Boehoehoe, boze wereld. Ik zit in m’n bijbelschoolklas, maar ik ben grieperig. En Moe. Het is een grauwe ochtend, vol regen en grijze wolken. M’n hoofd zit vol herfstverkoudheid, alsof die wolken in mijn hoofd zijn gaan zitten. Het enige dat ik wil, is in m’n bed liggen. En Zielig Zijn. Ik wil alleen maar Zielig Zijn. Hm. Dat loopt wel goed, die zin. Daar kan ik een gedichtje van maken. De docent kijkt niet naar me, dus ik pak m’n gedichtenschrijfblok en begin te schrijven:
Ik wil alleen maar zielig zijn
en zeuren: ja, hiér en dáár heb ik pijn,
in plaats van zitten in een koud lokaal,
bij een les over tongentaal.
Ik wil me er niet moedig door heen slaan,
en al helemaal niet dapper doorgaan,
hoe kinderachtig ’t ook is van mij
ik wil zwelgen in zelfmedelij.
Ik hoef geen voorbede van m’n klas,
ik wou gewoon dat ik thuis was,
en door m’n moeder werd verwend,
lekker niks doen tot je beter bent.
Dus kom op met die deken en kom op met die thee,
vandaag ben ik absoluut niet volwassen, oh nee,
want af en toe is griep wel fijn:
vandaag wil ik alleen maar zielig zijn.
“Kom op”, denk ik. “Geen gedichtjes schrijven nu. Hou je aandacht erbij. Beetje doen alsof je volwassen bent.” Ik luister naar de les en het wordt toch nog best interessant. Zie je, het is toch beter om je niks aan te trekken van die grieperigheid.
In de koffiepauze zet ik een beker melk in de magnetron. Er gaat niks boven warme melk op koude dagen. Maar als de magnetron piept en ik het deurtje open doe, dan zie ik het: overal melk, behalve in de beker. Alles is overgekookt. En dat was nog wel de laatste melk die ik had! Meteen is die griep weer terug. Boehoe... Ik wil alleen maar zielig zijn.
Ik wil alleen maar zielig zijn
en zeuren: ja, hiér en dáár heb ik pijn,
in plaats van zitten in een koud lokaal,
bij een les over tongentaal.
Ik wil me er niet moedig door heen slaan,
en al helemaal niet dapper doorgaan,
hoe kinderachtig ’t ook is van mij
ik wil zwelgen in zelfmedelij.
Ik hoef geen voorbede van m’n klas,
ik wou gewoon dat ik thuis was,
en door m’n moeder werd verwend,
lekker niks doen tot je beter bent.
Dus kom op met die deken en kom op met die thee,
vandaag ben ik absoluut niet volwassen, oh nee,
want af en toe is griep wel fijn:
vandaag wil ik alleen maar zielig zijn.
“Kom op”, denk ik. “Geen gedichtjes schrijven nu. Hou je aandacht erbij. Beetje doen alsof je volwassen bent.” Ik luister naar de les en het wordt toch nog best interessant. Zie je, het is toch beter om je niks aan te trekken van die grieperigheid.
In de koffiepauze zet ik een beker melk in de magnetron. Er gaat niks boven warme melk op koude dagen. Maar als de magnetron piept en ik het deurtje open doe, dan zie ik het: overal melk, behalve in de beker. Alles is overgekookt. En dat was nog wel de laatste melk die ik had! Meteen is die griep weer terug. Boehoe... Ik wil alleen maar zielig zijn.
Log in om te reageren.
