Daar zit ik dan voor mijn beeldscherm. Ik open de DISC-test, een persoonlijkheidstest. Dit is het moment waarop ik over mezelf mag zeggen wie ik ben en vooral ook wie ik denk dat ik ben. Ben ik er wel klaar voor om mezelf in een hokje te stoppen? Nou ja, niet zeuren. Klaar voor de start… en af. It is judgement time. Althans, dat denk ik.
Na braaf 48 vragen beantwoord te hebben, komt er een mooi hokje tevoorschijn waarin staat wie ik ben. Ik ben vooral inspirerend en daarnaast ook nog redelijk stabiel. “Hè, wat een fijne omschrijving. Wat een fijn mens ben ik toch!”, denk ik als ik de omschrijving lees die bij dit hokje past.
Omdat ik graag voor de second opinion ga, stuur ik de test ook naar een vriend van me, die psychologie studeert. Hij moet toch ook een duidelijk beeld van me hebben. Hij vult de test in. En ja hoor! Toen was het echt judgement time. Een hokje waar ik liever niet in zit. Pats! Boem! Ik ben dominant. Potverdrie.
Hij vindt dat ik mijn best doe om anderen te overtreffen en dat ik vaak ongeduldig ben. Zucht… Tja, ik wil graag wel dat alles snel gedaan wordt en ik doe mijn best, maar niet om ongeduldig te zijn of anderen te overtreffen. Gewoon omdat ik zo ben en ik ben daar blij mee. Maar blijkbaar anderen wat minder. Tijd om na te denken. Wie denk ik dat ik ben en hoe word ik gezien.
Ik liep laatst over een begraafplaats. Mijn ogen gleden langs de teksten die op de grafstenen stonden. “Hier rust onze lieve trouwe vader”, “Peter, we missen je vrolijke lach, rust zacht.” Een beetje raar misschien, maar het is tijd om te bedenken hoe ik herinnerd wil worden. Als ik dat weet, dan weet ik hoe ik wil leven, hoe ik wil stralen en hoe ik mijn leventje aanpak.
Ik zit in het gras, staar in de verte en denk na over mijn toekomst. Ik wil zijn hoe ik dacht te zijn. Inspirerend, liefdevol, stabiel en een beetje gek. Ik heb er zin in en ga er voor. Terug naar af en klaar voor de start: af!
Na braaf 48 vragen beantwoord te hebben, komt er een mooi hokje tevoorschijn waarin staat wie ik ben. Ik ben vooral inspirerend en daarnaast ook nog redelijk stabiel. “Hè, wat een fijne omschrijving. Wat een fijn mens ben ik toch!”, denk ik als ik de omschrijving lees die bij dit hokje past.
Omdat ik graag voor de second opinion ga, stuur ik de test ook naar een vriend van me, die psychologie studeert. Hij moet toch ook een duidelijk beeld van me hebben. Hij vult de test in. En ja hoor! Toen was het echt judgement time. Een hokje waar ik liever niet in zit. Pats! Boem! Ik ben dominant. Potverdrie.
Hij vindt dat ik mijn best doe om anderen te overtreffen en dat ik vaak ongeduldig ben. Zucht… Tja, ik wil graag wel dat alles snel gedaan wordt en ik doe mijn best, maar niet om ongeduldig te zijn of anderen te overtreffen. Gewoon omdat ik zo ben en ik ben daar blij mee. Maar blijkbaar anderen wat minder. Tijd om na te denken. Wie denk ik dat ik ben en hoe word ik gezien.
Ik liep laatst over een begraafplaats. Mijn ogen gleden langs de teksten die op de grafstenen stonden. “Hier rust onze lieve trouwe vader”, “Peter, we missen je vrolijke lach, rust zacht.” Een beetje raar misschien, maar het is tijd om te bedenken hoe ik herinnerd wil worden. Als ik dat weet, dan weet ik hoe ik wil leven, hoe ik wil stralen en hoe ik mijn leventje aanpak.
Ik zit in het gras, staar in de verte en denk na over mijn toekomst. Ik wil zijn hoe ik dacht te zijn. Inspirerend, liefdevol, stabiel en een beetje gek. Ik heb er zin in en ga er voor. Terug naar af en klaar voor de start: af!
Log in om te reageren.
Ik vind het eigenlijk niet erg om te worden herinnerd als een vrolijke chaoot... 
