En dan staat er opeens een eland in de supermarkt van Kongsvinger (Zuid-Noorwegen). Hij heeft eerst rondgekeken bij ‘t cafetaria en de bloemenwinkel, en heeft daar alle bloemen opgegeten. Nu is het grote dier over het toegangspoortje gesprongen en wandelt langs de sterke drank en het wc-papier. Iedereen in de supermarkt kijkt elkaar stomverbaasd aan. Wat doet een eland hier?
“Het is een elandpuber, een hangjongere!”, roept professor Djur, die in de rij bij de kassa staat. “Hij is aan het rebelleren. Want elandmoeders sturen hun kalveren weg als ze één jaar oud zijn. En natuurlijk die elandpubers, die weten niet wat ze doen moeten en gaan dus naar de grote stad! Dat wil deze eland zeggen!”
Mevrouw Søt loopt weg bij het vriesvak met ijsjes en slaat de professor met haar boodschappenmandje op het hoofd. “Wat een onzin,” zegt ze stellig. “De eland wil vragen om meer natuurbescherming! Hij wil dat er in Noorwegen en Zweden niet meer op elanden wordt gejaagd! Maar aan de andere kant wil hij zeggen dat omdat er meer beren en wolven zijn, de natuur zich herstelt en dat hij daar heeeeeeel blij mee is.”
“Welnee!”, protesteert meneer Bonde, een schapenboer die bij het hondenvoer staat. “Jij bent echt een stadsmens! Die elandenjacht is nodig om de elandenstand op peil te houden en er zitten allerlei strenge regels aan. En heb jij schapen gehad die werden opgegeten door een wolf? Een paar weken terug liep er nog een wolf door de straten van Lillehammer! Dat wil deze eland zeggen!”
Erik de Eland staart verbaasd naar de ruziënde mensen. Dan schraapt hij zijn keel. “Ehm”, zegt hij met zijn schorre puberstem, “wat ik eigenlijk wilde zeggen was… het is zo warm en ik wil graag een lekker koud biertje…”
(n.a.v. een artikel in de TC Tubantia van Windy Kester)
“Het is een elandpuber, een hangjongere!”, roept professor Djur, die in de rij bij de kassa staat. “Hij is aan het rebelleren. Want elandmoeders sturen hun kalveren weg als ze één jaar oud zijn. En natuurlijk die elandpubers, die weten niet wat ze doen moeten en gaan dus naar de grote stad! Dat wil deze eland zeggen!”
Mevrouw Søt loopt weg bij het vriesvak met ijsjes en slaat de professor met haar boodschappenmandje op het hoofd. “Wat een onzin,” zegt ze stellig. “De eland wil vragen om meer natuurbescherming! Hij wil dat er in Noorwegen en Zweden niet meer op elanden wordt gejaagd! Maar aan de andere kant wil hij zeggen dat omdat er meer beren en wolven zijn, de natuur zich herstelt en dat hij daar heeeeeeel blij mee is.”
“Welnee!”, protesteert meneer Bonde, een schapenboer die bij het hondenvoer staat. “Jij bent echt een stadsmens! Die elandenjacht is nodig om de elandenstand op peil te houden en er zitten allerlei strenge regels aan. En heb jij schapen gehad die werden opgegeten door een wolf? Een paar weken terug liep er nog een wolf door de straten van Lillehammer! Dat wil deze eland zeggen!”
Erik de Eland staart verbaasd naar de ruziënde mensen. Dan schraapt hij zijn keel. “Ehm”, zegt hij met zijn schorre puberstem, “wat ik eigenlijk wilde zeggen was… het is zo warm en ik wil graag een lekker koud biertje…”
(n.a.v. een artikel in de TC Tubantia van Windy Kester)
Log in om te reageren.
