Er was eens een boekhouder. Ze was al jaren aan het werk in hetzelfde hoekje bij hetzelfde administratiekantoor en ze had al jaren dezelfde soort kantooroutfitjes die horen bij een boekhouder op de debiteurenafdeling, namelijk nette rokken met dito blouse in de degelijke kleur stemmig grijs. Ze verdiende al jaren, afgezien van de inflatiecorrectie, hetzelfde loon. En ze spaarde elke maand precies 11,4% van haar netto maandinkomen.
Ja, sprookjes, iedereen kent ze wel. De personages variëren van dwergen tot heksen, van prinsen tot feeën, van reuzen tot koningen en er is meestal natuurlijk een lieftallige prinses. Een begeerlijke jongedame, die nog de onschuld zelve is. Vaak kleurrijk gekleed met blosjes op de wangen. Ja, die gebroeders Grimm waren toch een stel schalkse mannetjes. Maar altijd ondergaat deze deerne een verandering. En de wereld wordt er beter van. Wat een opluchting!
Dat leek me ook wel goed voor mijn boekhouder, zo’n verandering. Niet helemaal a la Grimm, het is ook meer een modern sprookje. Stel je voor, we noemen haar Grauwe Grietje. Grauwe Grietje en haar zeven ordners. Op een dag was Grauwe Grietje het zat dat ze al jaren hetzelfde werk deed in hetzelfde hoekje bij hetzelfde administratiekantoor. Ze ging naar de Boze Baas en vertelde hem dat ze het zat was. “Baas! Ik neem ontslag!” en gooide haar zeven ordners bij hem op het bureau. Boze Baas was uiteraard een monster die zijn werknemers gevangen had in een web van arbeidsrecht en liet haar niet zomaar gaan. Niet zolang hij haar nodig had tenminste, want het was de tijd van de jaarrekeningen. Over een maand zouden de accountants komen en dan moesten de debiteurenrekeningen in orde zijn en daarna zou ze haar ontslag kunnen nemen.
Maar Grauwe Grietje zei “Toedeloe met je grote mond! De ontslagbrief is al ingeleverd bij Personeelszaken, dus je kan me niks meer maken, en de vakantiedagen die ik nog rijkelijk over had, zijn inmiddels ook al geregeld!” Grauwe Grietje stapte met rechte rug de deur uit en trok hem hard achter haar dicht. Boze Baas was voor het eerst van zijn leven verslagen. Ze ging linea recta naar de bank, haalde al haar spaargeld eraf, huurde een auto en reed relaxed naar de Rivièra. Daar kocht ze frivole kleren, huurde ze een boot, nam zeven lekkere kerels in dienst voor de bediening en ging de zee op. En ze nam het ervan.
Na een jaartje was Grauwe Grietje het wel zat. Ze miste toch het eerlijke werk op de debiteurenafdeling en daarnaast was ze van de schranspartijen ook wel een paar kilo’s aangekomen. Dus ontsloeg ze haar bedienden. Op eentje na. Die ging met haar mee terug naar Groningen (dat schrijf ik alleen maar omdat het zo leuk allitereert met ‘Grietje’, maar ach ja, Noord-Holland had ook gekund). Daar kwam ze erachter dat Boze Baas zijn verdiende loon had gekregen en was vervangen door een gruwelijk leuke nieuwe bazin. Ze kon weer aan het werk onder betere voorwaarden, kocht vervolgens een huisje, ging er wonen met haar huismannetje, en ze leefde nog lang en gelukkig.
En er hoort natuurlijk een moraal bij een sprookje. Die is dat boekhouders ook af en toe even eruit willen en dat vaak ook kunnen omdat ze zo goed met geld om weten te gaan. Ach, was ik maar een boekhouder.
Ja, sprookjes, iedereen kent ze wel. De personages variëren van dwergen tot heksen, van prinsen tot feeën, van reuzen tot koningen en er is meestal natuurlijk een lieftallige prinses. Een begeerlijke jongedame, die nog de onschuld zelve is. Vaak kleurrijk gekleed met blosjes op de wangen. Ja, die gebroeders Grimm waren toch een stel schalkse mannetjes. Maar altijd ondergaat deze deerne een verandering. En de wereld wordt er beter van. Wat een opluchting!
Dat leek me ook wel goed voor mijn boekhouder, zo’n verandering. Niet helemaal a la Grimm, het is ook meer een modern sprookje. Stel je voor, we noemen haar Grauwe Grietje. Grauwe Grietje en haar zeven ordners. Op een dag was Grauwe Grietje het zat dat ze al jaren hetzelfde werk deed in hetzelfde hoekje bij hetzelfde administratiekantoor. Ze ging naar de Boze Baas en vertelde hem dat ze het zat was. “Baas! Ik neem ontslag!” en gooide haar zeven ordners bij hem op het bureau. Boze Baas was uiteraard een monster die zijn werknemers gevangen had in een web van arbeidsrecht en liet haar niet zomaar gaan. Niet zolang hij haar nodig had tenminste, want het was de tijd van de jaarrekeningen. Over een maand zouden de accountants komen en dan moesten de debiteurenrekeningen in orde zijn en daarna zou ze haar ontslag kunnen nemen.
Maar Grauwe Grietje zei “Toedeloe met je grote mond! De ontslagbrief is al ingeleverd bij Personeelszaken, dus je kan me niks meer maken, en de vakantiedagen die ik nog rijkelijk over had, zijn inmiddels ook al geregeld!” Grauwe Grietje stapte met rechte rug de deur uit en trok hem hard achter haar dicht. Boze Baas was voor het eerst van zijn leven verslagen. Ze ging linea recta naar de bank, haalde al haar spaargeld eraf, huurde een auto en reed relaxed naar de Rivièra. Daar kocht ze frivole kleren, huurde ze een boot, nam zeven lekkere kerels in dienst voor de bediening en ging de zee op. En ze nam het ervan.
Na een jaartje was Grauwe Grietje het wel zat. Ze miste toch het eerlijke werk op de debiteurenafdeling en daarnaast was ze van de schranspartijen ook wel een paar kilo’s aangekomen. Dus ontsloeg ze haar bedienden. Op eentje na. Die ging met haar mee terug naar Groningen (dat schrijf ik alleen maar omdat het zo leuk allitereert met ‘Grietje’, maar ach ja, Noord-Holland had ook gekund). Daar kwam ze erachter dat Boze Baas zijn verdiende loon had gekregen en was vervangen door een gruwelijk leuke nieuwe bazin. Ze kon weer aan het werk onder betere voorwaarden, kocht vervolgens een huisje, ging er wonen met haar huismannetje, en ze leefde nog lang en gelukkig.
En er hoort natuurlijk een moraal bij een sprookje. Die is dat boekhouders ook af en toe even eruit willen en dat vaak ook kunnen omdat ze zo goed met geld om weten te gaan. Ach, was ik maar een boekhouder.
Log in om te reageren.
