Hè, wat heb ik nu in m’n oog? Er zit iets, en ik weet niet wat. Dus ga ik maar voor de spiegel staan in de dames-wc van m’n universiteit en wrijf en wrijf. PLOF! Daar valt een zwarte vlek, nee, een zwart beestje op de wastafel. Het gaat meteen op z’n achterpootjes staan.
“Ik ben het Doodstaarbeestje” zegt ‘t beestje brutaal “Mag ik weer terug in je oog? Je was je net zo lekker aan het doodstaren op vervelende dingen, en daar groei ik zo fijn van.” “Ik staar me niet dood op vervelende dingen!”, protesteer ik, en hoop ondertussen dat niemand de wc binnenkomt. “Oh jawel hoor,” zegt het Doodstaarbeestje eigenwijs. “Anders zat ik niet in je oog. Denk maar na…”
Tja. Dat m’n beste vriendin getrouwd is met haar Ware Jakob, terwijl ik nog steeds een nauwelijks stille aanbidster ben van de Leukste Jongen in het Universum Ooit TM . Ook wel bekend als “die supervage gast met z’n idiote liedjes” zoals m’n zusje altijd zegt.
Of dat een studiegenootje van Engels gelijk na haar afstuderen aan de slag kon bij een grote uitgeverij, met meteen een heel goede baan! Ja, in de huidige crisis. Nee, dus niet als docent, als pis- en wegpestpaaltje van ADHD-bruggers. Terwijl ik wat in de verste marge frummel als onderbetaalde freelance vertaler, waarbij ik ’s nachts moet werken om het te combineren met m’n studie.
Oh ja, en studie. M’n zusje vindt haar studie wel leuk. Terwijl ik vandaag na 5 seconden bij Diagnostiek I : Psychodiagnostiek al denk: “Waaaah! Ik hoor hier niet! Ik wil geen therapeut worden! Ik wil weer over obscure Britse schrijvers horen!”
Het Doodstaarbeestje kijkt me verlekkerd aan. “Telkens als je je op iets negatiefs doodstaart, dan groei ik… totdat je niets moois meer kan zien.”
“Dat wil ik helemaal niet!”, roep ik en probeer het beest dood te slaan met m’n Hello Kitty agenda. Maar zelfs wanneer ik raak sla, blijft het Doodstaarbeestje springlevend. “Zo krijg je me lekker toch niet dood,” sart ‘t.
“Oh ja?” antwoord ik, want opeens weet ik hoe ik ‘m wel klein moet krijgen. “Er zijn zoveel leuke en goede dingen in m’n leven….De zon scheen vandaag! Ik heb een paar heel, heel goede vrienden met wie ik heel, heel goed kan praten! Gister heb ik een Engelse christmas pudding gemaakt! Ik heb m’n ouders, en broertjes, en zusje, en de allercoolste opa en oma ooit! Elke dag gebeurt er wel iets moois of bijzonders!”
Bij elk ding dat ik noem krimpt het Doodstaarbeestje een beetje, terwijl hij me boos aanstaart…totdat ik ‘m kan pletten met de hak van m’n schoen. Pfoe.
Zo’n beest wil ik nooit meer in m’n oog hebben. Ik ga gewoon kijken naar de dingen waar ik dankbaar voor ben…ook al moet ik daar elke dag een lijstje van maken.
RIP Doodstaarbeestje, en tot nooit meer ziens!
“Ik ben het Doodstaarbeestje” zegt ‘t beestje brutaal “Mag ik weer terug in je oog? Je was je net zo lekker aan het doodstaren op vervelende dingen, en daar groei ik zo fijn van.” “Ik staar me niet dood op vervelende dingen!”, protesteer ik, en hoop ondertussen dat niemand de wc binnenkomt. “Oh jawel hoor,” zegt het Doodstaarbeestje eigenwijs. “Anders zat ik niet in je oog. Denk maar na…”
Tja. Dat m’n beste vriendin getrouwd is met haar Ware Jakob, terwijl ik nog steeds een nauwelijks stille aanbidster ben van de Leukste Jongen in het Universum Ooit TM . Ook wel bekend als “die supervage gast met z’n idiote liedjes” zoals m’n zusje altijd zegt.
Of dat een studiegenootje van Engels gelijk na haar afstuderen aan de slag kon bij een grote uitgeverij, met meteen een heel goede baan! Ja, in de huidige crisis. Nee, dus niet als docent, als pis- en wegpestpaaltje van ADHD-bruggers. Terwijl ik wat in de verste marge frummel als onderbetaalde freelance vertaler, waarbij ik ’s nachts moet werken om het te combineren met m’n studie.
Oh ja, en studie. M’n zusje vindt haar studie wel leuk. Terwijl ik vandaag na 5 seconden bij Diagnostiek I : Psychodiagnostiek al denk: “Waaaah! Ik hoor hier niet! Ik wil geen therapeut worden! Ik wil weer over obscure Britse schrijvers horen!”
Het Doodstaarbeestje kijkt me verlekkerd aan. “Telkens als je je op iets negatiefs doodstaart, dan groei ik… totdat je niets moois meer kan zien.”
“Dat wil ik helemaal niet!”, roep ik en probeer het beest dood te slaan met m’n Hello Kitty agenda. Maar zelfs wanneer ik raak sla, blijft het Doodstaarbeestje springlevend. “Zo krijg je me lekker toch niet dood,” sart ‘t.
“Oh ja?” antwoord ik, want opeens weet ik hoe ik ‘m wel klein moet krijgen. “Er zijn zoveel leuke en goede dingen in m’n leven….De zon scheen vandaag! Ik heb een paar heel, heel goede vrienden met wie ik heel, heel goed kan praten! Gister heb ik een Engelse christmas pudding gemaakt! Ik heb m’n ouders, en broertjes, en zusje, en de allercoolste opa en oma ooit! Elke dag gebeurt er wel iets moois of bijzonders!”
Bij elk ding dat ik noem krimpt het Doodstaarbeestje een beetje, terwijl hij me boos aanstaart…totdat ik ‘m kan pletten met de hak van m’n schoen. Pfoe.
Zo’n beest wil ik nooit meer in m’n oog hebben. Ik ga gewoon kijken naar de dingen waar ik dankbaar voor ben…ook al moet ik daar elke dag een lijstje van maken.
RIP Doodstaarbeestje, en tot nooit meer ziens!
Log in om te reageren.
hahaha
