedere avond of misschien zelfs wel iedere ochtend te gaan hardlopen in het bos vlakbij mijn huis.
Als deze vlaag van verstandsverbijstering lang genoeg aanhoudt, komt er ook echt een moment dat ik mijn hardloopschoenen aantrek en mezelf ineens de straat uit zie rennen. De eerste paar honderd meter gaan verrassend goed en ik verhoog mijn tempo. Ik voel me net Haile Gebrselassie! Maar wat een blik in de spiegel mij ook al had kunnen vertellen, wordt nu op een iets pijnlijkere manier duidelijk: ik ben geen Afrikaan en beschik ook niet over hardlooptalent. Inmiddels kom ik adem te kort, begin ik misselijk te worden en voel ik spieren branden waarvan ik het bestaan niet wist.
En dus kort ik mijn voorgenomen rondje drastisch in (“als topsporter moet je waken voor overbelasting”, houd ik mezelf voor) en even later zie ik de bevrijdende finishlijn: mijn huis. Ik vraag me af wat mijn buren van me moeten denken. Die zien me eerst gekleed als professioneel hardloper na wat rekken en strekken rustig weg rennen en nog geen tien minuten later met een rood hoofd totaal gebroken weer terug strompelen.
Voor hardlopen ben ik dus niet echt in de wieg gelegd. Maar gelukkig is het voetbalseizoen inmiddels weer begonnen! Ik voetbal met mijn vrienden in het vierde elftal en dus stond ik een paar weken geleden in de kleedkamer, als een kind zo blij dat ik weer de wei in mocht.
Toch vraag ik me af of mijn enthousiasme wel op zijn plaats is. Ik ben immers toch weer een jaartje ouder en zeker niet fitter geworden, want deze keer heb ik mijn jaarlijkse hardloopmanie aardig binnen de perken weten te houden. Toen ik een maand geleden wilde beginnen, zocht ik met succes naar mijn hardloopschoenen. In het kader van “een goed begin is het halve werk” heb ik me toen met een voldaan gevoel en dikverdiend biertje op de bank genesteld.
Voor alle andere keren wist ik een smoes te bedenken (“de batterijen van mijn iPod zijn leeg”; “er is regen voorspeld”; “misschien komt vanavond de collectant en het zou vervelend zijn voor de mensen met astma als ik er dan niet ben”, enzovoorts). Als topsporter moet je ook af en toe je rust pakken, hield ik mezelf voor.
Maar nu heb ik er eerlijk gezegd wel spijt van. Terwijl ik in de kleedkamer om me heen mensen hoor zeggen dat het nieuwe voetbaltenue wel wat aan de grote kant is, zit het bij mij op sommige plekken verontrustend strak. En toen ik wilde bukken om mijn veters vast te maken, schoot de kramp al bijna in m’n rug. Langzaam bekruipt mij het donkerbruine vermoeden dat ik toch niet helemaal topfit ben.
Ruim twee uur later plof ik totaal gebroken op een barkruk neer. Terwijl ik een biertje en een patatje weg werk en voorzichtig probeer te voorkomen dat mijn spijkerbroek over een enorme schaafwond op mijn dijbeen schuurt, begin ik me al zorgen te maken over de spierpijn van morgen.
Sporten is gezond zeggen ze dan!
Als deze vlaag van verstandsverbijstering lang genoeg aanhoudt, komt er ook echt een moment dat ik mijn hardloopschoenen aantrek en mezelf ineens de straat uit zie rennen. De eerste paar honderd meter gaan verrassend goed en ik verhoog mijn tempo. Ik voel me net Haile Gebrselassie! Maar wat een blik in de spiegel mij ook al had kunnen vertellen, wordt nu op een iets pijnlijkere manier duidelijk: ik ben geen Afrikaan en beschik ook niet over hardlooptalent. Inmiddels kom ik adem te kort, begin ik misselijk te worden en voel ik spieren branden waarvan ik het bestaan niet wist.
En dus kort ik mijn voorgenomen rondje drastisch in (“als topsporter moet je waken voor overbelasting”, houd ik mezelf voor) en even later zie ik de bevrijdende finishlijn: mijn huis. Ik vraag me af wat mijn buren van me moeten denken. Die zien me eerst gekleed als professioneel hardloper na wat rekken en strekken rustig weg rennen en nog geen tien minuten later met een rood hoofd totaal gebroken weer terug strompelen.
Voor hardlopen ben ik dus niet echt in de wieg gelegd. Maar gelukkig is het voetbalseizoen inmiddels weer begonnen! Ik voetbal met mijn vrienden in het vierde elftal en dus stond ik een paar weken geleden in de kleedkamer, als een kind zo blij dat ik weer de wei in mocht.
Toch vraag ik me af of mijn enthousiasme wel op zijn plaats is. Ik ben immers toch weer een jaartje ouder en zeker niet fitter geworden, want deze keer heb ik mijn jaarlijkse hardloopmanie aardig binnen de perken weten te houden. Toen ik een maand geleden wilde beginnen, zocht ik met succes naar mijn hardloopschoenen. In het kader van “een goed begin is het halve werk” heb ik me toen met een voldaan gevoel en dikverdiend biertje op de bank genesteld.
Voor alle andere keren wist ik een smoes te bedenken (“de batterijen van mijn iPod zijn leeg”; “er is regen voorspeld”; “misschien komt vanavond de collectant en het zou vervelend zijn voor de mensen met astma als ik er dan niet ben”, enzovoorts). Als topsporter moet je ook af en toe je rust pakken, hield ik mezelf voor.
Maar nu heb ik er eerlijk gezegd wel spijt van. Terwijl ik in de kleedkamer om me heen mensen hoor zeggen dat het nieuwe voetbaltenue wel wat aan de grote kant is, zit het bij mij op sommige plekken verontrustend strak. En toen ik wilde bukken om mijn veters vast te maken, schoot de kramp al bijna in m’n rug. Langzaam bekruipt mij het donkerbruine vermoeden dat ik toch niet helemaal topfit ben.
Ruim twee uur later plof ik totaal gebroken op een barkruk neer. Terwijl ik een biertje en een patatje weg werk en voorzichtig probeer te voorkomen dat mijn spijkerbroek over een enorme schaafwond op mijn dijbeen schuurt, begin ik me al zorgen te maken over de spierpijn van morgen.
Sporten is gezond zeggen ze dan!
Log in om te reageren.
