“Een Fanta alstublieft.” Ik praatte misschien wat onduidelijk, maar niet zo onduidelijk dat ze niet kon opmaken dat ik graag een bestelling wilde plaatsen. Ze stiefelde voorbij zonder maar op of om te kijken. Pas bij de derde poging wendde ze haar hoofd richting mijn tafeltje. Ik zat aan nummer drie in cafetaria “De Zon”. Dat stond met vilstift geschreven.
Tafel 3. Een mistroostig tafeltje met een peper- en- zoutstelletje en een kleedje dat in geen jaren gewassen was. Maar goed, mistroostige tafeltjes zijn ook tafeltjes.
Ze moet in de zeventig zijn geweest en de jaren hadden haar niet mooier gemaakt. Ik kon me niet voorstellen dat ze ooit in haar jeugdige jaren met haar ontluikende borstjes jongens had gek gemaakt. Maar je weet het nooit, het leven kan raar lopen. De ene dag kan je als prinses in bed stappen om er even later als spook uit te komen.
“Een Fanta alstublieft.” “Dat is een sinas toch?” vroeg ze schor. Ik knikte overdreven. Ze pakte een pen en een notitieblok vanuit haar jurk ergens tussen haar borsten. Ze schreef zoals wij dat allemaal ooit eens op school hebben geleerd; schoon en overdreven op de lijntjes. Daarna tekende ze een groot kruis achter de bestelling. “Mijn zoon komt zo voor het eten,” kraaide ze door haar zaak. Dat ik eigenlijk al wist wat ik wilde hebben- een groot zo mogelijk nog groter portie patat- kon haar niet deren. Ze kroop weg. Haar bloemetjesjurk moest nodig in de was.
Overal lagen spullen op de grond. Had Rob - daar word ik niet vrolijk van - Geus niet gezegd dat in horecagelegenheden niks op de grond mag staan? Enfin, daar was hier geen beginnen aan. Er stond hier meer op de grond dan in de kastjes. Mijn Fanta, of sinas zo u wilt, werd gebracht door de zoon van de vrouw met het notitieblokje tussen haar borsten. De zoon zag er uit of hij al jaren gekleineerd werd. Hij keek schuchter uit zijn ogen en keek mij niet aan toen hij mijn bestelling aanhoorde. Dat hadden ze wel, een grote patat. Hij liep weg richting de frituur, het leek of hij in zijn broek had gepoept. Misschien was het ook wel zo.
Toch heb ik er uiteindelijk lekker gegeten. Wel maakte de setting waarin mijn lunch zich afspeelde mij droevig. De vrouw met de vieze bloemetjesjurk kleineerde haar zoon keer op keer. Vanuit de keuken was te horen dat hij niks goed deed en elke keer een veeg uit de pan kreeg. De zoon moet rond de veertig zijn geweest. Ik wilde afrekenen. Ik wil overal droevig worden, maar niet in een cafetaria. De zoon noemde een bedrag. Zijn ogen waren rood. Hij moet net in het toilet gehuild hebben. Net als gisteren en eergisteren en al die weken en jaren daarvoor. Gevangen tussen het frituurvet en moeders driften. Ik was afgeleid, hij noemde nogmaals het bedrag. Zijn moeder vloekte en schreeuwde: “Eerst vragen of het gesmaakt heeft, hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen!”
Hij vroeg of het gesmaakt had. Ik gaf geen antwoord maar betaalde het bedrag wat op de rekening stond plus een fooi van twee euro. Een fooi van twee euro ter compensatie van al het leed wat de zoon dag in dag uit meemaakte. Ontoereikend smartengeld. De kapitalist in mij is onuitroeibaar.
Tafel 3. Een mistroostig tafeltje met een peper- en- zoutstelletje en een kleedje dat in geen jaren gewassen was. Maar goed, mistroostige tafeltjes zijn ook tafeltjes.
Ze moet in de zeventig zijn geweest en de jaren hadden haar niet mooier gemaakt. Ik kon me niet voorstellen dat ze ooit in haar jeugdige jaren met haar ontluikende borstjes jongens had gek gemaakt. Maar je weet het nooit, het leven kan raar lopen. De ene dag kan je als prinses in bed stappen om er even later als spook uit te komen.
“Een Fanta alstublieft.” “Dat is een sinas toch?” vroeg ze schor. Ik knikte overdreven. Ze pakte een pen en een notitieblok vanuit haar jurk ergens tussen haar borsten. Ze schreef zoals wij dat allemaal ooit eens op school hebben geleerd; schoon en overdreven op de lijntjes. Daarna tekende ze een groot kruis achter de bestelling. “Mijn zoon komt zo voor het eten,” kraaide ze door haar zaak. Dat ik eigenlijk al wist wat ik wilde hebben- een groot zo mogelijk nog groter portie patat- kon haar niet deren. Ze kroop weg. Haar bloemetjesjurk moest nodig in de was.
Overal lagen spullen op de grond. Had Rob - daar word ik niet vrolijk van - Geus niet gezegd dat in horecagelegenheden niks op de grond mag staan? Enfin, daar was hier geen beginnen aan. Er stond hier meer op de grond dan in de kastjes. Mijn Fanta, of sinas zo u wilt, werd gebracht door de zoon van de vrouw met het notitieblokje tussen haar borsten. De zoon zag er uit of hij al jaren gekleineerd werd. Hij keek schuchter uit zijn ogen en keek mij niet aan toen hij mijn bestelling aanhoorde. Dat hadden ze wel, een grote patat. Hij liep weg richting de frituur, het leek of hij in zijn broek had gepoept. Misschien was het ook wel zo.
Toch heb ik er uiteindelijk lekker gegeten. Wel maakte de setting waarin mijn lunch zich afspeelde mij droevig. De vrouw met de vieze bloemetjesjurk kleineerde haar zoon keer op keer. Vanuit de keuken was te horen dat hij niks goed deed en elke keer een veeg uit de pan kreeg. De zoon moet rond de veertig zijn geweest. Ik wilde afrekenen. Ik wil overal droevig worden, maar niet in een cafetaria. De zoon noemde een bedrag. Zijn ogen waren rood. Hij moet net in het toilet gehuild hebben. Net als gisteren en eergisteren en al die weken en jaren daarvoor. Gevangen tussen het frituurvet en moeders driften. Ik was afgeleid, hij noemde nogmaals het bedrag. Zijn moeder vloekte en schreeuwde: “Eerst vragen of het gesmaakt heeft, hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen!”
Hij vroeg of het gesmaakt had. Ik gaf geen antwoord maar betaalde het bedrag wat op de rekening stond plus een fooi van twee euro. Een fooi van twee euro ter compensatie van al het leed wat de zoon dag in dag uit meemaakte. Ontoereikend smartengeld. De kapitalist in mij is onuitroeibaar.
Log in om te reageren.
