Een tafel met teveel snoep, Hello Kitty-slingers en ballonnen, ergens in een hoek een stapel nieuw speelgoed en bovenal overal rennende en gillende kinderen. Het is me weer overkomen, ik ben op een kinderfeestje beland. Echt, ik hou heel veel van kinderen, maar van zoveel bij elkaar word ik een beetje gek.
De ouders van de kiddo’s hebben het verstandig aangepakt en zijn buiten op het terras gaan zitten met een glas rosé. Ik moet mijn cadeautje nog geven aan de jarige job. Het is alleen nogal een opgave om aan een hyperactief, jarig kind je cadeau te geven. Ik geef het op en blijf rustig zitten totdat het feestvarken naar mij toe komt.
Het lukt me om het gegil om mij heen te blokken. Mijn gedachten dwalen af naar een meisje van zes dat ik in Sri Lanka heb ontmoet. Trots vertelde ze me dat ze Asuntha heet. Ze heeft twee keer moeten vluchten voor de oorlog, twee keer alles wat ze had moeten achterlaten, twee keer moeten zoeken naar een nieuw onderkomen.
“De kogels kwamen steeds dichterbij. We konden ze heel goed horen, dus oma en ik moesten wel weg daar”, vertelt ze met een lief, schattig heliumstemmetje. Asuntha heeft de meest verschrikkelijke dingen tijdens de oorlog gezien, op een veel te jonge leeftijd. Haar vader is er vandoor gegaan toen ze heel klein was en haar moeder werkt in het buitenland. Ze heeft alleen nog maar haar oma.
Asuntha is trots op haar nieuwe huis. Tenminste, huis… Het is een hutje van ongeveer zes vierkante meter zonder betonnen vloer, dus je zit gewoon op het zand. Meubels of andere bezittingen hebben ze niet. De keiharde grond is haar bed. ”Ik ga elke dag naar school. Daarna ga ik oma helpen en water halen, dan nog huiswerk maken en lekker slapen”, vertelt Asuntha met een verlegen glimlach. Het meisje is zes… Ze moet elke dag keihard werken, meerdere malen op een dag naar de waterput en ze doet het allemaal zonder te klagen. Als Asuntha groot is, wil ze het liefst lerares worden.
Ik word opgeschrikt doordat de jarige het cadeautje uit mijn handen weggrist.Ze scheurt het papier van haar nieuwe Winnie de Pooh- boek. Stampvoetend staat ze voor me. “Ik wil meer!!!”
De ouders van de kiddo’s hebben het verstandig aangepakt en zijn buiten op het terras gaan zitten met een glas rosé. Ik moet mijn cadeautje nog geven aan de jarige job. Het is alleen nogal een opgave om aan een hyperactief, jarig kind je cadeau te geven. Ik geef het op en blijf rustig zitten totdat het feestvarken naar mij toe komt.
Het lukt me om het gegil om mij heen te blokken. Mijn gedachten dwalen af naar een meisje van zes dat ik in Sri Lanka heb ontmoet. Trots vertelde ze me dat ze Asuntha heet. Ze heeft twee keer moeten vluchten voor de oorlog, twee keer alles wat ze had moeten achterlaten, twee keer moeten zoeken naar een nieuw onderkomen.
“De kogels kwamen steeds dichterbij. We konden ze heel goed horen, dus oma en ik moesten wel weg daar”, vertelt ze met een lief, schattig heliumstemmetje. Asuntha heeft de meest verschrikkelijke dingen tijdens de oorlog gezien, op een veel te jonge leeftijd. Haar vader is er vandoor gegaan toen ze heel klein was en haar moeder werkt in het buitenland. Ze heeft alleen nog maar haar oma.
Asuntha is trots op haar nieuwe huis. Tenminste, huis… Het is een hutje van ongeveer zes vierkante meter zonder betonnen vloer, dus je zit gewoon op het zand. Meubels of andere bezittingen hebben ze niet. De keiharde grond is haar bed. ”Ik ga elke dag naar school. Daarna ga ik oma helpen en water halen, dan nog huiswerk maken en lekker slapen”, vertelt Asuntha met een verlegen glimlach. Het meisje is zes… Ze moet elke dag keihard werken, meerdere malen op een dag naar de waterput en ze doet het allemaal zonder te klagen. Als Asuntha groot is, wil ze het liefst lerares worden.
Ik word opgeschrikt doordat de jarige het cadeautje uit mijn handen weggrist.Ze scheurt het papier van haar nieuwe Winnie de Pooh- boek. Stampvoetend staat ze voor me. “Ik wil meer!!!”
Log in om te reageren.
