Ik neem het de mannen niet kwalijk als ze hun vriendin bellen in de supermarkt als er "alleen" hagelslag op het boodschappenlijstje staat. Want welke hageslag wordt bedoeld? Wit, puur, melk, puur-en-melkmix, wit-en-melkmix, wit-en-puur, crispy, et cetera. Wat een keuzes!
Wat men soms lijkt te vergeten is dat dit soort keuzes voortkomen uit welvaart. En uit welvaart en luxe komen dilemma’s voort.
Wat is nou een dilemma? Volgens van Dale: een lastige keus tussen twee onaangename zaken.
Onaangename zaken? Daar wordt het interessant. Wat eerst positieve keuzes lijken te zijn: welke hagelslag vind ik het lekkerst, Thailand of Bolivia, een LCD-televisie of een dolby surround sound systeem, maken wij vaak tot een dilemma. We willen niets missen en streven altijd meer geluk na. We weten niet meer wat we willen omdat we zo ontzettend veel kunnen. En we moeten het over deze “problemen” hebben.
Maar wat we regelmatig niet kunnen, is relativeren. We kunnen niet meer zonder I-pod de metro in want daar worden we chagrijnig van. Een film kijken zonder Dolby Surround geeft hetzelfde gevoel als de zwart-wit televisie bij oma. Senseo? Bah, nee ik lust alleen Nespresso.
Al deze gevoelens worden ons aangepraat door bedrijven die ons doen geloven dat al deze keuzes en beslismomenten tot het ultieme geluk zullen leiden. Wij willen dat graag geloven. Het gevolg: we denken niet meer zonder keuzes te kunnen. We creëren ons eigen dilemma. Zijn we soms bang om gelukkig te zijn?
Soms kijk ik naar mijn moeder, die koffie zet in een koffiezetapparaat, één koekje bij de koffie neemt, het heerlijk vind om te kamperen, de tijd neemt voor haar boodschappen, en zelf nog haar aardappelen schilt. Als ik naar haar kijk zie ik een ultieme rust en tevredenheid waar wij wat mij betreft van kunnen leren.
Wat men soms lijkt te vergeten is dat dit soort keuzes voortkomen uit welvaart. En uit welvaart en luxe komen dilemma’s voort.
Wat is nou een dilemma? Volgens van Dale: een lastige keus tussen twee onaangename zaken.
Onaangename zaken? Daar wordt het interessant. Wat eerst positieve keuzes lijken te zijn: welke hagelslag vind ik het lekkerst, Thailand of Bolivia, een LCD-televisie of een dolby surround sound systeem, maken wij vaak tot een dilemma. We willen niets missen en streven altijd meer geluk na. We weten niet meer wat we willen omdat we zo ontzettend veel kunnen. En we moeten het over deze “problemen” hebben.
Maar wat we regelmatig niet kunnen, is relativeren. We kunnen niet meer zonder I-pod de metro in want daar worden we chagrijnig van. Een film kijken zonder Dolby Surround geeft hetzelfde gevoel als de zwart-wit televisie bij oma. Senseo? Bah, nee ik lust alleen Nespresso.
Al deze gevoelens worden ons aangepraat door bedrijven die ons doen geloven dat al deze keuzes en beslismomenten tot het ultieme geluk zullen leiden. Wij willen dat graag geloven. Het gevolg: we denken niet meer zonder keuzes te kunnen. We creëren ons eigen dilemma. Zijn we soms bang om gelukkig te zijn?
Soms kijk ik naar mijn moeder, die koffie zet in een koffiezetapparaat, één koekje bij de koffie neemt, het heerlijk vind om te kamperen, de tijd neemt voor haar boodschappen, en zelf nog haar aardappelen schilt. Als ik naar haar kijk zie ik een ultieme rust en tevredenheid waar wij wat mij betreft van kunnen leren.
Log in om te reageren.
