Het was een paar weken geleden dat ik het las. In een school. Voor mensen die denken dat ik nog naar school ga: ja, ik ga dagelijks naar héél veel scholen, hier op Funky Fish. Zo kom ik heel veel dingen te weten. Zoals dat het niet goed gaat met Emmen. Okay, met Emmen gaat het nog wel goed, maar niet met Dierenpark Emmen.
En als het niet goed gaat met Dierenpark Emmen is dat ook niet zo mooi voor de inwoners van Emmen. Want dan is er een gat, een groot gapend gat in hun midden: alleen een heuvelachtig savannelandschap met paadjes rest dan nog. Je weet maar nooit of dat wordt omgebouwd tot Bargermeer V. Dat is misschien goed voor de werkgelegenheid, maar niet goed voor de natuur. En zeker niet goed voor de mens in de wijdste omgeving van Emmen. Zoals ik.
Als ik aan Emmen denk, dan tovert mijn herinnering visioenen van geluk voor me. Ik waan me in een oase van natuur. Dit is een rustpunt voor een geplaagd kind, dit is een moment van me veilig voelen in een wereld die me vijandig is gezind. Herinner ik me normaal alleen grijs en zwart en boze gezichten van mijn belagers als ik aan vroeger denk (ja, geachte lezer, deze columnist is gepest in haar jeugd), zie ik onschuldige dieren en blije kinderen voor me als ik aan Emmen denk. Eigenlijk heeft Emmen mijn leven gered. Die dag van het schoolreisje! Met als hoogtepunt: de vlindertuin. Ik wist het: ik wil altijd verliefd zijn. Op Emmen!
Maar het leven heeft anders beslist. Geen vlinders in mijn buik, geen ‘Emmen’ bij mijn woonplaats invullen. Niet elke dag vlinders kijken. Het heeft lang geduurd. Dit jaar vond ik het welletjes. Ik móest en zou naar Emmen. En zo kwam het dat ik daar weer rond liep. Ik zag blije gezinnetjes, huppelende gazellen, een neusbeertje en nog wat olifanten. Ik hoorde schreeuwende bavianen. En passant werd er nog wat schuldgevoel opgewekt door via borden bij de berenberg te laten zien dat de natuur in het Amazonegebied verdwijnt, omdat er vlees gegeten moet worden. Waarna je een lekkere burger kon halen bij het restaurant. Oeps, foutje in Emmen.
Dat was niet het enige foutje in het dierenpark. Tot mijn grote schrik las ik dat Dierenpark Emmen afstevent op een faillissement. Ik zag voor mijn geestesoog een grote rode streep getrokken door de vele toekomstige geluksmomentjes van de kids die op schoolreisje gaan naar Emmen. Waar moeten ze dan heen? En, nog prangerder was mijn vraag: waar moet ik heen voor een vleugje nostalgie?
De salonactivist in me werd wakker! We moeten vaker naar Emmen! En ik bedacht alvast gezellige uitjes en romantische Valentijnsarrangementen voor volgend jaar en nog veel meer leuke dingen. Alles om te voorkomen dat het hart van Emmen verdwijnt. Helaas, het werkt alleen als de directie van Dierenpark Emmen maatregelen treft. Daarom hierbij mijn oproep aan de directie: red Emmen! Red mijn geluksmomentje!
En als het niet goed gaat met Dierenpark Emmen is dat ook niet zo mooi voor de inwoners van Emmen. Want dan is er een gat, een groot gapend gat in hun midden: alleen een heuvelachtig savannelandschap met paadjes rest dan nog. Je weet maar nooit of dat wordt omgebouwd tot Bargermeer V. Dat is misschien goed voor de werkgelegenheid, maar niet goed voor de natuur. En zeker niet goed voor de mens in de wijdste omgeving van Emmen. Zoals ik.
Als ik aan Emmen denk, dan tovert mijn herinnering visioenen van geluk voor me. Ik waan me in een oase van natuur. Dit is een rustpunt voor een geplaagd kind, dit is een moment van me veilig voelen in een wereld die me vijandig is gezind. Herinner ik me normaal alleen grijs en zwart en boze gezichten van mijn belagers als ik aan vroeger denk (ja, geachte lezer, deze columnist is gepest in haar jeugd), zie ik onschuldige dieren en blije kinderen voor me als ik aan Emmen denk. Eigenlijk heeft Emmen mijn leven gered. Die dag van het schoolreisje! Met als hoogtepunt: de vlindertuin. Ik wist het: ik wil altijd verliefd zijn. Op Emmen!
Maar het leven heeft anders beslist. Geen vlinders in mijn buik, geen ‘Emmen’ bij mijn woonplaats invullen. Niet elke dag vlinders kijken. Het heeft lang geduurd. Dit jaar vond ik het welletjes. Ik móest en zou naar Emmen. En zo kwam het dat ik daar weer rond liep. Ik zag blije gezinnetjes, huppelende gazellen, een neusbeertje en nog wat olifanten. Ik hoorde schreeuwende bavianen. En passant werd er nog wat schuldgevoel opgewekt door via borden bij de berenberg te laten zien dat de natuur in het Amazonegebied verdwijnt, omdat er vlees gegeten moet worden. Waarna je een lekkere burger kon halen bij het restaurant. Oeps, foutje in Emmen.
Dat was niet het enige foutje in het dierenpark. Tot mijn grote schrik las ik dat Dierenpark Emmen afstevent op een faillissement. Ik zag voor mijn geestesoog een grote rode streep getrokken door de vele toekomstige geluksmomentjes van de kids die op schoolreisje gaan naar Emmen. Waar moeten ze dan heen? En, nog prangerder was mijn vraag: waar moet ik heen voor een vleugje nostalgie?
De salonactivist in me werd wakker! We moeten vaker naar Emmen! En ik bedacht alvast gezellige uitjes en romantische Valentijnsarrangementen voor volgend jaar en nog veel meer leuke dingen. Alles om te voorkomen dat het hart van Emmen verdwijnt. Helaas, het werkt alleen als de directie van Dierenpark Emmen maatregelen treft. Daarom hierbij mijn oproep aan de directie: red Emmen! Red mijn geluksmomentje!
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
