De laatste dagen was ik nog nerveus, maar toen de stoptrein jouw woonplaats binnenreed, had de nervositeit plaatsgemaakt voor algehele paniek. Misselijkheid nam langzamerhand de overhand, maar toen je even later mijn natte rechterhand schudde, was jij het echt; Ginette. Ik kan niet echt zeggen dat je profielfoto de werkelijkheid weergeeft. Of andersom.
Ok, je glimlach is, zoals je schreef, aanstekelijk en ook je mondhoeken krullen omhoog, maar lange wimpers kon ik niet ontdekken en je bijt nagels. Op je foto moet je kunstwimpers hebben gedragen en ook je nagels moeten nep zijn geweest. Nu ik je eindelijk in het echt heb gezien, kan ik concluderen dat jij die kunst niet nodig hebt. Sommige vrouwen winnen het van schoonheid. Jij bent er één van. Als je huilt zul je nog mooier zijn. Je gezicht zal intens verdriet uitstralen als je onbezonnen huilt. Ik wilde je wel troosten, maar je huilde niet.
We zaten op het terras en jij telde de moedervlekken in mijn nek. Zeventien stuks had ik via mijn profiel laten weten. Jij kon er zestien vinden. Ik wees de zeventiende aan. Jij beweerde dat de zeventiende moedervlek een puist is. Je bent brutaal en wederom krulden je mondhoeken omhoog. De ober bracht drankje drie en je werd langzaam mooier. We praatten over broers, zussen, vaders en moeders. Niet over werk. Gelukkig niet over werk.
Terug op het station liep je met me mee naar spoor vier. We hadden nog vijf minuten voordat de trein mij mee zou nemen naar een plek waar mondhoeken niet krullen, maar stijf tegen elkaar zijn gedrukt en alles blokken wat dichtbij komt. Ik dacht toen niet dat wij elkaar vaker zouden gaan zien. Mooie mondhoeken en een intens verdrietige oogopslag zijn geen garantie voor een vurige relatie. De deuren openden zich. De misselijkheid van die ochtend was toen allang verdwenen. Je kuste me vluchtig op mijn mond. Ik was overrompeld. Misschien trokken mijn mondhoeken niet haar aandacht, maar haar lippen waren in ieder geval in de buurt.
Ik heb niet normaal gedag kunnen zeggen. De onverwachte kus liet mij verpletterd achter. Wel zwaaide ik. Ik zwaaide als een bezetene. Aan haar bovenlip hing een velletje. Een velletje wat van mij was geweest, want mijn tong proefde bloed. Ze had gebeten.
Misschien zijn meisjes die zich met kunstwimpers en nepnagels op foto’s laten vastleggen wel bijtgrage vrouwen. Ik weet dat niet. Ik heb geen ervaring met bijtgrage vrouwen en al helemaal niet met kunstwimpers.
De volgende dag heb ik haar ge-sms’t en een opmerking gemaakt over mijn lipvelletje, dat nu haar eigendom is geworden. Ze berichtte terug dat het velletje veilig is opgeborgen in het vakje van haar portemonnee.
Nu een paar dagen later bedenk ik steeds dat een stukje lichaam van mij naast een twee euromunt in haar portefeuille zit geplakt en die gedachte maakt me ergens dolgelukkig.
Ok, je glimlach is, zoals je schreef, aanstekelijk en ook je mondhoeken krullen omhoog, maar lange wimpers kon ik niet ontdekken en je bijt nagels. Op je foto moet je kunstwimpers hebben gedragen en ook je nagels moeten nep zijn geweest. Nu ik je eindelijk in het echt heb gezien, kan ik concluderen dat jij die kunst niet nodig hebt. Sommige vrouwen winnen het van schoonheid. Jij bent er één van. Als je huilt zul je nog mooier zijn. Je gezicht zal intens verdriet uitstralen als je onbezonnen huilt. Ik wilde je wel troosten, maar je huilde niet.
We zaten op het terras en jij telde de moedervlekken in mijn nek. Zeventien stuks had ik via mijn profiel laten weten. Jij kon er zestien vinden. Ik wees de zeventiende aan. Jij beweerde dat de zeventiende moedervlek een puist is. Je bent brutaal en wederom krulden je mondhoeken omhoog. De ober bracht drankje drie en je werd langzaam mooier. We praatten over broers, zussen, vaders en moeders. Niet over werk. Gelukkig niet over werk.
Terug op het station liep je met me mee naar spoor vier. We hadden nog vijf minuten voordat de trein mij mee zou nemen naar een plek waar mondhoeken niet krullen, maar stijf tegen elkaar zijn gedrukt en alles blokken wat dichtbij komt. Ik dacht toen niet dat wij elkaar vaker zouden gaan zien. Mooie mondhoeken en een intens verdrietige oogopslag zijn geen garantie voor een vurige relatie. De deuren openden zich. De misselijkheid van die ochtend was toen allang verdwenen. Je kuste me vluchtig op mijn mond. Ik was overrompeld. Misschien trokken mijn mondhoeken niet haar aandacht, maar haar lippen waren in ieder geval in de buurt.
Ik heb niet normaal gedag kunnen zeggen. De onverwachte kus liet mij verpletterd achter. Wel zwaaide ik. Ik zwaaide als een bezetene. Aan haar bovenlip hing een velletje. Een velletje wat van mij was geweest, want mijn tong proefde bloed. Ze had gebeten.
Misschien zijn meisjes die zich met kunstwimpers en nepnagels op foto’s laten vastleggen wel bijtgrage vrouwen. Ik weet dat niet. Ik heb geen ervaring met bijtgrage vrouwen en al helemaal niet met kunstwimpers.
De volgende dag heb ik haar ge-sms’t en een opmerking gemaakt over mijn lipvelletje, dat nu haar eigendom is geworden. Ze berichtte terug dat het velletje veilig is opgeborgen in het vakje van haar portemonnee.
Nu een paar dagen later bedenk ik steeds dat een stukje lichaam van mij naast een twee euromunt in haar portefeuille zit geplakt en die gedachte maakt me ergens dolgelukkig.
Log in om te reageren.
