Nietsvermoedend sloeg ik af, reed m’n straat in en finishte bijna voor de tweede keer die avond. Over de weg was een roodwit lint gespannen. De fietser voor mij glipte er gewoon onderdoor. Ik deed hetzelfde. Er stond niemand bij het lint om uit te leggen wat er aan de hand was, dus zo ernstig kon het dan toch niet zijn. Nog een klein stukje fietsen en ik was thuis.
Een paar meter achter het lint, tegenover mijn huis, stond een groepje buurtbewoners. Althans, ik herkende er een paar. Toch leuk om te weten dat al die andere mensen blijkbaar ook bij mij om de hoek wonen. Ze keken collectief rechts omhoog, naar het huis aan de overkant van de kruising. Achter hen was nog een roodwit lint gespannen. En daarachter stond de complete hulpdienst van het stadsdeel, leek het wel.
Er stonden politieauto’s, een politiebusje, een brandweerwagen met hoogwerker, een brandweerbusje en een ambulance. Allen met bijbehorend personeel. In de hoogwerker stonden een brandweerman en –vrouw met een verrekijker naar het huis rechts aan de overkant van de kruising te kijken. Hier was toch wel iets aan de hand. Ik besloot m’n buurmensen maar eens te vragen wat er gebeurd was.
Een buurman vertelde dat de buurvrouw in het huis aan de overkant van de kruising kort daarvoor de hele buurt bij elkaar had staan gillen. Dat schijnt ze wel vaker te doen. Omdat het gillen deze keer nogal lang duurde had een andere buurtbewoner alarm geslagen. Daarop was de karavaan van reddingswerkers gearriveerd. De buurvrouw had ondertussen alle ramen van haar woning wagenwijd open gezet, was een stukje teruggelopen haar huis in en had vervolgens een aanloopje genomen om te springen. Op het moment dat ze haar huis via het raam wilde verlaten, had ze opeens de hulptroepen beneden op straat gezien. Volgens een buurjongetje had ze van schrik haar hand voor haar mond geslagen en was ze voor het raam blijven staan. Toen was ze weer in haar huis verdwenen. Daarna had niemand haar meer gezien.
'Die heeft de achteruitgang genomen’, grapte de buurman. Ik hoopte dat de hulpdienst inmiddels met een vangnet de achtertuin had weten te bereiken. In ieder geval leken er op dat moment geen ernstige dingen te gebeuren. Een politieagente vroeg of ze ons mocht verzoeken onze huizen weer in te gaan of anders de straat te verlaten. Dat mocht. De overbuurvrouw bood vervolgens iedereen aan om, tegen een kleine vergoeding, vanaf haar derde etage verder te kijken. Haar huis had ten slotte het beste uitzicht. Ze kon ook nog wel een kopje koffie schenken.
Ik besloot naar binnen te gaan. De anderen deden dat ook. De motor van de hoogwerker ronkte daarna nog een uurtje verder. Toen werd het stil op straat. De buurvrouw was blijkbaar weer gekalmeerd. En de buurt ook.
Een paar meter achter het lint, tegenover mijn huis, stond een groepje buurtbewoners. Althans, ik herkende er een paar. Toch leuk om te weten dat al die andere mensen blijkbaar ook bij mij om de hoek wonen. Ze keken collectief rechts omhoog, naar het huis aan de overkant van de kruising. Achter hen was nog een roodwit lint gespannen. En daarachter stond de complete hulpdienst van het stadsdeel, leek het wel.
Er stonden politieauto’s, een politiebusje, een brandweerwagen met hoogwerker, een brandweerbusje en een ambulance. Allen met bijbehorend personeel. In de hoogwerker stonden een brandweerman en –vrouw met een verrekijker naar het huis rechts aan de overkant van de kruising te kijken. Hier was toch wel iets aan de hand. Ik besloot m’n buurmensen maar eens te vragen wat er gebeurd was.
Een buurman vertelde dat de buurvrouw in het huis aan de overkant van de kruising kort daarvoor de hele buurt bij elkaar had staan gillen. Dat schijnt ze wel vaker te doen. Omdat het gillen deze keer nogal lang duurde had een andere buurtbewoner alarm geslagen. Daarop was de karavaan van reddingswerkers gearriveerd. De buurvrouw had ondertussen alle ramen van haar woning wagenwijd open gezet, was een stukje teruggelopen haar huis in en had vervolgens een aanloopje genomen om te springen. Op het moment dat ze haar huis via het raam wilde verlaten, had ze opeens de hulptroepen beneden op straat gezien. Volgens een buurjongetje had ze van schrik haar hand voor haar mond geslagen en was ze voor het raam blijven staan. Toen was ze weer in haar huis verdwenen. Daarna had niemand haar meer gezien.
'Die heeft de achteruitgang genomen’, grapte de buurman. Ik hoopte dat de hulpdienst inmiddels met een vangnet de achtertuin had weten te bereiken. In ieder geval leken er op dat moment geen ernstige dingen te gebeuren. Een politieagente vroeg of ze ons mocht verzoeken onze huizen weer in te gaan of anders de straat te verlaten. Dat mocht. De overbuurvrouw bood vervolgens iedereen aan om, tegen een kleine vergoeding, vanaf haar derde etage verder te kijken. Haar huis had ten slotte het beste uitzicht. Ze kon ook nog wel een kopje koffie schenken.
Ik besloot naar binnen te gaan. De anderen deden dat ook. De motor van de hoogwerker ronkte daarna nog een uurtje verder. Toen werd het stil op straat. De buurvrouw was blijkbaar weer gekalmeerd. En de buurt ook.
Log in om te reageren.
