Zomer in Nederland; te koud, te nat of te heet. In dit geval veel te heet dus. Gelukkig is het maar een minuutje of tien fietsen naar de Grote Plas. Zwembroek aan, handdoek en voldoende drinken in de fietstas; dat komt wel goed vanmiddag.
Aangekomen bij de Grote Plas fiets ik over het smalle geasfalteerde pad dat de scheidslijn vormt tussen de spelende kinderen op het aangelegde strand en het grasveld van waar de ouders hun kroost in de gaten houden. Langs het strandje is het natuurlijk veel te druk. Geen ruimte maar wel gillende en rennende kinderen en krijsende ouders. Stukje verder fietsen heeft niet zoveel zin als je voor de rust komt. Daar ligt de oudere jeugd. Geen geschreeuw, maar blazende bassen die uit de vele geluidsinstallaties bulderen en laag overvliegende voetballen.
Gelukkig is er ook een rustig gedeelte aan de plas, het nudistenstrand. Wanneer je stilte wilt moet je wel genoegen nemen met uitzicht op bungelend vlees van de hoofdzakelijk mannelijke bezoekers. Mijn contactlenzen liggen nog thuis op het aanrecht, dus ik durf het wel aan en fiets rustig door. Nou ja, fietsen… Met de vele kinderen die plotseling achter een bal aan kunnen rennen, of peuters die tergend langzaam oversteken ligt het tempo laag. Fietsen in het tempo van mijn opa achter zijn rollator.
In de verte zie ik een grote groep agenten bij wat jongeren. Ik vraag me af wat zo’n blauw machtsvertoon doet op een zonnige zondag aan de verkoelende waterplas. Als ik langzaam op dit schouwspel af fiets ontmoet ik een blauwe Jerommeke. Een heuploze brede torso met armen dikker dan mijn dijen zet zich schrap. Benen wijd, het hele pad blokkerend, één arm in de zij en de andere arm wijst dreigend naar mij. Hand omhoog en een zware stem klinkt: “HALT”.
Ik kon het echt niet inhouden en schiet spontaan in de lach. “Nou, dat is er één uit het boekje, daar zat geen woord Spaans bij” probeer nog wat te relativeren, terwijl het gezicht van Jerommeke op onweer staat. Geen humor. Ik blijk verkeersbord C14 te hebben genegeerd: verboden voor fietsen. Of ik me even wil legitimeren. Ditmaal zonder grappig bedoelde opmerking vertel ik dat ik kom zwemmen en geen waardevolle spullen bij me heb om geen aanleiding te geven aan gelegenheidsdiefjes terwijl ik aan het zwemmen ben.
Het bonnenboekje wordt getrokken. “Naam?” Even overweeg ik om naam en adres van mijn favoriete collega op te geven, maar ik neem geen risico. Een bekeuring voor het niet bij me dragen van een identiteitsbewijs kan ik door wat onschuldig met mijn mooi blauwe ogen te knipperen voorkomen, maar ja, ik ben schuldig bevonden aan fietsen en moet de straf ondergaan. Schuldig is Schuldig. Dat wordt gewoon betalen.
Ik ben schuldig. Geen twijfel mogelijk. Schuldig op alle punten. Mijn handelen is duidelijk anders dan wat de letter van de wet voorschrijft. De prijs is hoog: dood! Als alle aanklachten zijn voorgelezen en het vonnis duidelijk is, voltrekt zich het wonder van de Pure Liefde. Een Ander neemt mijn schuld op zich en betaalt met Zijn dood. Opeens ben ik vrijgesproken van alle straf; zelfs voor de overtredingen die ik nog zal begaan.
Dan word ik heel stil. Geen andere woorden komen in me op dan een dankbaar “dank U, Here Jezus.”
Aangekomen bij de Grote Plas fiets ik over het smalle geasfalteerde pad dat de scheidslijn vormt tussen de spelende kinderen op het aangelegde strand en het grasveld van waar de ouders hun kroost in de gaten houden. Langs het strandje is het natuurlijk veel te druk. Geen ruimte maar wel gillende en rennende kinderen en krijsende ouders. Stukje verder fietsen heeft niet zoveel zin als je voor de rust komt. Daar ligt de oudere jeugd. Geen geschreeuw, maar blazende bassen die uit de vele geluidsinstallaties bulderen en laag overvliegende voetballen.
Gelukkig is er ook een rustig gedeelte aan de plas, het nudistenstrand. Wanneer je stilte wilt moet je wel genoegen nemen met uitzicht op bungelend vlees van de hoofdzakelijk mannelijke bezoekers. Mijn contactlenzen liggen nog thuis op het aanrecht, dus ik durf het wel aan en fiets rustig door. Nou ja, fietsen… Met de vele kinderen die plotseling achter een bal aan kunnen rennen, of peuters die tergend langzaam oversteken ligt het tempo laag. Fietsen in het tempo van mijn opa achter zijn rollator.
In de verte zie ik een grote groep agenten bij wat jongeren. Ik vraag me af wat zo’n blauw machtsvertoon doet op een zonnige zondag aan de verkoelende waterplas. Als ik langzaam op dit schouwspel af fiets ontmoet ik een blauwe Jerommeke. Een heuploze brede torso met armen dikker dan mijn dijen zet zich schrap. Benen wijd, het hele pad blokkerend, één arm in de zij en de andere arm wijst dreigend naar mij. Hand omhoog en een zware stem klinkt: “HALT”.
Ik kon het echt niet inhouden en schiet spontaan in de lach. “Nou, dat is er één uit het boekje, daar zat geen woord Spaans bij” probeer nog wat te relativeren, terwijl het gezicht van Jerommeke op onweer staat. Geen humor. Ik blijk verkeersbord C14 te hebben genegeerd: verboden voor fietsen. Of ik me even wil legitimeren. Ditmaal zonder grappig bedoelde opmerking vertel ik dat ik kom zwemmen en geen waardevolle spullen bij me heb om geen aanleiding te geven aan gelegenheidsdiefjes terwijl ik aan het zwemmen ben.
Het bonnenboekje wordt getrokken. “Naam?” Even overweeg ik om naam en adres van mijn favoriete collega op te geven, maar ik neem geen risico. Een bekeuring voor het niet bij me dragen van een identiteitsbewijs kan ik door wat onschuldig met mijn mooi blauwe ogen te knipperen voorkomen, maar ja, ik ben schuldig bevonden aan fietsen en moet de straf ondergaan. Schuldig is Schuldig. Dat wordt gewoon betalen.
Ik ben schuldig. Geen twijfel mogelijk. Schuldig op alle punten. Mijn handelen is duidelijk anders dan wat de letter van de wet voorschrijft. De prijs is hoog: dood! Als alle aanklachten zijn voorgelezen en het vonnis duidelijk is, voltrekt zich het wonder van de Pure Liefde. Een Ander neemt mijn schuld op zich en betaalt met Zijn dood. Opeens ben ik vrijgesproken van alle straf; zelfs voor de overtredingen die ik nog zal begaan.
Dan word ik heel stil. Geen andere woorden komen in me op dan een dankbaar “dank U, Here Jezus.”
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
