“Je legt de lat te hoog.” Kwaliteitseisen zijn moeilijk definieerbaar. Er is geen objectieve schaal van kwaliteit met kwaliteitseenheden. Het is voor mij als zelfuitgeroepen perfectionist dan ook een veelgehoorde uitdrukking, evenals “Je wilt te veel” en “Je neemt te veel hooi op je vork.”
In eerste instantie lijken de uitdrukkingen veel op elkaar, zo veel zelfs dat ze dezelfde boodschap lijken te hebben. Toch zit er een subtiel verschil in. De eerste gaat over kwaliteit, de tweede over kwantiteit, de derde kan zowel voor kwaliteit als kwantiteit gebruikt worden.
Nu vraag ik mij soms wel eens af hoe mensen kwaliteit en kwantiteit bepalen. Er is niet een bepaalde eenheid voor kwaliteit en evenmin is er één voor kwantiteit. Tijd is daarvoor namelijk geen goede meetlat: de één zal namelijk in dezelfde tijd meer doen dan de ander. Dat geldt zeker voor ‘onze’ internetgeneratie, die totaal geen moeite heeft met multitasking. Helaas begrijpt niet iedereen dat. Ik heb dit dan ook regelmatig aan docenten moeten uitleggen. Sommige studenten hoeven voor 1 ECTS nu eenmaal slechts 20 uur te werken en dat is op zich geen probleem. Helaas waren niet alle docenten het met deze argumentatie eens.
Kwaliteit boeit mij persoonlijk veel meer. Wanneer is iets eigenlijk goed? Wanneer is iets uitstekend? Ik heb dan ook diep respect voor docenten die een voldoende of een goed uitdelen aan studenten en nog meer voor docenten die met cijfers werken. Want zegt een 8 echt dat je ongeveer 80% van de stof beheerst of beheers je de stof goed? Ken je alle stof die je moest leren feilloos wanneer je een 10 haalt? Ik betwijfel het.
Bij het schrijven van mijn allereerste Funky Fish-column was ik ook bezig met kwaliteit. Wanneer is een column leesbaar? Wanneer is hij grappig? De kwaliteitseisen van een column zijn niet SMART: je kunt niet zeggen dat een column van 500 woorden perfect is. Het is een gevoel: een gevoel dat de woorden goed gekozen zijn, dat het lekker ‘wegleest’. Een gevoel dat ik probeer te beheersen en waar ik hard op oefen.
De lat is opgehangen, de eerste stappen zijn gezet. Ik neem een aanloop en spring...
In eerste instantie lijken de uitdrukkingen veel op elkaar, zo veel zelfs dat ze dezelfde boodschap lijken te hebben. Toch zit er een subtiel verschil in. De eerste gaat over kwaliteit, de tweede over kwantiteit, de derde kan zowel voor kwaliteit als kwantiteit gebruikt worden.
Nu vraag ik mij soms wel eens af hoe mensen kwaliteit en kwantiteit bepalen. Er is niet een bepaalde eenheid voor kwaliteit en evenmin is er één voor kwantiteit. Tijd is daarvoor namelijk geen goede meetlat: de één zal namelijk in dezelfde tijd meer doen dan de ander. Dat geldt zeker voor ‘onze’ internetgeneratie, die totaal geen moeite heeft met multitasking. Helaas begrijpt niet iedereen dat. Ik heb dit dan ook regelmatig aan docenten moeten uitleggen. Sommige studenten hoeven voor 1 ECTS nu eenmaal slechts 20 uur te werken en dat is op zich geen probleem. Helaas waren niet alle docenten het met deze argumentatie eens.
Kwaliteit boeit mij persoonlijk veel meer. Wanneer is iets eigenlijk goed? Wanneer is iets uitstekend? Ik heb dan ook diep respect voor docenten die een voldoende of een goed uitdelen aan studenten en nog meer voor docenten die met cijfers werken. Want zegt een 8 echt dat je ongeveer 80% van de stof beheerst of beheers je de stof goed? Ken je alle stof die je moest leren feilloos wanneer je een 10 haalt? Ik betwijfel het.
Bij het schrijven van mijn allereerste Funky Fish-column was ik ook bezig met kwaliteit. Wanneer is een column leesbaar? Wanneer is hij grappig? De kwaliteitseisen van een column zijn niet SMART: je kunt niet zeggen dat een column van 500 woorden perfect is. Het is een gevoel: een gevoel dat de woorden goed gekozen zijn, dat het lekker ‘wegleest’. Een gevoel dat ik probeer te beheersen en waar ik hard op oefen.
De lat is opgehangen, de eerste stappen zijn gezet. Ik neem een aanloop en spring...
Log in om te reageren.
