Netjes neemt ze mijn jas van mijn schouders. Ze hangt hem soepel aan het koperen haakje. Aan alles kan je zien dat ze dit vaker heeft gedaan. Toch voel ik me speciaal. Of het gewassen moet worden. De vraag stellen is hem in dit verband ook beantwoorden, de spiegel verraadt de zucht naar shampoo. Mijn haar hangt in vette slierten naar beneden.
Als mijn haar verdwijnt in de shampoo en ze met haar vingertoppen mijn hoofdhuid lichtjes masseert kan ik kippenvel niet onderdrukken. Ze praat honderduit. Ze is niet dom, meer aantrekkelijk naïef. Bij elke opmerking die ze plaats moet ze een beetje giechelen. Bij elke opmerking die ik plaats vraagt ze eerst "wat?" om daarna in zachtjes giechelen uit te barsten. Ik zit op mijn gemak, bij elke stukje haar wat ze knipt zegt ze wat ze doet en waarom ze dat doet.
Mijn koffie wordt koud. Mijn handen zitten onder een schort wat de dwarrelende haren moet tegenhouden. Dat ze het zo leuk vindt dat ik het niet te kort wil, maar juist mijn haren een beetje lang laat. Dat ik een leuk overhemd aan heb. Dat haar ex-vriend een grote klootzak is. Ik zeg dat dit met opvallend veel ex-vrienden is. Waarop ze "wat?"' zegt en me aantrekkelijk naïef aankijkt. Wat voor gel ik altijd gebruik. Mijn hoofd maalt. Ik weet het merk. Ik zeg dat ik het altijd heel warrig doe (een merk noemen en dan misschien een fout maken lijkt me in de kapperswereld een doodzonde). Dan is ze heel even stil. Ik mis haar opgewekte niks-aan-de-hand-geklets nu al.
Om de stilte te verbreken vraag ik wat ze van het weekend gaat doen. Ze moet voor haar zieke poes zorgen. De tranen staan in haar ogen. Ik leef oprecht met haar mee. Dan houdt ze een spiegel achter mijn hoofd en vraagt of het goed is zo. Het is goed zo. Ik reken de vijfentwintig euro af, ik voel me niet opgelicht. Knippen en voor een zieke poes zorgen, deze levensles is onbetaalbaar.
Terwijl de opvallend zware kappersdeur bijna dichtvalt, schreeuwt ze "Dat ze heel graag om de twee weken mijn bakkebaarden wil bijhouden”. Ik roep dat "Ik heel snel nog eens terugkom". Buiten is het kouder dan ik dacht. Ik zet snel mijn pet op.
Als mijn haar verdwijnt in de shampoo en ze met haar vingertoppen mijn hoofdhuid lichtjes masseert kan ik kippenvel niet onderdrukken. Ze praat honderduit. Ze is niet dom, meer aantrekkelijk naïef. Bij elke opmerking die ze plaats moet ze een beetje giechelen. Bij elke opmerking die ik plaats vraagt ze eerst "wat?" om daarna in zachtjes giechelen uit te barsten. Ik zit op mijn gemak, bij elke stukje haar wat ze knipt zegt ze wat ze doet en waarom ze dat doet.
Mijn koffie wordt koud. Mijn handen zitten onder een schort wat de dwarrelende haren moet tegenhouden. Dat ze het zo leuk vindt dat ik het niet te kort wil, maar juist mijn haren een beetje lang laat. Dat ik een leuk overhemd aan heb. Dat haar ex-vriend een grote klootzak is. Ik zeg dat dit met opvallend veel ex-vrienden is. Waarop ze "wat?"' zegt en me aantrekkelijk naïef aankijkt. Wat voor gel ik altijd gebruik. Mijn hoofd maalt. Ik weet het merk. Ik zeg dat ik het altijd heel warrig doe (een merk noemen en dan misschien een fout maken lijkt me in de kapperswereld een doodzonde). Dan is ze heel even stil. Ik mis haar opgewekte niks-aan-de-hand-geklets nu al.
Om de stilte te verbreken vraag ik wat ze van het weekend gaat doen. Ze moet voor haar zieke poes zorgen. De tranen staan in haar ogen. Ik leef oprecht met haar mee. Dan houdt ze een spiegel achter mijn hoofd en vraagt of het goed is zo. Het is goed zo. Ik reken de vijfentwintig euro af, ik voel me niet opgelicht. Knippen en voor een zieke poes zorgen, deze levensles is onbetaalbaar.
Terwijl de opvallend zware kappersdeur bijna dichtvalt, schreeuwt ze "Dat ze heel graag om de twee weken mijn bakkebaarden wil bijhouden”. Ik roep dat "Ik heel snel nog eens terugkom". Buiten is het kouder dan ik dacht. Ik zet snel mijn pet op.
Log in om te reageren.
