Soms ben ik bang dat ik mee ga in de gekte. Dat de hype geen hype meer is, maar mijn projectie van de werkelijkheid. Dat al mijn normen en waarden -als ik die al bezit- worden weggevaagd. Dat ik ook van mening ben dat alle Marokkanen slecht zijn.
Soms ben ik bang dat ik vind dat al dat slecht geschoren tuig met baseballpetjes de slechtheid in zich hebben wonen, dat de duivel zelf in hun ogen huist. Ik ben enorm angstig dat de grote blonde beveiligde leider mij met zijn prietpraat aan het overtuigen is. Dat hij intussen onder mijn huid gekropen is en mijn bloed injecteert met verhalen over invasies uit Marokko, die zelfs de Marokkaanse buurtvaders niet meer kunnen stoppen.
Soms krijg ik visoenen dat er straks door mijn buurt en wijk geen bussen meer rijden. Dat de metro niet meer in de buurt van mijn woning stopt. Dit omdat een meisje bij mij in de straat is besneden en één van die vroegtijdige schoolverlaters het met zijn telefoontje heeft gefilmd. De beelden zullen via Al Jazeera de wereld over gaan. Het meisje huilt. Om haar heen staat het tuig van de straat, hun petjes diep over hun ogen. Het laatste camerashot wordt ingezet en je ziet nog net de droeve grimassen van het meisjes verdwijnen onder een net aangepaste burka.
Als ik dan maal en maal ben ik soms bang dat ik zelf een oorlog tegen die gasten begin. Dat ik op pad ga, op pad met een mes, vork of bijbel tussen mijn tanden. De oorlog verklaar aan alles wat Marokkaans lijkt.
Eergisteren gaf ik dat stelletje vervelende straatfiguren nog de schuld van de kredietcrisis. Het kan ook niet anders dacht ik toen, met die valsmunterij en die eeuwige uitkering.
Eergisteren dacht ik dat. Het is nu rustig in mijn hoofd wat de vreemdelingen betreft. Sinds twee dagen weet ik dat er mogelijk een dierenomroep komt genaamd Piep! met Tik Tak voor dieren. Mijn gedachten vullen zich de laatste twee dagen met kinderboerderijbeesten. In elk varken zie ik een mishandelde varken. In elke kip zie ik een getraumatiseerde kip. Ook zie ik geiten, geiten die zijn verkracht. Dan denk ik heel even terug aan wat er eerder in mijn hoofd zat, maar dat is maar even. Drie, vier seconden. Want dan vult Marianne Louise Thieme mijn hoofd.
Haar mooie ogen worden spleetjes. Ze kijkt geniepig. Haar mooie mond wordt een bek met scherpe tanden. De speekseldraden vormen een web tussen haar grote kiezen en haarscherpe voortanden. Dan snuift ze. Haar neusharen gaan heen en weer. Klaar om mij te verslinden.
Soms ben ik bang dat ik vind dat al dat slecht geschoren tuig met baseballpetjes de slechtheid in zich hebben wonen, dat de duivel zelf in hun ogen huist. Ik ben enorm angstig dat de grote blonde beveiligde leider mij met zijn prietpraat aan het overtuigen is. Dat hij intussen onder mijn huid gekropen is en mijn bloed injecteert met verhalen over invasies uit Marokko, die zelfs de Marokkaanse buurtvaders niet meer kunnen stoppen.
Soms krijg ik visoenen dat er straks door mijn buurt en wijk geen bussen meer rijden. Dat de metro niet meer in de buurt van mijn woning stopt. Dit omdat een meisje bij mij in de straat is besneden en één van die vroegtijdige schoolverlaters het met zijn telefoontje heeft gefilmd. De beelden zullen via Al Jazeera de wereld over gaan. Het meisje huilt. Om haar heen staat het tuig van de straat, hun petjes diep over hun ogen. Het laatste camerashot wordt ingezet en je ziet nog net de droeve grimassen van het meisjes verdwijnen onder een net aangepaste burka.
Als ik dan maal en maal ben ik soms bang dat ik zelf een oorlog tegen die gasten begin. Dat ik op pad ga, op pad met een mes, vork of bijbel tussen mijn tanden. De oorlog verklaar aan alles wat Marokkaans lijkt.
Eergisteren gaf ik dat stelletje vervelende straatfiguren nog de schuld van de kredietcrisis. Het kan ook niet anders dacht ik toen, met die valsmunterij en die eeuwige uitkering.
Eergisteren dacht ik dat. Het is nu rustig in mijn hoofd wat de vreemdelingen betreft. Sinds twee dagen weet ik dat er mogelijk een dierenomroep komt genaamd Piep! met Tik Tak voor dieren. Mijn gedachten vullen zich de laatste twee dagen met kinderboerderijbeesten. In elk varken zie ik een mishandelde varken. In elke kip zie ik een getraumatiseerde kip. Ook zie ik geiten, geiten die zijn verkracht. Dan denk ik heel even terug aan wat er eerder in mijn hoofd zat, maar dat is maar even. Drie, vier seconden. Want dan vult Marianne Louise Thieme mijn hoofd.
Haar mooie ogen worden spleetjes. Ze kijkt geniepig. Haar mooie mond wordt een bek met scherpe tanden. De speekseldraden vormen een web tussen haar grote kiezen en haarscherpe voortanden. Dan snuift ze. Haar neusharen gaan heen en weer. Klaar om mij te verslinden.
Log in om te reageren.
