We schrijven het jaar 1776. Het is 4 juli. Nog een keer boog hij zich voorover en liet de woorden een voor een tot zich doordringen. Thomas Jefferson knikte glimlachend. Het was goed, al dacht hij het zelf. Het stond er allemaal in. Niet iedereen zou het met hem eens zijn, maar voor hem was het vanzelfsprekend. Iedereen was gelijk. Iedereen had rechten die niet van hem af konden - nee, meer nog: mochten - worden genomen. Het leven. Vrijheid. Het nastreven van geluk...
Hij had een droom. En wat voor een. Het was geen mooie fantasie. Geen
utopie. Niet iets dat in een andere dimensie, in een andere werkelijkheid,
in een verre toekomt, heel misschien nog eens bewaarheid zou kunnen worden. Hij was er heilig van overtuigd dat het mogelijk was. Dat de mensen de ware betekenis van de woorden van Thomas Jefferson echt zouden gaan begrijpen. Er zou een oase zijn van gerechtigheid. Van vrijheid. Hij droomde, hij geloofde - totdat Martin Luther King op 4 april 1968 in Memphis werd doodgeschoten. One man in the name of love.
41 jaar later. Washington D.C. 20 januari. Het was zover. Eindelijk was het zover. Lange tijd was het schijnbaar onmogelijk gebleken. Tot het moment waarop Barack Obama na een enerverende campagne tot de eerste zwarte president van de Verenigde Staten werd benoemd. Duizenden mensen werden door zijn toespraken in beweging gebracht. Blijkbaar geloofden ze dat het kon. Hij geloofde dat het kon. Yes... we... can.
Veenendaal, 9 september 2010. Een glimlach en een traan strijden om voorrang. Want het wás allemaal niet zo vanzelfsprekend. Het had ook anders gekund. Het gíng ook anders. Soms. Vaak. Overmorgen is het weer 11 september. 9/11. In gedachten ga ik negen jaar terug in de tijd. Ik zou niet meer weten waar ik was toen ik ze zag. Maar de beelden - de beelden... De vliegtuigen. De rook. De vlammen. De reacties. Onbegrip. Ongeloof. Angst. aat. Wederzijds terreur. Gelijkheid was soms ver te zoeken. Of het moest zijn dat Westerlingen en moslims anderszijds elkaar nog wel eens op een vijandelijke hoop wilden gooien - en nog. Zo mag Joost weten wat onze Wilders in Geertsnaam over de bouw van de moskee bij Ground Zero te melden zal hebben.
Het spreekt vanzelf dat iedereen recht heeft op leven, vrijheid en het nastreven van geluk. In de Verenigde Staten, misschien. Maar niet in Pakistan. Want daar zal het nog jaren duren voordat het land weer is zoals het is geweest. Niet in donker Afrika. Niet in het Midden-Oosten. Niet in... Het zijn mooie woorden. Zeker. Misschien blijft het daar wel bij. Misschien moeten we maar door blijven dromen. Misschien...
Ik laat de woorden van de door mijn vingers schijnbaar willekeurig opgezochte Amerikaanse song 'Better days' nog eens tot me doordringen. "And that's faith and trust and peace while we're alive. And the one poor child who saved this world. And there's ten million more who probably could. If we all just stopped and said a prayer for them." Ik knik glimlachend.
We're all living in America.
Hij had een droom. En wat voor een. Het was geen mooie fantasie. Geen
utopie. Niet iets dat in een andere dimensie, in een andere werkelijkheid,
in een verre toekomt, heel misschien nog eens bewaarheid zou kunnen worden. Hij was er heilig van overtuigd dat het mogelijk was. Dat de mensen de ware betekenis van de woorden van Thomas Jefferson echt zouden gaan begrijpen. Er zou een oase zijn van gerechtigheid. Van vrijheid. Hij droomde, hij geloofde - totdat Martin Luther King op 4 april 1968 in Memphis werd doodgeschoten. One man in the name of love.
41 jaar later. Washington D.C. 20 januari. Het was zover. Eindelijk was het zover. Lange tijd was het schijnbaar onmogelijk gebleken. Tot het moment waarop Barack Obama na een enerverende campagne tot de eerste zwarte president van de Verenigde Staten werd benoemd. Duizenden mensen werden door zijn toespraken in beweging gebracht. Blijkbaar geloofden ze dat het kon. Hij geloofde dat het kon. Yes... we... can.
Veenendaal, 9 september 2010. Een glimlach en een traan strijden om voorrang. Want het wás allemaal niet zo vanzelfsprekend. Het had ook anders gekund. Het gíng ook anders. Soms. Vaak. Overmorgen is het weer 11 september. 9/11. In gedachten ga ik negen jaar terug in de tijd. Ik zou niet meer weten waar ik was toen ik ze zag. Maar de beelden - de beelden... De vliegtuigen. De rook. De vlammen. De reacties. Onbegrip. Ongeloof. Angst. aat. Wederzijds terreur. Gelijkheid was soms ver te zoeken. Of het moest zijn dat Westerlingen en moslims anderszijds elkaar nog wel eens op een vijandelijke hoop wilden gooien - en nog. Zo mag Joost weten wat onze Wilders in Geertsnaam over de bouw van de moskee bij Ground Zero te melden zal hebben.
Het spreekt vanzelf dat iedereen recht heeft op leven, vrijheid en het nastreven van geluk. In de Verenigde Staten, misschien. Maar niet in Pakistan. Want daar zal het nog jaren duren voordat het land weer is zoals het is geweest. Niet in donker Afrika. Niet in het Midden-Oosten. Niet in... Het zijn mooie woorden. Zeker. Misschien blijft het daar wel bij. Misschien moeten we maar door blijven dromen. Misschien...
Ik laat de woorden van de door mijn vingers schijnbaar willekeurig opgezochte Amerikaanse song 'Better days' nog eens tot me doordringen. "And that's faith and trust and peace while we're alive. And the one poor child who saved this world. And there's ten million more who probably could. If we all just stopped and said a prayer for them." Ik knik glimlachend.
We're all living in America.
Log in om te reageren.
