Zoek, zoek, zoek. Grabbel, grabbel, grabbel. “Ja sorry, m’n portemonnee zit ergens onderin m’n tas”, mompel ik verontschuldigend tegen de ongeduldige conducteur. Uit m’n Beatles-tas komen wel: een obscure middeleeuwse tekst. Kastanje-appel-cakejes voor m’n werkgroep straks. Paarse wantjes met strikjes. Hèhè, daar is m’n portemonnee. Maar dan bijt een nietje van een paar papieren in m’n wijsvinger…
“Auw!!!”, roep ik en wapper met m’n onhandige handen, “Ik heb een empirisch onderzoek over de secundaire somatosensorische cortex aan m’n wijsvinger hangen!”. Dan scheld ik het nietje uit voor alles wat lelijk en oerlelijk is. “Ehm, ik loop wel verder”, zegt de conducteur geschrokken.
Even later sta ik op het station, al sabbelend op m’n bloedende wijsvinger, wat er nauwelijks charmant uitziet. Zal ik pleisters halen? Maar dan kom ik te laat voor het college en mag ik niet meer naar binnen. Oh was ik maar op alle rampscenario’s voorbereid…
Want dan had ik altijd een stel schone kleren en pyjamaatje bij me, voor iedere keer dat ik bij iemand moet noodlogeren omdat de NS opeens niets meer deed dankzij 1) vallende blaadjes 2) van de aardbodem verdwenen treinbestuurders 3) oververhitte sporen 4) omaatjes met rollators die blijven steken in de rails. Doorhalen wat niet van toepassing is. En een heel goed opvouwbare slaapzak, dat zou ook handig zijn. Eentje die je terugkan brengen tot het formaat van een postzegel. Met binnenin een tandenborstel op zonne-energie, een spiegel, een badkamer…
Een EHBO-doos (Da’s niet een doos die een cursus EHBO heeft gedaan). Nee, nog beter, een opblaasbare ambulance. Met bijbehorend ambulancepersoneel! Voor aan nietjes opengehaalde vingers dus. Maar ook voor die keer dat m’n oor opeens ging bloeden in dat café. Of voor hetmoment dat ik per ongeluk thee maakte van het schoonmaakmiddel in de waterkoker. Of toen ik een hersenschudding opliep in de douche, of all places. ’t Is waar: vliegtuigen zijn veel veiliger dan huizen. Dan heb ik het niet eens over al die miljarden keren dat m’n schoenveter zich supereigenwijs om m’n trapper kronkelde. Juist, dan val je….
Iets anders dat ik altijd bij me zou moeten hebben is een groot boeket bloemen, met zo’n kazig kaartje eraan. Of misschien wel een doos bonbons. Of een heel orkest dat traag en dramatisch speelt. Want dan zou ik iets bij de hand hebben gehad toen ik bijna dat oude echtpaar aanreed tijdens m’n rijexamen, omdat ik aan de Leukste Jongen op Aarde TM dacht. Of toen ik tegen een andere student zei: “Die docent van zojuist ziet er uit als een walrus, met die enorme snor.” En dat de “Walrus” toen net achter ons liep…
Dus. Dat zou absoluut een goed plan zijn! (ook al wordt m’n tas daar nog zoveel voller van, dat geef ik toe) Dan kan er niks onverwachts meer gebeuren! Alhoewel. Als je al het onverwachte verwacht, dan kan het leven je ook nooit, en dan ook nooit, meer onverwachts verrassen…
Ja, dikke doei. Ik laat me niet meer verrassen, ik doe voortaan paperclips aan m’n papieren in plaats van nietjes!
“Auw!!!”, roep ik en wapper met m’n onhandige handen, “Ik heb een empirisch onderzoek over de secundaire somatosensorische cortex aan m’n wijsvinger hangen!”. Dan scheld ik het nietje uit voor alles wat lelijk en oerlelijk is. “Ehm, ik loop wel verder”, zegt de conducteur geschrokken.
Even later sta ik op het station, al sabbelend op m’n bloedende wijsvinger, wat er nauwelijks charmant uitziet. Zal ik pleisters halen? Maar dan kom ik te laat voor het college en mag ik niet meer naar binnen. Oh was ik maar op alle rampscenario’s voorbereid…
Want dan had ik altijd een stel schone kleren en pyjamaatje bij me, voor iedere keer dat ik bij iemand moet noodlogeren omdat de NS opeens niets meer deed dankzij 1) vallende blaadjes 2) van de aardbodem verdwenen treinbestuurders 3) oververhitte sporen 4) omaatjes met rollators die blijven steken in de rails. Doorhalen wat niet van toepassing is. En een heel goed opvouwbare slaapzak, dat zou ook handig zijn. Eentje die je terugkan brengen tot het formaat van een postzegel. Met binnenin een tandenborstel op zonne-energie, een spiegel, een badkamer…
Een EHBO-doos (Da’s niet een doos die een cursus EHBO heeft gedaan). Nee, nog beter, een opblaasbare ambulance. Met bijbehorend ambulancepersoneel! Voor aan nietjes opengehaalde vingers dus. Maar ook voor die keer dat m’n oor opeens ging bloeden in dat café. Of voor hetmoment dat ik per ongeluk thee maakte van het schoonmaakmiddel in de waterkoker. Of toen ik een hersenschudding opliep in de douche, of all places. ’t Is waar: vliegtuigen zijn veel veiliger dan huizen. Dan heb ik het niet eens over al die miljarden keren dat m’n schoenveter zich supereigenwijs om m’n trapper kronkelde. Juist, dan val je….
Iets anders dat ik altijd bij me zou moeten hebben is een groot boeket bloemen, met zo’n kazig kaartje eraan. Of misschien wel een doos bonbons. Of een heel orkest dat traag en dramatisch speelt. Want dan zou ik iets bij de hand hebben gehad toen ik bijna dat oude echtpaar aanreed tijdens m’n rijexamen, omdat ik aan de Leukste Jongen op Aarde TM dacht. Of toen ik tegen een andere student zei: “Die docent van zojuist ziet er uit als een walrus, met die enorme snor.” En dat de “Walrus” toen net achter ons liep…
Dus. Dat zou absoluut een goed plan zijn! (ook al wordt m’n tas daar nog zoveel voller van, dat geef ik toe) Dan kan er niks onverwachts meer gebeuren! Alhoewel. Als je al het onverwachte verwacht, dan kan het leven je ook nooit, en dan ook nooit, meer onverwachts verrassen…
Ja, dikke doei. Ik laat me niet meer verrassen, ik doe voortaan paperclips aan m’n papieren in plaats van nietjes!
Log in om te reageren.
