Afgelopen week was het weer feest. Mijn dagelijkse treinrit werd vrijdagmiddag drastisch verstoord door winterse omstandigheden. Géén treinen, chagrijnige mensen en onduidelijke situaties vormden niet bepaald het recept om een weekend mee te beginnen.
Zodra ik een plekje had weten te bemachtigen in de overvolle trein (ergens in een gangpad op een koffertje, dat ik goedhartig deelde met een collega) realiseerde ik me pas in wat voor cultuurswitch ik terecht was gekomen. Niemand zat verscholen achter een gratis krantje. Er was geen iPod te bekennen. En ook geen tieners die, onderuitgezakt op de groene bankjes, hun slaaptekort probeerden in te halen.
Door de enorme drukte hadden mensen opeens contact met elkaar. De vrouw naast me deelde haar banketstaaf in kleine stukjes, terwijl haar overbuurman bekertjes uit zijn tas te voorschijn haalde. De gespierde roodharige achterin de coupé liet goedgezind zijn snoepzak rondgaan. En de blonde student met skateboard zette een leuk muziekje op. Mijn collega en ik wilden hier natuurlijk ook deel van uitmaken. Snel toverden we de champagneflessen uit ons kerstpakket tevoorschijn. De bekertjes champagne gingen heel de coupé rond. Er werd genoten en gezichten klaarden op. Om ons heen ontstonden allerlei gesprekken. De jongeman naast mij bleek een studiegenoot te zijn, het verbaasde meisje naast hem een danseres en de oudere Bloemendaalse even verderop een liefhebber van rode wijn.
De oneffenheden in onze standaard gang van zaken maakte ik niet alleen mee. Samen met honderden andere treinreizigers deelden we onze frustraties en maakten er het beste van. Er ontstaat een bonding met mensen met wie je anders nooit een woord zou hebben gewisseld. Maar zodra we waren uitgestapt vervolgde ieder weer zijn eigen weg. De kans is groot dat ik deze mensen nooit meer tegenkom, wis uit mijn geheugen, of gewoonweg vergeet. Desondanks reken ik deze ervaring tot de momenten die het leven een stukje mooier maken.
De volgende morgen nam ik opnieuw de trein. Zodra ik de coupé binnenkwam, zag ik de helft van de reizigers in krantjes bladeren, naar iPods luisteren en druk telefoongesprekken voeren. Alles was weer als vanouds. Ook ik zette mijn iPod op en met gesloten ogen zette ik hem op maximaal volume...
Zodra ik een plekje had weten te bemachtigen in de overvolle trein (ergens in een gangpad op een koffertje, dat ik goedhartig deelde met een collega) realiseerde ik me pas in wat voor cultuurswitch ik terecht was gekomen. Niemand zat verscholen achter een gratis krantje. Er was geen iPod te bekennen. En ook geen tieners die, onderuitgezakt op de groene bankjes, hun slaaptekort probeerden in te halen.
Door de enorme drukte hadden mensen opeens contact met elkaar. De vrouw naast me deelde haar banketstaaf in kleine stukjes, terwijl haar overbuurman bekertjes uit zijn tas te voorschijn haalde. De gespierde roodharige achterin de coupé liet goedgezind zijn snoepzak rondgaan. En de blonde student met skateboard zette een leuk muziekje op. Mijn collega en ik wilden hier natuurlijk ook deel van uitmaken. Snel toverden we de champagneflessen uit ons kerstpakket tevoorschijn. De bekertjes champagne gingen heel de coupé rond. Er werd genoten en gezichten klaarden op. Om ons heen ontstonden allerlei gesprekken. De jongeman naast mij bleek een studiegenoot te zijn, het verbaasde meisje naast hem een danseres en de oudere Bloemendaalse even verderop een liefhebber van rode wijn.
De oneffenheden in onze standaard gang van zaken maakte ik niet alleen mee. Samen met honderden andere treinreizigers deelden we onze frustraties en maakten er het beste van. Er ontstaat een bonding met mensen met wie je anders nooit een woord zou hebben gewisseld. Maar zodra we waren uitgestapt vervolgde ieder weer zijn eigen weg. De kans is groot dat ik deze mensen nooit meer tegenkom, wis uit mijn geheugen, of gewoonweg vergeet. Desondanks reken ik deze ervaring tot de momenten die het leven een stukje mooier maken.
De volgende morgen nam ik opnieuw de trein. Zodra ik de coupé binnenkwam, zag ik de helft van de reizigers in krantjes bladeren, naar iPods luisteren en druk telefoongesprekken voeren. Alles was weer als vanouds. Ook ik zette mijn iPod op en met gesloten ogen zette ik hem op maximaal volume...
Log in om te reageren.
