Er was eens een Schilder, die schitterende schilderijen maakte. Er was maar één ding dat hij liever deed dan schilderen: dat was zijn allermooiste schilderijen aan zijn beste vrienden geven. Het waren schilderijen waaraan hij maanden had gewerkt en die enorm veel waard waren. Op de één stond zonnige dagen, op de andere een liefdevolle familie, op nog een ander goed kunnen pianospelen. Hij gaf ze aan zijn vrienden als teken van vriendschap, en hij hoopte dat zij er net zo blij zouden zijn met het krijgen van de schilderijen, als hij werd van het geven ervan.
Maar de vrienden keken één keer naar de schilderijen, en stopten ze toen weg in de vochtige kelder, waar er schimmel op kwam, of buiten achter de groencontainer, waar de muizen ze aanvraten, of op zolder, onder kleren die nooit meer gebruikt werden. “ Wat heb je nu aan een schilderij dat je van iemand anders krijgt?”, zeiden ze allemaal tegen elkaar. “Wat is dat nu waard? We willen geen dingen krijgen, we willen het zelf doen.” En dus gingen ze aan de slag met kleurpotloden, wasco-krijtjes en vingerverf. Ze probeerden zelf zonnige dagen te tekenen, of iemand die heel goed gitaar kon spelen, of iemand heel goed kon luisteren.
Het leek nergens op, je kon niet eens zien wat het voor moest stellen. Maar de vrienden van de Schilder vonden het heel wat: “Kijk,” zeiden ze. “Dit hebben we zelf bereikt! Dat is veel beter dan iets krijgen!” Ze hingen de lelijke tekeningen overal in hun huizen, en lieten het aan hun eigen vrienden zien. De schilderijen van de Schilder vergaten ze helemaal, omdat ze er niet aan wilden denken.
Maar op een winteravond, in december, werd er bij een paar van de vrienden aangeklopt. Er stond iemand in de deur die ze niet kenden: een magere man met een ingevallen gezicht, bedekt met bloed en blauwe blekken. De man vroeg of zij toevallig schilderijen hadden van de Schilder, want die werden steeds zeldzamer. De vrienden pijnigden hun hersenen. Nee, dat konden ze zich niet herinneren. Maar toen zei hun dochtertje dat ze een schilderij op zolder had zien staan.
Ze gingen naar zolder, en zagen toen in een hoekje het schilderij staan, onder stukken oud vloerkleed. Het dochtertje haalde de oude stukken vloerkleed er af… Het schilderij was, net zoals alle andere schilderijen, veranderd in een zelfportret van de Schilder. Nog nooit hadden ze een zelfportret zo verdrietig zien kijken. Toen keek het kleine meisje naar de Bezoeker. “Hee,” zei ze. “U bent die meneer op het schilderij…”
Maar de vrienden keken één keer naar de schilderijen, en stopten ze toen weg in de vochtige kelder, waar er schimmel op kwam, of buiten achter de groencontainer, waar de muizen ze aanvraten, of op zolder, onder kleren die nooit meer gebruikt werden. “ Wat heb je nu aan een schilderij dat je van iemand anders krijgt?”, zeiden ze allemaal tegen elkaar. “Wat is dat nu waard? We willen geen dingen krijgen, we willen het zelf doen.” En dus gingen ze aan de slag met kleurpotloden, wasco-krijtjes en vingerverf. Ze probeerden zelf zonnige dagen te tekenen, of iemand die heel goed gitaar kon spelen, of iemand heel goed kon luisteren.
Het leek nergens op, je kon niet eens zien wat het voor moest stellen. Maar de vrienden van de Schilder vonden het heel wat: “Kijk,” zeiden ze. “Dit hebben we zelf bereikt! Dat is veel beter dan iets krijgen!” Ze hingen de lelijke tekeningen overal in hun huizen, en lieten het aan hun eigen vrienden zien. De schilderijen van de Schilder vergaten ze helemaal, omdat ze er niet aan wilden denken.
Maar op een winteravond, in december, werd er bij een paar van de vrienden aangeklopt. Er stond iemand in de deur die ze niet kenden: een magere man met een ingevallen gezicht, bedekt met bloed en blauwe blekken. De man vroeg of zij toevallig schilderijen hadden van de Schilder, want die werden steeds zeldzamer. De vrienden pijnigden hun hersenen. Nee, dat konden ze zich niet herinneren. Maar toen zei hun dochtertje dat ze een schilderij op zolder had zien staan.
Ze gingen naar zolder, en zagen toen in een hoekje het schilderij staan, onder stukken oud vloerkleed. Het dochtertje haalde de oude stukken vloerkleed er af… Het schilderij was, net zoals alle andere schilderijen, veranderd in een zelfportret van de Schilder. Nog nooit hadden ze een zelfportret zo verdrietig zien kijken. Toen keek het kleine meisje naar de Bezoeker. “Hee,” zei ze. “U bent die meneer op het schilderij…”
Log in om te reageren.
