Ik zie je lopen. Met je blik op oneindig stap je stevig door naar… naar… Af en toe stop je even. Op de plaats rust. Als je denkt dat niemand kijkt. Al snel sta je weer op. Je moet weer verder, al heb je soms geen idee in welke richting. Je vraagt je wel eens af of je er bij hoort. Of jij je hier wel thuis voelt. Bij… Ik weet dat je het druk hebt, maar mag Ik je misschien toch even een rondleiding geven?
Zie je die jongen daar? Niemand weet welke keus hij een paar weken geleden heeft gemaakt. Zijn ouders niet. Zijn buurtgenoten niet. En zijn vrienden al helemaal niet. Al begint hij zich, enigszins tot zijn eigen verbazing, af te vragen of ze die titel nog wel waard zijn. Hij heeft nog altijd het hoogste woord, lacht hard mee met alle zogenaamde grappen. Te hard, misschien. Elke avond is hij de leukste thuis – en daarbuiten ook. Maar als hij dan thuis is, knaagt het.
Laten we verder gaan. Er zijn nog een paar mensen die Ik je wil laten zien. Kijk. Zie je die jonge vrouw? Drie jaar geleden was ze nog heilig overtuigd van het bestaan van de godin. Van Moeder Aarde. Van alles en nog wat dat jij moeiteloos onder het kopje ‘heidens’ zou scharen. Vroeger geloofde ze wel, was ze katholiek. Net als nu. Haar gevonden overtuiging is nieuw en vertrouwd tegelijk. Ze is gevonden – en weer op weg.
En dat rijtje kerken daar… Ja, dat gebouw in het midden is ook een kerk, al zouden de leden het eerder ‘gemeente’ noemen. Zo op het eerste gezicht lijken ze niet zo op elkaar, om nog maar over de mensen binnen te zwijgen. Een wereld van verschil. Of toch niet. Jij kijkt misschien naar de kleding. Naar de brede glimlach en het ernstige gezicht. Maar als je verder zou kunnen kijken, zou je zien dat het hart van de Evangelische jongen, die uitbundig 'God is good' schalt, soms hetzelfde is als dat van het Reformatorische meisje dat met een devote uitdrukking op haar gezicht ‘Oh Heer, mijn God, volzalig Wezen’ zingt.
Even verderop zie je vast een paar studenten zitten. Een paar zijn van kinds af aan elke zondag mee geweest. Ze kennen de betekenis van de christelijke feesten, kunnen zonder aarzelen een aantal teksten uit hun hoofd opnoemen. Ze hebben voor elk theologisch vraagstuk wel een logische verklaring. En toch… Toch hebben ze steeds vaker het idee dat het niet genoeg is. Er zijn meer vragen dan antwoorden. Veel meer. En die anderen – zij hebben een zogenaamde vrije opvoeding gekregen. Ironisch genoeg hadden ze nooit het idee dat ze echt vrij waren. Tot nu. Tot nu… Kijk om je heen, Mijn vriend, Mijn vriendin.
Welkom bij de gemeenschap der heiligen.
Zie je die jongen daar? Niemand weet welke keus hij een paar weken geleden heeft gemaakt. Zijn ouders niet. Zijn buurtgenoten niet. En zijn vrienden al helemaal niet. Al begint hij zich, enigszins tot zijn eigen verbazing, af te vragen of ze die titel nog wel waard zijn. Hij heeft nog altijd het hoogste woord, lacht hard mee met alle zogenaamde grappen. Te hard, misschien. Elke avond is hij de leukste thuis – en daarbuiten ook. Maar als hij dan thuis is, knaagt het.
Laten we verder gaan. Er zijn nog een paar mensen die Ik je wil laten zien. Kijk. Zie je die jonge vrouw? Drie jaar geleden was ze nog heilig overtuigd van het bestaan van de godin. Van Moeder Aarde. Van alles en nog wat dat jij moeiteloos onder het kopje ‘heidens’ zou scharen. Vroeger geloofde ze wel, was ze katholiek. Net als nu. Haar gevonden overtuiging is nieuw en vertrouwd tegelijk. Ze is gevonden – en weer op weg.
En dat rijtje kerken daar… Ja, dat gebouw in het midden is ook een kerk, al zouden de leden het eerder ‘gemeente’ noemen. Zo op het eerste gezicht lijken ze niet zo op elkaar, om nog maar over de mensen binnen te zwijgen. Een wereld van verschil. Of toch niet. Jij kijkt misschien naar de kleding. Naar de brede glimlach en het ernstige gezicht. Maar als je verder zou kunnen kijken, zou je zien dat het hart van de Evangelische jongen, die uitbundig 'God is good' schalt, soms hetzelfde is als dat van het Reformatorische meisje dat met een devote uitdrukking op haar gezicht ‘Oh Heer, mijn God, volzalig Wezen’ zingt.
Even verderop zie je vast een paar studenten zitten. Een paar zijn van kinds af aan elke zondag mee geweest. Ze kennen de betekenis van de christelijke feesten, kunnen zonder aarzelen een aantal teksten uit hun hoofd opnoemen. Ze hebben voor elk theologisch vraagstuk wel een logische verklaring. En toch… Toch hebben ze steeds vaker het idee dat het niet genoeg is. Er zijn meer vragen dan antwoorden. Veel meer. En die anderen – zij hebben een zogenaamde vrije opvoeding gekregen. Ironisch genoeg hadden ze nooit het idee dat ze echt vrij waren. Tot nu. Tot nu… Kijk om je heen, Mijn vriend, Mijn vriendin.
Welkom bij de gemeenschap der heiligen.
Log in om te reageren.
