Is Nederland daadwerkelijk christen-moe? De verkiezingsuitslag die inmiddels een vaste vorm aan heeft genomen doet vermoeden van wel. Christelijke politiek telt niet meer mee. De drie christelijke partijen komen aan een totaal van 28 zetels. Dramatisch.
Traditioneel was het CDA eigenlijk altijd de grote broer. Tijdens de Pim-periode trok het CDA zelfs drie zetels weg bij de Christenunie. Tactisch stemmen noemden ze dat. Zelf geloof ik niet zo in tactisch stemmen. Stemmen op de partij die het beste je ideologieën en wensen vertegenwoordigt lijkt me zinvoller. Maar veel mensen vergeten de kracht van de oppositie, en horen liever bij de grote winnaar.
Het CDA heeft mij ook nooit echt kunnen bekoren als christelijke partij. Al geloof ik dat er oprechte kerkgangers in de partij zitten. Een reportage van Andries Knevel met Maxime Verhagen, een aantal jaren geleden bijvoorbeeld, vond ik erg intrigerend. Maxime was een katholiek die niet af en toe een mis bijwoont, maar dag in dag uit zijn geloof leefde. Voor iemand als ik, uit de protestantse hoek, opgevoed met de vooroordelen die er zoal heersen rondom het Katholicisme, een mooie eyeopener. Toch valt het me al jaren tegen dat buiten sommige leden individueel om, maar uit weinig blijkt waarom het CDA die C nog in zijn naam draagt.
De Christenunie en de SGP draaien wat dat betreft meer met de bijbel als richtlijn hun verkiezingsprogramma in elkaar. Weliswaar interpreteren ze sommige standpunten anders, maar ze durven tenminste wel politiek gezien inhoud te geven aan het christen zijn. De Christenunie vormde de stabiele factor in het laatste kabinet, de partij die niet onnodig collega-politici afviel en zich eigenlijk netjes overal tussendoor laveerde, zonder direct homohuwelijken te ontbinden en abortusboten te laten zinken. (Wat vooraf toch een grote angst bleek te zijn van veel Nederlanders.) Waar het CDA verloor, daar had de bijna vriendelijke politiek van de Christenunie toch een beetje moeten profiteren.
Niets was minder waar. Niet alleen het CDA verloor fors, maar ook de Christenunie leverde een zetel in. Blijkbaar voelen ook christenen zich inmiddels meer thuis bij andere partijen, die ondanks de vaak dramatische bijbelkennis, blijkbaar een beleid weten te maken dat meer aanspreekt dan die van de christelijke partijen.
Ik vraag me af waar dat is misgegaan? Is het de zweem van homohaat die rondom de Christenunie blijft hangen en waar ze maar geen afstand van kunnen nemen? Of het nog altijd kleinhouden van de vrouwen bij de SGP? Vooroordelen, al dan niet terecht, kunnen lang doorwerken. Helaas kreeg ik ook deze verkiezingen weer niet het idee dat de kleine christelijke partijen echt hun best wilden doen om dit voor eens en altijd te weerleggen, terwijl hier wel degelijk de ruimte voor is geboden.
Nederland is christen-moe. En misschien is dat wel logisch. De Nederlander wil zich niet laten betuttelen door mensen die hun ideeën uit een boek halen wat ze zelf niet eens meer willen lezen. Maar moet de christelijke politiek zich niet flink achter de oren krabben wanneer partijen als de SP, Groenlinks, of zelfs D’66 kiezers wegtrekken omdat ze een programma hebben dat blijkbaar meer tot de verbeelding spreekt? Moeten ze niet eens afvragen of de toonzetting nog wel kan?
