Het is weer heerlijk warm op Balkonië. Altijd mijn favoriete drankje bij de hand (koffie) en niemand die me wezenloos aanstaart dat ik dat durf te drinken in die warmte. De zon schijnt, maar ik zit gelukkig niet in de volle zon te verbranden en de vogeltjes fluiten (nog). Blijkbaar moet het wel héél heet zijn willen ze als warme broodjes uit de bomen vallen. Ik zit op mijn hangstoel en niemand die me lastig valt. Balkonië is fan-tas-tisch!
Heerlijk gewoon!
Toch zit er een luchtje aan. Letterlijk. Het ziet er naar uit dat een zeker iemand vuilniszakken heeft laten staan. Dat is niet zo lekker, vooral niet in de hitte. Ik zie gaatjes waar een muis heeft geknaagd, maar gelukkig zie ik hem er nog niet uit kruipen. Ook dat kleine krioelende witte gespuis dat in sommige landen gretig wordt verorberd (al dan niet gefrituurd) zie ik nog niet, want dan ga ik écht gillen! Ik vind ze namelijk geen lekkere dingen.
Het valt me ook op dat de groenvoorziening niet up to date is. Dat verwacht je toch wel anders in een vakantieressort hè?! De viooltjes zijn ‘op’ ; met de heide is het erbarmelijk gesteld en de petunia’s hangen niet alleen omdat het hangplanten zijn.
De mensen, die ik overigens niet zie, zijn ook niet al te sociaal. Zo ben ik getuige van een luide woordenwisseling en is er tegenover waar ik me in mijn stoel heb genesteld een waar privéconcert bezig. Nee, niet Anouk, die mocht haar werk doen voor Mojo Concerts. En die zingt niet zo kwelerig als deze singer/songwriter. Dat gekweel begint me al na één nummer stierlijk te vervelen, maar ze weet van geen ophouden.
Het is trouwens ook geen privéconcert, het is gewoon een CD op repeat. Van Natalie Imbruglia. Dus wil ik opstaan en schreeuwen: “Jò-hoyce!* Zet die pokkeherrie zachter! Ik kan de vogeltjes niet meer horen!” Maar dan bedenk ik me: ze draait in ieder geval niet meer haar complete collectie Mariah Carey. Stel je voor, warmte én Mariah Carey, dan duurt het niet lang voordat al die mussen van de daken denderen...
Ook wordt er af en toe flink geblowd. Echt fris is dat niet, en helemaal niet in die warmte. Ik val bijna om van de flauwte en dat in een hangstoel. Dan nog liever die lucht van zwartgeblakerde stukjes vlees.
Gelukkig zit je nooit opgesloten op Balkonië. Er is altijd een weg terug. En dus doe ik wat al veel eerder had moeten doen. Daahaag achterburen! Ik ga naar Parkistan.
* ze heet eigenlijk Jocelyn, maar ja, ik kan het niet maken hè, haar naam in een column
Heerlijk gewoon!
Toch zit er een luchtje aan. Letterlijk. Het ziet er naar uit dat een zeker iemand vuilniszakken heeft laten staan. Dat is niet zo lekker, vooral niet in de hitte. Ik zie gaatjes waar een muis heeft geknaagd, maar gelukkig zie ik hem er nog niet uit kruipen. Ook dat kleine krioelende witte gespuis dat in sommige landen gretig wordt verorberd (al dan niet gefrituurd) zie ik nog niet, want dan ga ik écht gillen! Ik vind ze namelijk geen lekkere dingen.
Het valt me ook op dat de groenvoorziening niet up to date is. Dat verwacht je toch wel anders in een vakantieressort hè?! De viooltjes zijn ‘op’ ; met de heide is het erbarmelijk gesteld en de petunia’s hangen niet alleen omdat het hangplanten zijn.
De mensen, die ik overigens niet zie, zijn ook niet al te sociaal. Zo ben ik getuige van een luide woordenwisseling en is er tegenover waar ik me in mijn stoel heb genesteld een waar privéconcert bezig. Nee, niet Anouk, die mocht haar werk doen voor Mojo Concerts. En die zingt niet zo kwelerig als deze singer/songwriter. Dat gekweel begint me al na één nummer stierlijk te vervelen, maar ze weet van geen ophouden.
Het is trouwens ook geen privéconcert, het is gewoon een CD op repeat. Van Natalie Imbruglia. Dus wil ik opstaan en schreeuwen: “Jò-hoyce!* Zet die pokkeherrie zachter! Ik kan de vogeltjes niet meer horen!” Maar dan bedenk ik me: ze draait in ieder geval niet meer haar complete collectie Mariah Carey. Stel je voor, warmte én Mariah Carey, dan duurt het niet lang voordat al die mussen van de daken denderen...
Ook wordt er af en toe flink geblowd. Echt fris is dat niet, en helemaal niet in die warmte. Ik val bijna om van de flauwte en dat in een hangstoel. Dan nog liever die lucht van zwartgeblakerde stukjes vlees.
Gelukkig zit je nooit opgesloten op Balkonië. Er is altijd een weg terug. En dus doe ik wat al veel eerder had moeten doen. Daahaag achterburen! Ik ga naar Parkistan.
* ze heet eigenlijk Jocelyn, maar ja, ik kan het niet maken hè, haar naam in een column
Log in om te reageren.
