Zin in wintersport in Tirol? las ik op onze geliefde website. Nee, ik heb geen zin in wintersport in Tirol! Mijn wintersportactiviteiten beperken zich tot het dragen van handschoenen en het spelen van snowboardspelletjes op de computer (niet tegelijk).
Nog nooit trok ik ski's aan om me urenlang van de zwarte pistes te storten, slechts onderbroken door een Wiener Schnitzel met warme chocolademelk in het restaurant om half één. Ook de après-ski en de daaropvolgende slapeloze nachten met Zweedse schonen (3) komen mij grotendeels onbekend voor.
Vroeger was het anders. Hoeveel kerstvakanties ik wel niet heb doorgebracht bij mijn grootouders in Zandvoort! Na het ontbijt warm aangekleed de straat oversteken richting de duinen, de slee achter me aan slepend. De hoogste 'berg' van Zandvoort, de Lange Jan, lag daar op mij te wachten, volgeladen met de beste sneeuw. Ik heb waardevolle dingen geleerd daar: sneeuwpret is koud en duindoorns prikken ook als er een schattig Anton Pieck laagje sneeuw overheen zit. Samen met mijn zus op één slee was het allemaal nog minimaal twee keer zo leuk, en ooit zijn we erin geslaagd een half dozijn schaatsende kleuters te scheppen door de bevroren duinvijver op te sleeën. Mooie tijden waren dat.
Twee jaar geleden ging ik met een gemeente uit Haarlem mee op een Outreach in Letland. Tien dagen lang waren we bezig met voedselpakketten uitdelen, kleding en dekens weggeven en allerlei geestelijke activiteiten aan het coördineren. In de vrije tijd was er onder andere de mogelijkheid om te schaatsen, te rijden op een quad of te snowboarden.
Het zachte stemmetje in mijn hoofd negerend (het spijt me, Heer) was het 31 december eindelijk zover: met mijn snowboots klonk ik me vast op een snowboard en gleed van de hoogste heuvel af. Na een aantal milde valpartijen besloot ik om wat harder te gaan, omdat ik 'het nu wel door had'. Enkele afdalingen later kwam ik erachter dat mijn remtechniek in geen verhouding stond tot mijn snelheid, waardoor ik neersloeg in een greppel, na eerst een wanhopige poging te hebben gedaan om met een extatische leap of faith mute grab, op de computer lukt het altijd wel, mijn gezicht te redden. Helaas zonder succes. Eens te meer was het mij gelukt om 'een prima indruk achter te laten'. Na de nodige onderzoeken in het ziekenhuis leek alles mee te vallen en kon ik de rest van de Outreach nog meemaken, zonder dat ik achter één van de uit Nederland meegenomen rollators plaats hoefde te nemen. Sindsdien is mijn vooroordeel compleet bevestigd: God houdt niet van wintersport.
Voor de vissen die wel naar Tirol gaan, heel veel plezier en hou je aan mijn advies uit de titel!
Nog nooit trok ik ski's aan om me urenlang van de zwarte pistes te storten, slechts onderbroken door een Wiener Schnitzel met warme chocolademelk in het restaurant om half één. Ook de après-ski en de daaropvolgende slapeloze nachten met Zweedse schonen (3) komen mij grotendeels onbekend voor.
Vroeger was het anders. Hoeveel kerstvakanties ik wel niet heb doorgebracht bij mijn grootouders in Zandvoort! Na het ontbijt warm aangekleed de straat oversteken richting de duinen, de slee achter me aan slepend. De hoogste 'berg' van Zandvoort, de Lange Jan, lag daar op mij te wachten, volgeladen met de beste sneeuw. Ik heb waardevolle dingen geleerd daar: sneeuwpret is koud en duindoorns prikken ook als er een schattig Anton Pieck laagje sneeuw overheen zit. Samen met mijn zus op één slee was het allemaal nog minimaal twee keer zo leuk, en ooit zijn we erin geslaagd een half dozijn schaatsende kleuters te scheppen door de bevroren duinvijver op te sleeën. Mooie tijden waren dat.
Twee jaar geleden ging ik met een gemeente uit Haarlem mee op een Outreach in Letland. Tien dagen lang waren we bezig met voedselpakketten uitdelen, kleding en dekens weggeven en allerlei geestelijke activiteiten aan het coördineren. In de vrije tijd was er onder andere de mogelijkheid om te schaatsen, te rijden op een quad of te snowboarden.
Het zachte stemmetje in mijn hoofd negerend (het spijt me, Heer) was het 31 december eindelijk zover: met mijn snowboots klonk ik me vast op een snowboard en gleed van de hoogste heuvel af. Na een aantal milde valpartijen besloot ik om wat harder te gaan, omdat ik 'het nu wel door had'. Enkele afdalingen later kwam ik erachter dat mijn remtechniek in geen verhouding stond tot mijn snelheid, waardoor ik neersloeg in een greppel, na eerst een wanhopige poging te hebben gedaan om met een extatische leap of faith mute grab, op de computer lukt het altijd wel, mijn gezicht te redden. Helaas zonder succes. Eens te meer was het mij gelukt om 'een prima indruk achter te laten'. Na de nodige onderzoeken in het ziekenhuis leek alles mee te vallen en kon ik de rest van de Outreach nog meemaken, zonder dat ik achter één van de uit Nederland meegenomen rollators plaats hoefde te nemen. Sindsdien is mijn vooroordeel compleet bevestigd: God houdt niet van wintersport.
Voor de vissen die wel naar Tirol gaan, heel veel plezier en hou je aan mijn advies uit de titel!
Log in om te reageren.
