En toen was ik weer thuis. Na een vakantie in Frankrijk in een tentje gaat er niks boven m’n eigen bed en m’n eigen huis. Geen snurkende buren meer maar je eigen kamer. Geen supervieze hurk-wc’s meer of ijskoude douches, maar je eigen badkamer. En in plaats van overal uitgedroogd geel gras is alles schitterend groen.
Ook het natuurgebied vlakbij m’n ouderlijk huis is zo groen! Daarom bied ik aan Rakker, onze hond, uit te laten en loop met hem daar naar toe. Er zijn wat wattige wolkjes aan de lucht, maar het is gelukkig niet koud. De hond en ik lopen langs een weiland vol koeien -die loeien naar Rakker maar Rakker trekt zich niks van de dames Koe aan- en langs een laan vol eiken. Bij de laatste eik voel ik opeens –spletsj- een druppel. Boven me hangt een gemeen uitziende donkere wolk. En hij heeft ook nog zijn hele familie meegenomen! “Die drijft wel over,” denk ik. “Tijdens een wandeling moet je mindful doen en je niet haasten. ’t Is zelfs beter om helemaal nooit te haasten, want anders haast je je leven voorbij.”
Maar net als ik twee stappen verder heb gedaan….begint het te stortregenen! De zondvloed is er niks bij. “Waar is Noach als je hem nodig hebt?”, denk ik, terwijl ik me onder een piepklein berkje verschuil. Maar die beschut nog minder dan een gatenkaasparaplu...Hellup, er zit niks anders op dan naar huis te gaan! Volgens Mythbusters raak je minder doorweekt als je rent dan als je loopt, maar ik weet zeker dat ik dan zou uitglijden en met mijn hoofd in de modder zou belanden. Dus snelwandel ik maar. Dat ziet er niet uit, maar met dit weer is er toch geen hond buiten, behalve die van ons dan. Die kijkt me om de minuut heel droevig aan, terwijl zijn vachtje steeds doorweekter wordt….Al na drie minuten zeggen m’n schoenen bij elke stap “zompzomp”, is mijn haar veranderd in een waterval, en hebben m’n ogen ruitenwissers nodig. Want de allerslechtste gewoonte van regen is dat het in je ogen stroomt. Rakker en ik passeren twee Shetland-pony’s, die lachen deze twee verzopen katjes luid hinnikend uit.
Na 25 minuten door de stromende regen te hebben gelopen ben ik eindelijk thuis. Terwijl ik onder de warme douche sta denk ik: “No offense to Rakker, maar op de camping was het niet zulk hondenweer! Daar schijnt nu de zon. Ik wil terug naar Frankrijk!”
Ook het natuurgebied vlakbij m’n ouderlijk huis is zo groen! Daarom bied ik aan Rakker, onze hond, uit te laten en loop met hem daar naar toe. Er zijn wat wattige wolkjes aan de lucht, maar het is gelukkig niet koud. De hond en ik lopen langs een weiland vol koeien -die loeien naar Rakker maar Rakker trekt zich niks van de dames Koe aan- en langs een laan vol eiken. Bij de laatste eik voel ik opeens –spletsj- een druppel. Boven me hangt een gemeen uitziende donkere wolk. En hij heeft ook nog zijn hele familie meegenomen! “Die drijft wel over,” denk ik. “Tijdens een wandeling moet je mindful doen en je niet haasten. ’t Is zelfs beter om helemaal nooit te haasten, want anders haast je je leven voorbij.”
Maar net als ik twee stappen verder heb gedaan….begint het te stortregenen! De zondvloed is er niks bij. “Waar is Noach als je hem nodig hebt?”, denk ik, terwijl ik me onder een piepklein berkje verschuil. Maar die beschut nog minder dan een gatenkaasparaplu...Hellup, er zit niks anders op dan naar huis te gaan! Volgens Mythbusters raak je minder doorweekt als je rent dan als je loopt, maar ik weet zeker dat ik dan zou uitglijden en met mijn hoofd in de modder zou belanden. Dus snelwandel ik maar. Dat ziet er niet uit, maar met dit weer is er toch geen hond buiten, behalve die van ons dan. Die kijkt me om de minuut heel droevig aan, terwijl zijn vachtje steeds doorweekter wordt….Al na drie minuten zeggen m’n schoenen bij elke stap “zompzomp”, is mijn haar veranderd in een waterval, en hebben m’n ogen ruitenwissers nodig. Want de allerslechtste gewoonte van regen is dat het in je ogen stroomt. Rakker en ik passeren twee Shetland-pony’s, die lachen deze twee verzopen katjes luid hinnikend uit.
Na 25 minuten door de stromende regen te hebben gelopen ben ik eindelijk thuis. Terwijl ik onder de warme douche sta denk ik: “No offense to Rakker, maar op de camping was het niet zulk hondenweer! Daar schijnt nu de zon. Ik wil terug naar Frankrijk!”
Log in om te reageren.
