In alle vroegte jog ik mopperend door de straatjes richting bos en wens ik mijn coach de meest diverse ziektes toe. Een hemels geschenk aan deze wereld dat ik geen paranormale gaven heb, anders zat de beste man nu al met menig herpesvirus opgescheept.
Waarom doet iemand het zichzelf aan om op zaterdagochtend door de straten te gaan rennen. Ik HAAT rennen. Ik ben er niet goed in, want ik heb te korte benen en de conditie van een gapend schaap. Bovendien heb ik nooit het doel van rennen ingezien. Lopend ben ik er tot nu toe ook altijd gekomen.
“Je moet vanaf vandaag iedere dag een half uur bewegen. Dat betekent een activiteit waarvan je op z’n minst sneller gaat ademhalen. Je mag zelf kiezen, maar het makkelijkste is om een paar sportschoenen aan te trekken en een half uurtje te gaan rennen.” Zo werd mij opgedragen. Door een spontaan gebrek aan creativiteit heb ik besloten om mijn nieuwe ochtendritueel te veranderen in een half uur joggen.
Met een gezicht waarvan verse melk spontaan zuur wordt, heb ik mij - na 10 minuten twijfelen - ertoe gezet om te beginnen. Overtuigend argument was de prijs van de veel te dure sportschoenen die ik dan bij wijze van stok achter de deur toch maar had gekocht… met de pinpas van mijn vriend. Als ik moet lijden dan doe ik dat natuurlijk niet op mijn eigen kosten.
Daar loop je dan. De oortjes van de mp3-speler in de oren en muziek aan: “Hey Hey hey, you’re on a holiday…” Pardon…. HOLIDAY!?!? Op dat moment profiteert ook Room Eleven-zangeres Janne Schra van mijn non-paranormale gaven. Snel verander ik de spelende artiest en gun mezelf de tijd om op adem te komen. “Why are you being a dickhead for?” schalt er nu uit de oortjes van mijn muziekapparaat. Zo, dat is een toepasselijker nummer voor het tijdstip van de dag.
De tweede keer uitlopen. Even ademhaling regelmatig krijgen. Fysiek voer ik de strijd met mijn ademhaling. Mentaal voer ik oorlog met respectievelijk mijn ouders, vrienden, schoolleiding, Kate Nash, drie hele dikke duiven en een voorbijganger. Als een briesende Viking begin ik aan mijn laatste etappe rennen. Nog even en dan ben ik thuis.
Rennen: het schijnt tegen depressies te kunnen helpen. Ik weet niet of dat voor mij werkt, maar het is wel de perfecte vorm van agressiemanagement. De rest van de dag heb ik geen fut meer om boos te kunnen zijn…
Waarom doet iemand het zichzelf aan om op zaterdagochtend door de straten te gaan rennen. Ik HAAT rennen. Ik ben er niet goed in, want ik heb te korte benen en de conditie van een gapend schaap. Bovendien heb ik nooit het doel van rennen ingezien. Lopend ben ik er tot nu toe ook altijd gekomen.
“Je moet vanaf vandaag iedere dag een half uur bewegen. Dat betekent een activiteit waarvan je op z’n minst sneller gaat ademhalen. Je mag zelf kiezen, maar het makkelijkste is om een paar sportschoenen aan te trekken en een half uurtje te gaan rennen.” Zo werd mij opgedragen. Door een spontaan gebrek aan creativiteit heb ik besloten om mijn nieuwe ochtendritueel te veranderen in een half uur joggen.
Met een gezicht waarvan verse melk spontaan zuur wordt, heb ik mij - na 10 minuten twijfelen - ertoe gezet om te beginnen. Overtuigend argument was de prijs van de veel te dure sportschoenen die ik dan bij wijze van stok achter de deur toch maar had gekocht… met de pinpas van mijn vriend. Als ik moet lijden dan doe ik dat natuurlijk niet op mijn eigen kosten.
Daar loop je dan. De oortjes van de mp3-speler in de oren en muziek aan: “Hey Hey hey, you’re on a holiday…” Pardon…. HOLIDAY!?!? Op dat moment profiteert ook Room Eleven-zangeres Janne Schra van mijn non-paranormale gaven. Snel verander ik de spelende artiest en gun mezelf de tijd om op adem te komen. “Why are you being a dickhead for?” schalt er nu uit de oortjes van mijn muziekapparaat. Zo, dat is een toepasselijker nummer voor het tijdstip van de dag.
De tweede keer uitlopen. Even ademhaling regelmatig krijgen. Fysiek voer ik de strijd met mijn ademhaling. Mentaal voer ik oorlog met respectievelijk mijn ouders, vrienden, schoolleiding, Kate Nash, drie hele dikke duiven en een voorbijganger. Als een briesende Viking begin ik aan mijn laatste etappe rennen. Nog even en dan ben ik thuis.
Rennen: het schijnt tegen depressies te kunnen helpen. Ik weet niet of dat voor mij werkt, maar het is wel de perfecte vorm van agressiemanagement. De rest van de dag heb ik geen fut meer om boos te kunnen zijn…
Log in om te reageren.
