Onrustig wiebel ik op mijn stoel. Ik sta op, ik ga zitten. Het ene moment schrijf ik een tekst op een kaartje, het volgende moment ben ik op zoek naar mijn föhn. Dan belt een familielid, dan weer bedenk ik dat ik de was nog moet doen. Dan weer kijk ik naar een vacature: zou dit hem zijn? Focus! Maan ik mezelf aan.
Ondertussen vraag ik me af waar we mee bezig zijn. We, als in: mijn lichaam, mijn ziel, mijn hart, m’n verstand. M’n lichaam wil hangen, m’n hart wil op reis, m’n ziel wil een verheven doel nastreven en mijn verstand wil bezig zijn met werk zoeken. Ondertussen komen er flarden gedachten langs over de wantoestanden in de wereld. Pakistaanse Christenen van wie de zonen tussen de 6 en 12 worden ontvoerd.... Criminele bendes die de hulpgoederen wegkapen voor de behoeftigen in Afrikaanse landen... Haïtianen die na de ellende van de aardbeving nu ziekte moeten doorstaan.... Christenen die zelfs na gevlucht te zijn niet veilig zijn in asielzoekerscentra hier in Nederland.... 800.000 mensen in Nederland tobben met depressie...
Wat zijn de dingen waar ik mee bezig ben dan eigenlijk banaal. Schijnbaar betekenisloos als je het ziet in het licht van de eeuwigheid.
Eigenlijk zo vreemd niet dat ik onrustig zit te drentelen. Ik voel me machteloos. Kan ik eigenlijk wel iets doen voor mensen die het moeilijk hebben? Wat voor betekenis heeft mijn leven eigenlijk? Vandaag kwam ik toevallig terecht bij een tekst met goede voornemens (vakkundig door iemand van het internet geplukt). Bijna al die voornemens waren werkgerelateerd! Ik las ze door en ik voelde een kilte op me neerdalen. Hoe leeg kan je leven zijn... Op een dag word je wakker en is je werk er niet meer om je leven te vullen. Wat is de meerwaarde van je leven geweest? Heb je mensen om je heen die kunnen zeggen: “Hij/zij betekende wat voor me”? Is er iets geweest wat je leven zin heeft gegeven? Kan je zeggen: “Ik heb mensen liefgehad?” Of bepaalt carrière maken, streven naar materiële zaken, rijk worden en/of status hebben je leven?
Gelukkig hoeft het niet zo zwart-wit te zijn. Er zijn zoveel mensen die plezier hebben in hun werk en tegelijkertijd iets betekenen voor hun medemens. En dat hoeft niet alleen in de zorg te zijn. Er zijn ook mensen goed in hun administratieve baan en helpen ondertussen toch maar mensen die het financieel niet op een rijtje hebben bijvoorbeeld. En zelfs mensen die momenteel geen werk hebben, kunnen wat betekenen. Een stoepje vegen voor je buurvrouw die slecht ter been is. Boodschappen doen voor je zieke kerkgenoot. Een bezoekje aan je depressieve familielid.
Hmmm, die onrust is niet eens zo slecht! Het geeft me een gelegenheid om na te denken: waarom niet in mijn eigen omgeving het licht van onze Lichtbron weerkaatsen? Ik hoef niet perse grote daden te doen. Carrière te maken. Hooggespannen voornemens te hebben. Ik heb geen 15 minutes of fame nodig!
Het enige dat ik hoef te doen, is me open te stellen. Om te ontvangen. En door te geven. Op de plaats waar ik ben.
Ondertussen vraag ik me af waar we mee bezig zijn. We, als in: mijn lichaam, mijn ziel, mijn hart, m’n verstand. M’n lichaam wil hangen, m’n hart wil op reis, m’n ziel wil een verheven doel nastreven en mijn verstand wil bezig zijn met werk zoeken. Ondertussen komen er flarden gedachten langs over de wantoestanden in de wereld. Pakistaanse Christenen van wie de zonen tussen de 6 en 12 worden ontvoerd.... Criminele bendes die de hulpgoederen wegkapen voor de behoeftigen in Afrikaanse landen... Haïtianen die na de ellende van de aardbeving nu ziekte moeten doorstaan.... Christenen die zelfs na gevlucht te zijn niet veilig zijn in asielzoekerscentra hier in Nederland.... 800.000 mensen in Nederland tobben met depressie...
Wat zijn de dingen waar ik mee bezig ben dan eigenlijk banaal. Schijnbaar betekenisloos als je het ziet in het licht van de eeuwigheid.
Eigenlijk zo vreemd niet dat ik onrustig zit te drentelen. Ik voel me machteloos. Kan ik eigenlijk wel iets doen voor mensen die het moeilijk hebben? Wat voor betekenis heeft mijn leven eigenlijk? Vandaag kwam ik toevallig terecht bij een tekst met goede voornemens (vakkundig door iemand van het internet geplukt). Bijna al die voornemens waren werkgerelateerd! Ik las ze door en ik voelde een kilte op me neerdalen. Hoe leeg kan je leven zijn... Op een dag word je wakker en is je werk er niet meer om je leven te vullen. Wat is de meerwaarde van je leven geweest? Heb je mensen om je heen die kunnen zeggen: “Hij/zij betekende wat voor me”? Is er iets geweest wat je leven zin heeft gegeven? Kan je zeggen: “Ik heb mensen liefgehad?” Of bepaalt carrière maken, streven naar materiële zaken, rijk worden en/of status hebben je leven?
Gelukkig hoeft het niet zo zwart-wit te zijn. Er zijn zoveel mensen die plezier hebben in hun werk en tegelijkertijd iets betekenen voor hun medemens. En dat hoeft niet alleen in de zorg te zijn. Er zijn ook mensen goed in hun administratieve baan en helpen ondertussen toch maar mensen die het financieel niet op een rijtje hebben bijvoorbeeld. En zelfs mensen die momenteel geen werk hebben, kunnen wat betekenen. Een stoepje vegen voor je buurvrouw die slecht ter been is. Boodschappen doen voor je zieke kerkgenoot. Een bezoekje aan je depressieve familielid.
Hmmm, die onrust is niet eens zo slecht! Het geeft me een gelegenheid om na te denken: waarom niet in mijn eigen omgeving het licht van onze Lichtbron weerkaatsen? Ik hoef niet perse grote daden te doen. Carrière te maken. Hooggespannen voornemens te hebben. Ik heb geen 15 minutes of fame nodig!
Het enige dat ik hoef te doen, is me open te stellen. Om te ontvangen. En door te geven. Op de plaats waar ik ben.
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
