“Hoi”, zeg ik. Jij vraagt de tijd. Het is kwart voor twaalf. Hallo en tot ziens. Ik kijk je nog even na en ga daarna verder met het bezorgen van pakketten van soms lichtelijk twijfelachtige aard. Of de mensen er altijd blij mee zijn, vraag ik me af. Ik herinner me nog de vrouw die vroeg of ik wat voor haar had meegebracht. Jawel: een brief van de één of andere loterij. Ze verscheurde hem voor mijn ogen. “Oh, dus ik heb geen post.” Kijk, daar doen we het voor.
We komen elkaar met een onregelmatige regelmaat tegen. Soms merkt ze op dat ik vroeg ben (of juist laat) en stiefelt ze verder, zonder op een reactie te wachten. Soms praten we over het weer. Je bent Nederlander of niet. We hebben een paar woorden gewisseld toen de King of Pop afscheid van ons had genomen. Ik kan me niet eens meer herinneren wat we hebben gezegd. Het doet er ook niet toe.
Ik hoop dat je van dat soort momenten ook wel eens meemaakt. Dat je ook van die mooie mensen ontmoet. Want daarvoor zijn we toch op deze wereld. Dat zijn de momenten waarop je van je werk houdt. Gaat houden. Waarvoor je eigenlijk leeft. Toch? Misschien denk jij er wel anders over. Doe je het voor het geld. Om je tijd te doden. Als je werkt, ben je immers van de straat. Eh…
Ons werk is niet meer wat het geweest is. Nu bezorg ik nog knabbels voor carnivoren, vriendelijk doch dringende herinneringen van een bezoek aan tandentrekkers en huiselijke geneesheren, vakbladen voor professionele vakmannen (en – vrouwen) en vluchtige tijdschriften. Maar jij… Kaartjes mogen duizend maal persoonlijker zijn, een mailtje of een virtuele ansicht is veel sneller verstuurd. Guilty as charged. En anders is er nog de telefoon of – last but not least – real life. The times, they are a-changing...
Het zijn wel trouwens wel interessante tijden, met interessante figuren, vind je niet? Neem nou mijn grote vriend Wilders. Een paar jaar geleden amuseerde ik me kostelijk toen hij in Netwerk opmerkte dat hij nog geen antwoord op een vraag had gegeven, toen de journalist tegenover hem een nieuwe wilde stellen. Ik bedoel maar: welke politicus geeft dat nou gewoon eens toe? Goed, ik ben het vaak niet met hem eens. Zo zijn moslims doorgaans toffe peren - op een paar rotte, zure appels na. Daar moet je doorheen bijten.
Dat hij over een maand op die demonstratie bij Ground Zero gewoon gaat zeggen wat-ie wil, is eigenlijk ronduit asociaal. Je maakt je op die manier ook niet bijster geliefd bij de mensen met wie je mogelijkerwijs in de nabije toekomst het politieke schuitje gaat bemannen. En of het van zoveel verantwoordelijkheid getuigt… Toch zou ik het ook wel willen zeggen. Vaker. “Wen er maar vast aan.”
Afijn; genoeg gemijmerd. We gaan maar weer eens aan de slag.
Tot morgen?
We komen elkaar met een onregelmatige regelmaat tegen. Soms merkt ze op dat ik vroeg ben (of juist laat) en stiefelt ze verder, zonder op een reactie te wachten. Soms praten we over het weer. Je bent Nederlander of niet. We hebben een paar woorden gewisseld toen de King of Pop afscheid van ons had genomen. Ik kan me niet eens meer herinneren wat we hebben gezegd. Het doet er ook niet toe.
Ik hoop dat je van dat soort momenten ook wel eens meemaakt. Dat je ook van die mooie mensen ontmoet. Want daarvoor zijn we toch op deze wereld. Dat zijn de momenten waarop je van je werk houdt. Gaat houden. Waarvoor je eigenlijk leeft. Toch? Misschien denk jij er wel anders over. Doe je het voor het geld. Om je tijd te doden. Als je werkt, ben je immers van de straat. Eh…
Ons werk is niet meer wat het geweest is. Nu bezorg ik nog knabbels voor carnivoren, vriendelijk doch dringende herinneringen van een bezoek aan tandentrekkers en huiselijke geneesheren, vakbladen voor professionele vakmannen (en – vrouwen) en vluchtige tijdschriften. Maar jij… Kaartjes mogen duizend maal persoonlijker zijn, een mailtje of een virtuele ansicht is veel sneller verstuurd. Guilty as charged. En anders is er nog de telefoon of – last but not least – real life. The times, they are a-changing...
Het zijn wel trouwens wel interessante tijden, met interessante figuren, vind je niet? Neem nou mijn grote vriend Wilders. Een paar jaar geleden amuseerde ik me kostelijk toen hij in Netwerk opmerkte dat hij nog geen antwoord op een vraag had gegeven, toen de journalist tegenover hem een nieuwe wilde stellen. Ik bedoel maar: welke politicus geeft dat nou gewoon eens toe? Goed, ik ben het vaak niet met hem eens. Zo zijn moslims doorgaans toffe peren - op een paar rotte, zure appels na. Daar moet je doorheen bijten.
Dat hij over een maand op die demonstratie bij Ground Zero gewoon gaat zeggen wat-ie wil, is eigenlijk ronduit asociaal. Je maakt je op die manier ook niet bijster geliefd bij de mensen met wie je mogelijkerwijs in de nabije toekomst het politieke schuitje gaat bemannen. En of het van zoveel verantwoordelijkheid getuigt… Toch zou ik het ook wel willen zeggen. Vaker. “Wen er maar vast aan.”
Afijn; genoeg gemijmerd. We gaan maar weer eens aan de slag.
Tot morgen?
Log in om te reageren.
