De korrelige beelden laten feestende mensen zien. Sommige mensen kijken wat onwennig in de camera of ontwijken het ding. Is dat feest alweer 24 jaar geleden? De video ratelt door en ik ben getuige van het eerste wijkfeest in ons dorp.
Het is april 1984. De polonaise wordt nog eens ingezet en de camera filmt de lange tafels. Mijn vader kijkt de camera in. Door middel van een close-up komt hij dichterbij. Lachend vraagt mijn vader aan degene die de camera hanteert of hij er zo bij komt zitten. Rechts in beeld duikt een klein jongetje op en legt zijn armen om de schouders van mijn vader. Dat ben ik.
Met het enthousiasme dat alleen een kind kan hebben, begin ik in de camera te praten en mijn vader doet vrolijk mee. Er volgen aaneenplakte beelden. Slecht gemonteerd en zonder overgang. In 1984 was er nog geen Windows Moviemaker. Ik volg met mijn ogen de beelden van mij en mijn vader. We hebben er zichtbaar plezier in. Niet wetend dat mijn vader er een jaar later niet meer zou zijn, leven we het heden. Het feest dat is gefilmd, is nu een feest van herkenning. De scènes volgen elkaar razendsnel op.
Mijn adem stokt als ik mijn vader als voorzitter van de wijkcommissie zijn toespraak zie houden. Duidelijk articulerend, rustig en met humor opent hij het wijkfeest. Met rustige gebaren zet hij zijn verhaal kracht bij. Als na de toespraak het publiek applaudiseert en mijn vader van het podium afloopt, ren ik naar hem toe. Hij gaat door zijn knieën om me op te vangen.
Na nog wat scènes laat de video alleen nog sneeuw zien. Ik haal de videoband uit de video en besef dat ik zoveel van mijn vader heb geleerd. En dat ik zoveel op mijn vader lijk. In de loop der jaren bleek wel dat ik dezelfde interesses, dezelfde denkwijze en dezelfde manier van leven had. Maar nu ik de beelden zie, lijkt het alsof ik mezelf zie. Elke beweging, de manier van praten, zijn hele houding. In beeld en geluid ben ik mijn vader geworden.
En dat besef ik nu. Door momentopnames. Door momenten vastgelegd op tape. Momenten met mijn vader die ik tot op de dag van vandaag koester. Als je het meemaakt, gaat het langs je heen en besef je eigenlijk niet hoe waardevol dat moment is. Een schilder wiens werk pas wordt gewaardeerd als hij niet meer leeft. Een zanger of zangeres die te laat waardering krijgt en postuum veel meer verkoopt dan bij leven. Zo zou je herinneringen kunnen omschrijven. Het verleden is altijd beter dan het heden en daar kom je in de toekomst pas achter.
Het is april 1984. De polonaise wordt nog eens ingezet en de camera filmt de lange tafels. Mijn vader kijkt de camera in. Door middel van een close-up komt hij dichterbij. Lachend vraagt mijn vader aan degene die de camera hanteert of hij er zo bij komt zitten. Rechts in beeld duikt een klein jongetje op en legt zijn armen om de schouders van mijn vader. Dat ben ik.
Met het enthousiasme dat alleen een kind kan hebben, begin ik in de camera te praten en mijn vader doet vrolijk mee. Er volgen aaneenplakte beelden. Slecht gemonteerd en zonder overgang. In 1984 was er nog geen Windows Moviemaker. Ik volg met mijn ogen de beelden van mij en mijn vader. We hebben er zichtbaar plezier in. Niet wetend dat mijn vader er een jaar later niet meer zou zijn, leven we het heden. Het feest dat is gefilmd, is nu een feest van herkenning. De scènes volgen elkaar razendsnel op.
Mijn adem stokt als ik mijn vader als voorzitter van de wijkcommissie zijn toespraak zie houden. Duidelijk articulerend, rustig en met humor opent hij het wijkfeest. Met rustige gebaren zet hij zijn verhaal kracht bij. Als na de toespraak het publiek applaudiseert en mijn vader van het podium afloopt, ren ik naar hem toe. Hij gaat door zijn knieën om me op te vangen.
Na nog wat scènes laat de video alleen nog sneeuw zien. Ik haal de videoband uit de video en besef dat ik zoveel van mijn vader heb geleerd. En dat ik zoveel op mijn vader lijk. In de loop der jaren bleek wel dat ik dezelfde interesses, dezelfde denkwijze en dezelfde manier van leven had. Maar nu ik de beelden zie, lijkt het alsof ik mezelf zie. Elke beweging, de manier van praten, zijn hele houding. In beeld en geluid ben ik mijn vader geworden.
En dat besef ik nu. Door momentopnames. Door momenten vastgelegd op tape. Momenten met mijn vader die ik tot op de dag van vandaag koester. Als je het meemaakt, gaat het langs je heen en besef je eigenlijk niet hoe waardevol dat moment is. Een schilder wiens werk pas wordt gewaardeerd als hij niet meer leeft. Een zanger of zangeres die te laat waardering krijgt en postuum veel meer verkoopt dan bij leven. Zo zou je herinneringen kunnen omschrijven. Het verleden is altijd beter dan het heden en daar kom je in de toekomst pas achter.
Log in om te reageren.
