Ja, hij is heel eenzaam, die ene pan. Onder in het keukenkastje. De pan die m'n beste vriendin achterliet toen ik haar kamer overnam. Hij heeft helemaal geen mede-pannen. Waarom dit wrede lot? Nou ja, z'n baasje - ikkeh dus - leeft op roerbakgroenten en magnetronsoep. Want koken in je eentje voor je eentje, daar is niks smakelijks aan!
Begrijp me niet verkeerd. Koken, dat vind ik echt superleuk. Het is een vorm van kunst, en nog eetbaar ook! Elk weekend bij m'n ouders kom ik van vrijdag tot en met zondag onze keuken niet uit. Van hartige kastanjeappeltaart en Salmon Coulibiac tot herfsttoofpotten en bijbelse linzensoep, u vraagt, ik draai 't in elkaar. Ik doe de helft van het kerstdiner. Of zelfs een enorme stapel pannenkoeken. Zoals afgelopen weekend: voor elk wat wils, normaal, zesgranen, appel, kaas, spek.
En dan heb ik het nog niet eens over al die keren dat ik - stommel, stommel - met twee zware shopppers vol voor-, hoofd- en nagerecht weer 's naar een vergadering of anderzins samenzijn door de trein loop. De hele coupe kijkt dan altijd verlekkerd op.
M'n supereigenwijze koelkast, die kan ik ook niet de schuld geven. Ja, als ik een brood koop, en ik leg tweederde in het vriezergedeelte, dan lopen er drie dagen later allemaal superblije schimmels over te dansen. De vriezer is dus te warm. Het koelgedeelte daarentegen is te koud: sinaasappelsap worden altijd fruitijsjes. Maar daar moet iets op te vinden zijn. De koelkast kan daar niets aan doen. Of m'n niet zo intelligente financiën, da's ook niet de Grote Oorzaak van m'n pan- en kookloze bestaan, want dat ik bijna aan het eind van m'n budgetje nog een halve maand over heb, dat heb ik zelf gedaan door weer 's een halve bieb te willen. Terwijl leuk eten helemaal niet zo bankberoverig duur hoeft te zijn.
Nee, bij in je uppie eten mis je juist de leukste dingen van het eten: je kan niet gezellie over het eten praten (kan wel, maar 't staat zo raar). Niemand zegt: "Wat heerlijk, hoe kom je erop? Mag ik alsjeblieft het recept?", of zelfs: "ugh nee, dat was echt niks, geef mijn portie maar aan de arme kindertjes." En geen gekibbel over het laatste stukje, of de vraag of het zout door kan worden gegeven. En uiteindelijk kun je met jezelf tijdens het eten nooooooooit zulke goede gesprekken hebben als met anderen. Dus, gezellig? No way!
M'n studentenvereniging, ja daar kan ik wel leuk met andere eten. Maar da's maar één avondmaaltijd in de week, dan blijven er nog vier magnetronsoepen over.
Dan zit er maar één ding op: wie van jullie komt er gezellig bij me eten?
Begrijp me niet verkeerd. Koken, dat vind ik echt superleuk. Het is een vorm van kunst, en nog eetbaar ook! Elk weekend bij m'n ouders kom ik van vrijdag tot en met zondag onze keuken niet uit. Van hartige kastanjeappeltaart en Salmon Coulibiac tot herfsttoofpotten en bijbelse linzensoep, u vraagt, ik draai 't in elkaar. Ik doe de helft van het kerstdiner. Of zelfs een enorme stapel pannenkoeken. Zoals afgelopen weekend: voor elk wat wils, normaal, zesgranen, appel, kaas, spek.
En dan heb ik het nog niet eens over al die keren dat ik - stommel, stommel - met twee zware shopppers vol voor-, hoofd- en nagerecht weer 's naar een vergadering of anderzins samenzijn door de trein loop. De hele coupe kijkt dan altijd verlekkerd op.
M'n supereigenwijze koelkast, die kan ik ook niet de schuld geven. Ja, als ik een brood koop, en ik leg tweederde in het vriezergedeelte, dan lopen er drie dagen later allemaal superblije schimmels over te dansen. De vriezer is dus te warm. Het koelgedeelte daarentegen is te koud: sinaasappelsap worden altijd fruitijsjes. Maar daar moet iets op te vinden zijn. De koelkast kan daar niets aan doen. Of m'n niet zo intelligente financiën, da's ook niet de Grote Oorzaak van m'n pan- en kookloze bestaan, want dat ik bijna aan het eind van m'n budgetje nog een halve maand over heb, dat heb ik zelf gedaan door weer 's een halve bieb te willen. Terwijl leuk eten helemaal niet zo bankberoverig duur hoeft te zijn.
Nee, bij in je uppie eten mis je juist de leukste dingen van het eten: je kan niet gezellie over het eten praten (kan wel, maar 't staat zo raar). Niemand zegt: "Wat heerlijk, hoe kom je erop? Mag ik alsjeblieft het recept?", of zelfs: "ugh nee, dat was echt niks, geef mijn portie maar aan de arme kindertjes." En geen gekibbel over het laatste stukje, of de vraag of het zout door kan worden gegeven. En uiteindelijk kun je met jezelf tijdens het eten nooooooooit zulke goede gesprekken hebben als met anderen. Dus, gezellig? No way!
M'n studentenvereniging, ja daar kan ik wel leuk met andere eten. Maar da's maar één avondmaaltijd in de week, dan blijven er nog vier magnetronsoepen over.
Dan zit er maar één ding op: wie van jullie komt er gezellig bij me eten?
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