Het christendom is altijd een geloof van liefde geweest. Tolerant, attent, doordacht, sociaal. Laat dat de komende vier jaar eens de boodschap zijn. Geen gezeur meer over praktiserende homo’s of vrouwen die willen stemmen. Maar laten zien wat uiteindelijk het beste is voor Nederland. Zonder mensen uit te sluiten. Afrekenen met de vooroordelen. Dan voorspel ik SP-achtige taferelen voor de christelijke politiek over vier jaar. Christendom kan best slim zijn…
Traditioneel was het CDA eigenlijk altijd de grote broer. Tijdens de Pim-periode trok het CDA zelfs drie zetels weg bij de Christenunie. Tactisch stemmen noemden ze dat. Zelf geloof ik niet zo in tactisch stemmen. Stemmen op de partij die het beste je ideologieën en wensen vertegenwoordigt lijkt me zinvoller. Maar veel mensen vergeten de kracht van de oppositie, en horen liever bij de grote winnaar.
Het CDA heeft mij ook nooit echt kunnen bekoren als christelijke partij. Al geloof ik dat er oprechte kerkgangers in de partij zitten. Een reportage van Andries Knevel met Maxime Verhagen, een aantal jaren geleden bijvoorbeeld, vond ik erg intrigerend. Maxime was een katholiek die niet af en toe een mis bijwoont, maar dag in dag uit zijn geloof leefde. Voor iemand als ik, uit de protestantse hoek, opgevoed met de vooroordelen die er zoal heersen rondom het Katholicisme, een mooie eyeopener. Toch valt het me al jaren tegen dat buiten sommige leden individueel om, maar uit weinig blijkt waarom het CDA die C nog in zijn naam draagt.
De Christenunie en de SGP draaien wat dat betreft meer met de bijbel als richtlijn hun verkiezingsprogramma in elkaar. Weliswaar interpreteren ze sommige standpunten anders, maar ze durven tenminste wel politiek gezien inhoud te geven aan het christen zijn. De Christenunie vormde de stabiele factor in het laatste kabinet, de partij die niet onnodig collega-politici afviel en zich eigenlijk netjes overal tussendoor laveerde, zonder direct homohuwelijken te ontbinden en abortusboten te laten zinken. (Wat vooraf toch een grote angst bleek te zijn van veel Nederlanders.) Waar het CDA verloor, daar had de bijna vriendelijke politiek van de Christenunie toch een beetje moeten profiteren.
Niets was minder waar. Niet alleen het CDA verloor fors, maar ook de Christenunie leverde een zetel in. Blijkbaar voelen ook christenen zich inmiddels meer thuis bij andere partijen, die ondanks de vaak dramatische bijbelkennis, blijkbaar een beleid weten te maken dat meer aanspreekt dan die van de christelijke partijen.
Ik vraag me af waar dat is misgegaan? Is het de zweem van homohaat die rondom de Christenunie blijft hangen en waar ze maar geen afstand van kunnen nemen? Of het nog altijd kleinhouden van de vrouwen bij de SGP? Vooroordelen, al dan niet terecht, kunnen lang doorwerken. Helaas kreeg ik ook deze verkiezingen weer niet het idee dat de kleine christelijke partijen echt hun best wilden doen om dit voor eens en altijd te weerleggen, terwijl hier wel degelijk de ruimte voor is geboden.
Nederland is christen-moe. En misschien is dat wel logisch. De Nederlander wil zich niet laten betuttelen door mensen die hun ideeën uit een boek halen wat ze zelf niet eens meer willen lezen. Maar moet de christelijke politiek zich niet flink achter de oren krabben wanneer partijen als de SP, Groenlinks, of zelfs D’66 kiezers wegtrekken omdat ze een programma hebben dat blijkbaar meer tot de verbeelding spreekt? Moeten ze niet eens afvragen of de toonzetting nog wel kan?
Het christendom is altijd een geloof van liefde geweest. Tolerant, attent, doordacht, sociaal. Laat dat de komende vier jaar eens de boodschap zijn. Geen gezeur meer over praktiserende homo’s of vrouwen die willen stemmen. Maar laten zien wat uiteindelijk het beste is voor Nederland. Zonder mensen uit te sluiten. Afrekenen met de vooroordelen. Dan voorspel ik SP-achtige taferelen voor de christelijke politiek over vier jaar. Christendom kan best slim zijn…
Log in om te reageren.
