Roept één van de leerlingen van groep zeven door het lokaal, als iemand over de kerstviering begint. JUIST. Tijd voor een goed gesprek.
“Wie kan mij vertellen wat: What The F*ck precies betekent?”, begin ik. Opeens is het doodstil. De juf heeft f*ck gezegd. Gniffel. Voor de leerlingen die het de eerste keer niet hebben gehoord, herhaal ik de vraag nog een keer. Geef ze de tijd voor de volgende gniffel en dan zeg ik dat degene die het antwoord weet zijn vinger mag opsteken. Twee aarzelende vingers gaan omhoog.
Vijf minuten later is het duidelijk waarom de juf het niet zo’n goed idee vindt om WTF door het lokaal te gillen. En is het ook duidelijk dat als iemand dat nog een keer gaat doen die iemand de rest van de les op de gang gaat doorbrengen. Redelijk genoeg, begrijpen ze nu.
Okay. Dan nu het stapje verder. Als je WTF zegt, is dat dus niet netjes. Wat nu als je zegt: WTF Suikerfeest? Of: WTF Holy? Geschokt gemompel. Stilte. De fanatiekste roept direct dat dat echt GEEN RESPECT is!
Ik leg uit dat ik christen ben en ik het dus ook NIET vind kunnen dat iemand dat over kerst roept. Want kerst is voor mij en mijn geloof heel belangrijk. Net zoals het Suikerfeest en Holy bij hen heel belangrijk zijn. En dat ik bovendien niet de enige christen ben in de klas. Er zijn een paar kinderen die kerst vieren. Voor die kinderen is dat heel erg belangrijk. En dus is het belangrijk dat de andere kinderen dat respecteren.
Je kunt een speld horen vallen. Ik stel voor dat we een rondje maken langs de kinderen om te horen of ze geloven en wat ze geloven. Vol interesse luisteren ze naar elkaar. Vullen elkaar aan. Stellen vragen. Sommige kinderen barsten van de kennis. Anderen komen er telkens niet uit. Maar dat is niet erg, want iedereen blijkt een paar geloofsverwanten te hebben. Dus die helpen ze wel uit de brand.
Na drie kwartier vraagt een kind zich af wanneer ik nou eindelijk met de les begin? Ik leg uit dat een les voor een juf of meester niets anders is dan kinderen iets leren. En vandaag hebben we geleerd dat het voor een gesprek niet uitmaakt of je moslim, hindoe of christen bent. Het is juist fijn als een ander ook een geloof heeft, want dan kan je er over praten en erover leren. Het is leuk om te weten dat de ander ook bidt en dingen van God verwacht. Ook al heet die God misschien anders.
De kinderen vallen me bij. Het is toch GOED dat we over geloof praten? Dat is toch BELANGRIJKER dan een spelletje doen of iets maken?
Ik besluit dat als ze op deze manier blijven praten over hun geloof met anderen en elkaar, ze nooit boos hoeven zijn op mensen die het anders doen. Ze hebben nu gezien dat dat helemaal niet nodig is. Heel veel grote mensen snappen dat niet en kunnen dat niet. Zij wel!
Opeens zegt de jongen die de oorzaak is van deze les: “Dan komt er geen oorlog!” Ik beaam dat. Dan valt het kwartje: “Dan is er vrede op aarde! Net als met kerst…!”
“Wie kan mij vertellen wat: What The F*ck precies betekent?”, begin ik. Opeens is het doodstil. De juf heeft f*ck gezegd. Gniffel. Voor de leerlingen die het de eerste keer niet hebben gehoord, herhaal ik de vraag nog een keer. Geef ze de tijd voor de volgende gniffel en dan zeg ik dat degene die het antwoord weet zijn vinger mag opsteken. Twee aarzelende vingers gaan omhoog.
Vijf minuten later is het duidelijk waarom de juf het niet zo’n goed idee vindt om WTF door het lokaal te gillen. En is het ook duidelijk dat als iemand dat nog een keer gaat doen die iemand de rest van de les op de gang gaat doorbrengen. Redelijk genoeg, begrijpen ze nu.
Okay. Dan nu het stapje verder. Als je WTF zegt, is dat dus niet netjes. Wat nu als je zegt: WTF Suikerfeest? Of: WTF Holy? Geschokt gemompel. Stilte. De fanatiekste roept direct dat dat echt GEEN RESPECT is!
Ik leg uit dat ik christen ben en ik het dus ook NIET vind kunnen dat iemand dat over kerst roept. Want kerst is voor mij en mijn geloof heel belangrijk. Net zoals het Suikerfeest en Holy bij hen heel belangrijk zijn. En dat ik bovendien niet de enige christen ben in de klas. Er zijn een paar kinderen die kerst vieren. Voor die kinderen is dat heel erg belangrijk. En dus is het belangrijk dat de andere kinderen dat respecteren.
Je kunt een speld horen vallen. Ik stel voor dat we een rondje maken langs de kinderen om te horen of ze geloven en wat ze geloven. Vol interesse luisteren ze naar elkaar. Vullen elkaar aan. Stellen vragen. Sommige kinderen barsten van de kennis. Anderen komen er telkens niet uit. Maar dat is niet erg, want iedereen blijkt een paar geloofsverwanten te hebben. Dus die helpen ze wel uit de brand.
Na drie kwartier vraagt een kind zich af wanneer ik nou eindelijk met de les begin? Ik leg uit dat een les voor een juf of meester niets anders is dan kinderen iets leren. En vandaag hebben we geleerd dat het voor een gesprek niet uitmaakt of je moslim, hindoe of christen bent. Het is juist fijn als een ander ook een geloof heeft, want dan kan je er over praten en erover leren. Het is leuk om te weten dat de ander ook bidt en dingen van God verwacht. Ook al heet die God misschien anders.
De kinderen vallen me bij. Het is toch GOED dat we over geloof praten? Dat is toch BELANGRIJKER dan een spelletje doen of iets maken?
Ik besluit dat als ze op deze manier blijven praten over hun geloof met anderen en elkaar, ze nooit boos hoeven zijn op mensen die het anders doen. Ze hebben nu gezien dat dat helemaal niet nodig is. Heel veel grote mensen snappen dat niet en kunnen dat niet. Zij wel!
Opeens zegt de jongen die de oorzaak is van deze les: “Dan komt er geen oorlog!” Ik beaam dat. Dan valt het kwartje: “Dan is er vrede op aarde! Net als met kerst…!”
Log in om te reageren.
