Misschien raar, want ik ben er zelf één. En misschien zou ik beter kunnen zeggen: ik koester een diep wantrouwen tegen christelijke groepen: kerken, christelijke omroepen, christelijke datingsites…. Het is dan ook wat ironisch dat ik predikant ben. En dat ik me ook nog heb laten overhalen een column te schrijven voor een website als Funky Fish.
Wat is het dat mij tegenstaat aan christelijke groepen? Soms weet ik dat niet zo goed. Maar het zou te maken kunnen hebben met het feit dat dingen als ‘geloof’ en ‘God’ ergens gewoon te ongrijpbaar, te persoonlijk, te kwetsbaar zijn. Ze zijn niet zo geschikt om te gebruiken als identiteit voor een groep. Voor je het weet worden God en geloof stoere vlaggen die fier wapperen boven het versterkte fort van jouw gemeenschap.
Wat er binnen die gemeenschap gebeurt (ook het slechte) wordt dan al snel goedgekeurd door een verwijzing naar die vlaggen. Wij zijn tenslotte de goeden. En makkelijk wordt laatdunkend neergekeken, hoe subtiel ook, op mensen die van jouw groep geen deel uitmaken. Daarom wantrouw ik christelijke groepen.
En toch... toch kunnen we niet zonder. De boodschap van Jezus is niet bedoeld voor persoonlijke bezinning, maar vraagt er om geleefd te worden. En leven doe je niet alleen, daar zijn we als mensen nu eenmaal niet voor gemaakt. Het schijnt dat iemand die volledig geïsoleerd wordt van andere mensen, binnen drie dagen al psychisch begint te desintegreren. Ik weet niet wat dat precies betekent, maar het voelt vast niet goed.
Als het dan toch moet, een gemeenschap, laat het dan een echt christelijke gemeenschap zijn. Een groep die niets goedpraat omdat het nu eenmaal christelijk zou zijn, een groep die buitenstaanders warm blijft uitnodigen om binnen te komen. Een groep waar geen destructieve codes heersen, waar status niet gebruikt wordt ten koste van anderen, waar niet in jaloezie naar anderen gekeken wordt. Zo’n groep mag christelijk heten. Zo’n groep zou zelfs mijn wantrouwen kunnen overwinnen.
Wat is het dat mij tegenstaat aan christelijke groepen? Soms weet ik dat niet zo goed. Maar het zou te maken kunnen hebben met het feit dat dingen als ‘geloof’ en ‘God’ ergens gewoon te ongrijpbaar, te persoonlijk, te kwetsbaar zijn. Ze zijn niet zo geschikt om te gebruiken als identiteit voor een groep. Voor je het weet worden God en geloof stoere vlaggen die fier wapperen boven het versterkte fort van jouw gemeenschap.
Wat er binnen die gemeenschap gebeurt (ook het slechte) wordt dan al snel goedgekeurd door een verwijzing naar die vlaggen. Wij zijn tenslotte de goeden. En makkelijk wordt laatdunkend neergekeken, hoe subtiel ook, op mensen die van jouw groep geen deel uitmaken. Daarom wantrouw ik christelijke groepen.
En toch... toch kunnen we niet zonder. De boodschap van Jezus is niet bedoeld voor persoonlijke bezinning, maar vraagt er om geleefd te worden. En leven doe je niet alleen, daar zijn we als mensen nu eenmaal niet voor gemaakt. Het schijnt dat iemand die volledig geïsoleerd wordt van andere mensen, binnen drie dagen al psychisch begint te desintegreren. Ik weet niet wat dat precies betekent, maar het voelt vast niet goed.
Als het dan toch moet, een gemeenschap, laat het dan een echt christelijke gemeenschap zijn. Een groep die niets goedpraat omdat het nu eenmaal christelijk zou zijn, een groep die buitenstaanders warm blijft uitnodigen om binnen te komen. Een groep waar geen destructieve codes heersen, waar status niet gebruikt wordt ten koste van anderen, waar niet in jaloezie naar anderen gekeken wordt. Zo’n groep mag christelijk heten. Zo’n groep zou zelfs mijn wantrouwen kunnen overwinnen.
Log in om te reageren.
