"En dit is dan jouw paard voor vandaag. Zeg maar hoi tegen Igor!" We staan stil bij een stal met een monsterlijk groot beest erin. Om zijn bek hangt schuim, zijn poten zijn extreem behaard en hij is agressief op stro aan het kauwen. Geweldig. Ik kijk om me heen en zie een lief, wit paardje staan.
"Kan ik die niet nemen?" Maar nee, Igor is al voor me gezadeld. Vooruit dan maar. Ik doe mijn best en klop vriendelijk een beetje op de bezwete paardenrug, waardoor Igor gelijk dreigend zijn tanden laat zien en zijn ogen laat rollen. Ah. Dit wordt een interessante eerste paardrijles.
Toch valt het best wel mee. Na het drama van op een paard klimmen (zo’n beest is hoog!) gaat het daadwerkelijke rijden eigenlijk verbazend goed. Igor loopt in een sukkelgangetje achter de andere paarden aan en ik hobbel rustig mee op zijn rug. Af en toe klop ik liefkozend op de nek van het paard, fluister aanmoedigend in zijn oren, maak gekke klikgeluidjes met mijn tong en ruk een beetje aan de bundel teugels in mijn hand. Igor reageert nergens op, maar dat kan de pret niet drukken. Ik zit op een paard! Zie je wel, paardrijden is precies iets voor mij. Dacht ik al wel. Ik heb altijd al wel geweten dat er een Indiana Jones-achtig type in mij schuilde...
Het gaat allemaal mis vanaf het moment dat de paarden moeten rennen. Als zo'n beest rent, gaat het echt hard. Bovendien doet het verschrikkelijk veel pijn. Wat vinden mensen hier in vredesnaam zo leuk aan?! Igor rent zijn rondjes door de bak en ik stuiter mee, hotsend en klotsend op het zadel. Het enige wat ik voel is brandende pijn en blinde paniek. Bovendien, ik val er bijna af. Hoort dit zo? De redding komt van de docent, die – zo te horen ook in paniek - schreeuwt: "Meisje op Igor! PAK DE TEUGELS VAST!" Ah! De teugels ja. Met een zweterig klauwtje laat ik het zadel los en grabbel naar de teugels.
Ik trek eraan, en wonderbaarlijk genoeg luistert Igor gelijk. Ik laat hem stoppen, en klim onmiddellijk van dat paard af. Wat een verschrikking.
Helaas hoort bij paardrijles ook de verzorging. Een vriendelijk meisje van de manege doet me voor hoe ik het paard moet schoonmaken. Eerst moet het bit eruit, wat je doet door je duim in de mond van het paard te stoppen zodat hij het bit eruit spuugt. Dat lijkt mij echter ietwat riskant, gezien de relatie tussen het paard en mij, dus prik ik hem net zo lang in zijn wang tot hij zijn mond opendoet. Dat weigert Igor. Het zou op een enorme rel kunnen zijn uitgelopen, ware het niet dat het meisje me vriendelijk maar beslist bij Igor vandaan trekt en zelf aan de gang gaat.
Ik vrees dat ze me niet bepaald met open armen zullen verwelkomen bij mijn tweede paardrijles. Maar ergens vermoed ik dat er niet eens een tweede les komt. Ik blijk minder Indiana Jones dan gedacht. Jammer.
"Kan ik die niet nemen?" Maar nee, Igor is al voor me gezadeld. Vooruit dan maar. Ik doe mijn best en klop vriendelijk een beetje op de bezwete paardenrug, waardoor Igor gelijk dreigend zijn tanden laat zien en zijn ogen laat rollen. Ah. Dit wordt een interessante eerste paardrijles.
Toch valt het best wel mee. Na het drama van op een paard klimmen (zo’n beest is hoog!) gaat het daadwerkelijke rijden eigenlijk verbazend goed. Igor loopt in een sukkelgangetje achter de andere paarden aan en ik hobbel rustig mee op zijn rug. Af en toe klop ik liefkozend op de nek van het paard, fluister aanmoedigend in zijn oren, maak gekke klikgeluidjes met mijn tong en ruk een beetje aan de bundel teugels in mijn hand. Igor reageert nergens op, maar dat kan de pret niet drukken. Ik zit op een paard! Zie je wel, paardrijden is precies iets voor mij. Dacht ik al wel. Ik heb altijd al wel geweten dat er een Indiana Jones-achtig type in mij schuilde...
Het gaat allemaal mis vanaf het moment dat de paarden moeten rennen. Als zo'n beest rent, gaat het echt hard. Bovendien doet het verschrikkelijk veel pijn. Wat vinden mensen hier in vredesnaam zo leuk aan?! Igor rent zijn rondjes door de bak en ik stuiter mee, hotsend en klotsend op het zadel. Het enige wat ik voel is brandende pijn en blinde paniek. Bovendien, ik val er bijna af. Hoort dit zo? De redding komt van de docent, die – zo te horen ook in paniek - schreeuwt: "Meisje op Igor! PAK DE TEUGELS VAST!" Ah! De teugels ja. Met een zweterig klauwtje laat ik het zadel los en grabbel naar de teugels.
Ik trek eraan, en wonderbaarlijk genoeg luistert Igor gelijk. Ik laat hem stoppen, en klim onmiddellijk van dat paard af. Wat een verschrikking.
Helaas hoort bij paardrijles ook de verzorging. Een vriendelijk meisje van de manege doet me voor hoe ik het paard moet schoonmaken. Eerst moet het bit eruit, wat je doet door je duim in de mond van het paard te stoppen zodat hij het bit eruit spuugt. Dat lijkt mij echter ietwat riskant, gezien de relatie tussen het paard en mij, dus prik ik hem net zo lang in zijn wang tot hij zijn mond opendoet. Dat weigert Igor. Het zou op een enorme rel kunnen zijn uitgelopen, ware het niet dat het meisje me vriendelijk maar beslist bij Igor vandaan trekt en zelf aan de gang gaat.
Ik vrees dat ze me niet bepaald met open armen zullen verwelkomen bij mijn tweede paardrijles. Maar ergens vermoed ik dat er niet eens een tweede les komt. Ik blijk minder Indiana Jones dan gedacht. Jammer.
Log in om te reageren.
