Soms vraag je jezelf weleens af: gaat het wel goed met mij? Na een domme actie op het werk, een avondje met teveel alcohol in de kroeg of een woedeuitbarsting tegen je familie of vrienden. Waar ben je nou eigenlijk mee bezig?
Zelf blijf ik me de laatste tijd verbazen over mijn spontaan sentimentele acties. Iets wat je van labiele mensen met een drugsverslaving zou verwachten. Voor mij zijn woorden als "ik hou van jou" en "bedankt voor wie je bent" normaal gesproken om de rillingen van te krijgen. Tegenwoordig is het niets anders dan een eruptie van mijn borrelende binnenste.
Het is echter wel een vervelende eigenschap. Ten eerste denkt de buitenwereld: gaat het wel helemaal goed met de jongen? En mijn woorden zijn slechts gericht aan de goede verstaander. En die is ver te zoeken. Mijn beleving bij de woorden is toch anders dan die van de ontvanger. Het doet mij dan ook besluiten de sentimentele woordenbrij voor mezelf te houden. In een conceptmailtje bijvoorbeeld.
Zo schreef ik laatst een geweldig mooie brief aan één van mijn beste vrienden, die een dag daarvoor getrouwd was. Over onze jeugd samen, over de prettige sfeer die er altijd bij zijn ouders thuis hing en de positieve ontwikkeling die hij in zijn leven heeft doorgemaakt. En natuurlijk om hem nogmaals te feliciteren met zijn vrouw, die vanzelfsprekend de mooiste is die er bestaat.
Het is allemaal op papier gekomen. Maar niet verder dan dat. Bij hem blijf ik bekend staan als de lolbroek, de man met een mening, de zelfverzekerde alleskunner en de goede voetballer. Dat valt allemaal wel mee. Het liefst zou ik de sentimentele vriend zijn met het hart op de goede plek. Het bleef bij een conceptmail.
Zelf blijf ik me de laatste tijd verbazen over mijn spontaan sentimentele acties. Iets wat je van labiele mensen met een drugsverslaving zou verwachten. Voor mij zijn woorden als "ik hou van jou" en "bedankt voor wie je bent" normaal gesproken om de rillingen van te krijgen. Tegenwoordig is het niets anders dan een eruptie van mijn borrelende binnenste.
Het is echter wel een vervelende eigenschap. Ten eerste denkt de buitenwereld: gaat het wel helemaal goed met de jongen? En mijn woorden zijn slechts gericht aan de goede verstaander. En die is ver te zoeken. Mijn beleving bij de woorden is toch anders dan die van de ontvanger. Het doet mij dan ook besluiten de sentimentele woordenbrij voor mezelf te houden. In een conceptmailtje bijvoorbeeld.
Zo schreef ik laatst een geweldig mooie brief aan één van mijn beste vrienden, die een dag daarvoor getrouwd was. Over onze jeugd samen, over de prettige sfeer die er altijd bij zijn ouders thuis hing en de positieve ontwikkeling die hij in zijn leven heeft doorgemaakt. En natuurlijk om hem nogmaals te feliciteren met zijn vrouw, die vanzelfsprekend de mooiste is die er bestaat.
Het is allemaal op papier gekomen. Maar niet verder dan dat. Bij hem blijf ik bekend staan als de lolbroek, de man met een mening, de zelfverzekerde alleskunner en de goede voetballer. Dat valt allemaal wel mee. Het liefst zou ik de sentimentele vriend zijn met het hart op de goede plek. Het bleef bij een conceptmail.
Log in om te reageren.
